Χριστός Ανέστη! Ο αναστημένος Θεάνθρωπος μας έδωσε το κλειδί της αθανασίας – Στο χέρι μας είναι αν θα διαβούμε την πόρτα

Χριστός Ανέστη!

Ο Γολγοθάς άπλωσε γέφυρα για τη Βασιλεία των Ουρανών. Πέρασε το χάσμα του Άδη και ο δρόμος είναι πλέον ορθάνοιχτος. Με την ένδοξη Ανάστασή του ο Χριστός κατατρόπωσε 2 μεγάλες κατάρες του ανθρώπινου γένους: Την ανθρωποκτόνα αμαρτία και το βδελυρό τέκνο της, τον θάνατο. ”Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος”, λέει ο Παύλος στην επιστολή του προς Ρωμαίους. Τις αμαρτίες μας τις σήκωσε όλες ο Σταυρός του Γολγοθά και τον θρόνο του θανάτου τον γκρέμισε ο αναστημένος Ιησούς.

Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της Ανάστασης και όχι οι ανόητοι παραλληλισμοί με άσχετα κοσμικά θέματα που κάνουν οι πλείστοι πολιτικοί μας, ούτε τα κούφια λόγια που αναλώνονται σε αγαπολογικές γενικότητες.

Εάν συνειδητοποιούσαμε ως τα βάθη της καρδιάς μας τι σημαίνει τούτη η μέρα της Αναστάσεως, δεν θα δοκιμάζαμε ούτε σταγόνα λύπης για την υπόλοιπη ζωή μας. Αυτή την ουράνια χαρά είχαν στις καρδιές τους οι Άγιοι και δεν τους λύγιζε τίποτα. Ούτε συκοφαντίες, ούτε βάσανα, ούτε έγνοιες. Το φως της Αναστάσεως διέλυε τα πάντα.

Το ερεβώδες παραπέτασμα του τάφου παραμερίστηκε μια για πάντα. Για τον άνθρωπο που ζει εν Χριστώ, ο θάνατος έγινε το απλό πέρασμα από μια θύρα, ο επαναπατρισμός στην Άνω Ιερουσαλήμ, στον Παράδεισο. Για τον άνθρωπο που ζει μακράν του Χριστού, ο θάνατος παραμένει ο χειρότερος εφιάλτης του. Γιατί το μόνο που συντηρεί το παραπέτασμα του θανάτου είναι οι αμαρτίες μας. Εκείνες είναι που ξαναριζώνουν μέσα μας τον φόβο που ξερίζωσε ο Χριστός για κάθε ένα από ‘μας.

Το πάνσοφο σχέδιο του Θεού το όρισε έτσι, να έχεις το κλειδί της αθανασίας στο χέρι και να μην το έχεις, ανάλογα την πίστη σου. Να τρέμεις τον θάνατο ή να τον περιγελάς, ανάλογα την πνευματική σου κατάσταση. Να αναγνωρίζεις τα σωτήρια νοήματα του Ευαγγελίου ή να τα αγνοείς, ανάλογα την προαίρεση σου.

Ακριβώς έτσι ξεχώριζε η ήρα από το στάρι και πριν 2000 χρόνια. Ο Χριστός τους καλούσε όλους στη Βασιλεία του, αλλά λίγοι μόνο είχαν εύφορο έδαφος στην ψυχή για να φυτρώσει ο σπόρος του Ευαγγελίου και τα μηνύματα της Ανάστασης. Αυτή τη δίστομη ρομφαία που χωρίζει τις αγαθές διάνοιες από τις διεστραμμένες, μας την έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Χριστός όταν είπε στους μαθητές του:

«Γι’ αυτό τους μιλάω με παραβολές για να μη βλέπουν ενώ βλέπουν, κι ενώ ακούν να μην ακούν ούτε να καταλαβαίνουν, μήπως έτσι κάποτε μετανοήσουν και τους συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες. Τότε θα εκπληρωθεί σ’ αυτούς η προφητεία του Ησαΐα, η οποία λέει: Θ’ ακούσετε με την ακοή μα δεν θα καταλάβετε, και θα δείτε μα δεν θ’ αντιληφθείτε. Γιατί έγινε αναίσθητη η καρδιά αυτού του λαού, και με τ’ αυτιά βαριάκουσαν κι έκλεισαν τα μάτια τους, για να μη δούνε με τα μάτια κι ακούσουν με τ’ αυτιά και καταλάβουν με την καρδιά, κι επιστρέψουν σ’ εμένα και τους γιατρέψω».

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, άνθρωποι βλέπουν την πραγματικότητα της Ανάστασης και δεν την βλέπουν. Ακούν το Χριστός Ανέστη και δεν το καταλαβαίνουν. Γιατί τα αυτιά βαριακούν και τα μάτια κλείνουν. Όχι επειδή είναι δυσνόητες οι αλήθειες του Ευαγγελίου, αλλά διότι σκοτίζουν τον νου οι αμαρτίες. Επειδή οι αλήθειες φέρουν μαζί τους ευθύνες και οι ευθύνες ξεβόλεμα. Και ζούμε σε μια εποχή που η βολή και το θέλημα έχουν θεοποιηθεί. Ο Θεός δεν θέλει να παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου, ούτε καν του πιο αμαρτωλού. Δεν θέλει να εκβιάζει τη μετάνοια, παρά μόνο να την εμπνέει όταν βλέπει παράθυρο μετανοίας.

Εκείνοι που είναι προσκολλημένοι στη ματαιότητα της ύλης, παρ’ όλο που ζουν σε μια ορθόδοξη χώρα γεμάτη θαύματα και σημεία αγίων, συνεχίζουν να είναι αδιάφοροι και να βυθίζονται στα πάθη ακόμα περισσότερο, μέχρι να φτάσουν σε σημείο τέλειας πωρώσεως. Ο Θεός προσφέρει άφθονες ευκαιρίες μετάνοιας σε όλους και όσο πιο πολλές προσπερνάμε ανεκμετάλλευτες, τόσο πιο υπόλογοι είμαστε ενώπιον του.

Στις μέρες μας που είναι γεμάτες από πειρασμούς και περισπασμούς, αρκεί λίγη καλή προαίρεση για να ξυπνήσει κάποιον ο Θεός από τον λήθαργο. Η Ανάσταση του Κυρίου είναι ενώπιον μας και με μια σταλιά φιλότιμο θα φυτευτεί και μέσα μας. Πηγή άφεσης είναι η σταυροαναστάσιμη αλήθεια που βιώνουμε σήμερα, αλλά και κάθε Κυριακή του χρόνου.  Άλλοι πίνουν και ξεδιψάνε και άλλοι πεθαίνουν από δίψα γιατί προτιμούν το δηλητηριασμένο νερό της λήθης.

Ο Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ (Anthony Bloom) γράφει επ’ αυτού:

«Την Ανάσταση μπορεί να τη ζήσει μόνον όποιος περάσει μέσα από τον θάνατο και φτάσει στην αντίπερα όχθη του θανάτου όχι του θανάτου αυτού του κόσμου, του υλικού, του σωματικού θανάτου, αλλά του θανάτου που ονομάζεται αγάπη και που κάνει τον άνθρωπο ικανό ‘’ίνα την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού’’ (Ιωάν. 15, 13).

Έτσι λοιπόν, καθώς ακούμε το μήνυμα της Αναστάσεως, να θυμόμαστε τί έχουμε κληθεί να γίνουμε, σ’ αυτή τη γη άνθρωποι αναστημένοι εκ νεκρών εν αγάπη. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον σε τέτοιο βαθμό ώστε να περνάμε τις πύλες του θανάτου, να κατεβαίνουμε δια του σταυρού στον άδη, να μετέχουμε εν αγάπη στα παθήματα των άλλων, να ξεχνάμε τον εαυτό μας και τότε ξαφνικά να ανακαλύπτουμε ότι «Ναι, ζούμε, ζούμε δια της ζωής του Χριστού».

Και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς καταθέτει με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος:

«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει τον αληθινό Θεό, παρά μόνο μέσω του αναστημένου Κυρίου Ιησού. Αλλά και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει τον αληθινό άνθρωπο, παρά μόνο μέσω του αναστημένου Ιησού».

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!