Αϊτόρ: Όταν κάποιοι δεν είναι αδιάφοροι, αλλά πονούν και θρηνούν για ένα αγέννητο παιδί

Για αυτούς που δεν εκτιμούν το ανεκτίμητο δώρο της ζωής, η απώλεια ενός κυοφορούμενου εμβρύου δεν στοιχίζει απολύτως τίποτα, άλλα απεναντίας, βλέπουν τη διακοπή κύησης σαν… λύτρωση και ελευθερία.

Για άλλους, το να φύγει από τη ζωή ένα κυοφορούμενο μωράκι, είναι αιτία μεγάλης οδύνης και πένθους. Διότι αναγνωρίζουν ότι έφυγε μια ανθρώπινη ζωή που έχει ψυχή αθάνατη, δεν ξεχωρίζουν συμφεροντολογικά τον άνθρωπο προ γεννήσεως και μετά γεννήσεως, άλλα βλέπουν το θαύμα της ζωής να συντελείται αδιάκοπα, από τη στιγμή της σύλληψης και σε όλη τη διάρκεια της κύησης έως τη γέννηση.

Ο Ισπανός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού, Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα και η σύζυγός του, περνούν ένα οικογενειακό δράμα, γιατί έχασαν το μωρό που με λαχτάρα περίμεναν να καλωσορίσουν στον κόσμο. Η γυναίκα του ήταν έγκυος άλλα τελικά απέβαλε και ο γνωστός ποδοσφαιριστής έγραψε σε ανάρτηση του:

«Καλησπέρα σε όλους. Με μεγάλη θλίψη, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι χάσαμε το παιδί που περιμέναμε. Είμαστε συντετριμμένοι, από εδώ και πέρα θα γνωρίζουμε ότι η Ζωή, όπου κι αν βρίσκεται θα μας προσέχει. Η μαμά είναι καλά και το μόνο που ζητάμε είναι σεβασμό σε αυτή τη δύσκολη στιγμή».

Μέσα από αυτό το θλιβερό γεγονός, βγαίνει ένα μεγαλειώδες μήνυμα. Είναι η πίστη αυτών των ανθρώπων πως έχασαν έναν άνθρωπο κανονικό με ψυχή ζώσα, και όχι μια αδιάφορη μάζα από κύτταρα έτσι όπως αντιμετωπίζουν τα έμβρυα οι διαστροφείς της ανθρώπινης φύσης.

Και πόσο ταιριαστό το όνομα αυτού του αγγελουδιού! Η Ζωή ήταν κανονική ανθρώπινη ζωή και παραμένει στη ζωή λόγω της αθάνατης ψυχής της. Μπορεί να έφυγε τόσο πρόωρα από αυτόν τον κόσμο, άλλα συνεχίζει να ζει στην αγκαλιά του Θεού, να έχει απόλυτη συνείδηση του εαυτού της, να πρεσβεύει για τους γονείς της που δοκιμάζονται από αυτόν τον δυσβάσταχτο πόνο της απώλειας.

Ναι, είναι σίγουρο πως θα τους προσέχει, διότι η Ζωή δεν γνώρισε το μίσος των ανθρώπων όπως το γνωρίζουν χιλιάδες αγέννητα παιδιά στην Ελλάδα, άλλα εισέπραξε άδολη αγάπη, ήδη από την κοιλιά της μάνας. Οι γονείς της την αντιμετώπισαν ως ισότιμο μέλος της οικογένειας, όχι ως «εμπόδιο», όχι ως «ανταγωνιστή», όχι ως «βάρος», όχι ως ξένο σώμα που θα τους στερήσει την «ελευθερία». Και έτσι η Ζωή δεν γνώρισε ποτέ την ανθρώπινη αγριότητα. Μακάρι να είχαν την ίδια αντιμετώπιση όλα τα παιδιά του κόσμου.

Η οπτική γωνία που καθορίζεται από την πίστη του ανθρώπου, αλλάζει εντελώς την ανάγνωση μιας τραγωδίας όπως είναι η απώλεια ενός μωρού. Η πνευματική τύφλωση φέρνει ακραίες αντιθέσεις. Άλλος βλέπει με δέος την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και άλλος θεοποιεί το σώμα του και τις απαιτήσεις του. Άλλος νοιώθει ανακούφιση και άλλος μεγάλο πόνο και συντριβή από την απώλεια. Άλλος βλέπει την άμβλωση ως… «χόμπι» και άλλος καταλαβαίνει πως το να χάσεις ένα παιδί είναι σαν να χάνεις θησαυρό ανεκτίμητο. Χωρίς πίστη, χάνεται το μέτρο, και χωρίς μέτρο χάνεται η ανθρωπιά.

Κάθε άνθρωπος που διαθέτει την ευθύτητα να κοιτάξει κατάματα το θαύμα της σύλληψης, της κύησης και της τεκνογονίας, αδυνατεί να στερήσει από κάθε ανθρώπινη ύπαρξη το προνόμιο της ζωής. Αδυνατεί να βάλει τα δικαιώματα του, πάνω από τα δικαιώματα του μωρού. Αδυνατεί να επιβάλει την ελευθερία του, πάνω στην αδυναμία ενός αθώου πλάσματος που δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί, να αμυνθεί, να προστατευτεί.

Στη διεστραμμένη εποχή που ζούμε, μόνο σεβασμός ταιριάζει σε όσους γονείς ευνοούν με τη στάση τους το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού, και συνεχίζουν να το τιμούν ακόμα και αν το χάσουν. Και αν αυτό το αγγελουδάκι, η Ζωή, δεν ήρθε τελικά σε αυτόν τον σκληρό κόσμο, πρόλαβε όμως να μας διδάξει πως το θαύμα της ζωής είναι πάντα παρόν και αθάνατο, ακόμα και όταν μας στερείται.