«Δεν είπα ποτέ γιατί Θεέ μου» – Το μεγαλείο πίστης του Γιάννη που βούτηξε για τον σταυρό στα Θεοφάνεια και έλαβε τον «σταυρό» της αναπηρίας

Στη μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων του 2021, μια τραγική στιγμή στην Αμάρυνθο της Εύβοιας έμελλε να συγκλονίσει το πανελλήνιο.

Ο 24χρονος τότε, Γιάννης Δαμιανός, ετοιμαζόταν όλο λαχτάρα να βουτήξει στη θάλασσα για να πιάσει τον σταυρό που θα πετούσε ο ιερέας για τον αγιασμό των υδάτων. Ο νεαρός είχε κάνει τάμα να πέσει στα παγωμένα νερά, γιατί ο αδερφός του πάλευε με τη λευχαιμία. Ο σκοπός του ιερός και η πίστη του ακμαία για το θαύμα. Ο σταυρός ρίπτεται στη θάλασσα και ο Γιάννης βουτά με φόρα μαζί με τρεις ακόμα συντοπίτες του. Όμως αντί να κολυμπήσει, επιπλέει ακίνητος με το πρόσωπο στη θάλασσα. Μέσα σε δευτερόλεπτα, τα γιορτινά γέλια σκεπάζονται από ανήσυχες κραυγές και παγωμάρα.

Ο Γιάννης είχε χτυπήσει το κεφάλι του σε ρηχό σημείο του πυθμένα, σπάζοντας τον αυχένα του και μένοντας ακαριαίως παράλυτος. Τετραπληγικός. Οι φίλοι του τον βγάζουν έξω κι εκείνος συνειδητοποιεί αμέσως ότι ξεκινά ένας Γολγοθάς για το υπόλοιπο της ζωής του. Βούτηξε για τον σταυρό και αυτοστιγμεί έλαβε σταυρό ισόβιο.

Η είδηση αυτού του σοκαριστικού ατυχήματος είχε δώσει τροφή για χαιρέκακα σχόλια αθεόφοβων, αλλά ακόμα – ακόμα είχε σκανδαλίσει και πολλούς ολιγόπιστους χριστιανούς. «Πως επέτρεψε ο Θεός να πάθει κάτι τέτοιο, ενώ το παλικάρι πήγε να Τον τιμήσει;», σχολίαζαν διάφοροι. Κρίνουν τις στιγμές που (φαινομενικά μοιάζουν ότι) ο Θεός δεν επεμβαίνει, αγνοώντας τα άπειρα μέσα και τα θαύματα όπου ο Θεός ενεργεί ασταμάτητα για να υφάνει το αιώνιο συμφέρον μας.

Εμείς ως συνήθως, θέλουμε να χωρέσουμε στα μικρόνοα «κουτάκια» της αντίληψής μας τα πάντα. Τον Θεό, τη ζωή και τα απρόοπτα της. Θέλουμε να φέρουμε για όλα γνώμη, ζυγίζοντας πολλές φορές τα γεγονότα χωρίς καν να λαμβάνουμε υπόψιν τι λέει ο ίδιος ο παθόντας, ο πρωταγωνιστής του εκάστοτε δράματος. Αλλά ο Γιάννης μίλησε. Κι αυτά που είπε, συγκλονίζουν.

«Ο Θεός δεν είναι τιμωρός…»

Έχοντας συμπληρωθεί σχεδόν πέντε χρόνια από το τραγικό ατύχημα, ο Γιάννης Δαμιανός παραχώρησε μια συνέντευξη που όχι μόνο δεν προκαλεί θλίψη, αλλά αποτελεί ένα κάλεσμα για δοξολογία μέσα από τα ανεξερεύνητα σχέδια του Θεού. Ένα χρόνο μετά το ατύχημα, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο αδερφός του Γιάννη ήταν πλέον εκείνος που βούτηξε να πιάσει τον σταυρό. Η πίστη των αδερφιών, ακλόνητη, και το τάξιμο άλλαξε αποδέκτη. Καθηλωμένος πλέον σε αναπηρικό αμαξίδιο, ο Γιάννης πήρε στην αγκαλιά του τον σταυρό που του έδωσε ο αδερφός του, διψώντας για ακόμη περισσότερη ευλογία απ’ όση του καταλογίζουν οι υλιστές ότι έχασε.

«Δεν είπα ποτέ γιατί Θεέ μου… Γιατί μου το έκανες εμένα; Γιατί έγραφαν και πολλά σχόλια τότε ότι ‘’έπεσε να πιάσει το σταυρό και να, που είναι ο Θεός…’’. Δεν έχει καμιά σχέση αυτό. Ήταν να γίνει, ήταν μια άτυχη στιγμή. Δεν είναι κριτής ο Θεός, ούτε τιμωρός», είπε με το μεγαλείο της ψυχής του ο Γιάννης. Και ανθρωπίνως μιλώντας, πρόσθεσε το παράπονο που τον λύγισε στο ξεκίνημα της μεγάλης δοκιμασίας του:

«ο θυμός είναι αυτός που σε στεναχωρεί. Έλεγα στην αρχή γιατί να το πάθω σε τόσο μεγάλο βαθμό. Σκεφτόμουν γιατί να μην μπορώ να κουνάω λίγο το ένα μου χέρι, θα ήταν μια διευκόλυνση για μένα».

Μόνο με θαυμασμό μπορείς να ατενίζεις τέτοιες λεβέντικες ψυχές. Ο Γιάννης δεν αντιδίκησε με τον Θεό, δεν εγκατέλειψε την πίστη του, δεν παρέδωσε τον πόνο του στη λογική του κόσμου, αλλά στα υπέρλογα κρίματα του Θεού που σπέρνουν άνθη σωτηρίας ακόμα και στις συμφορές. Ο συντετριμμένος άνθρωπος που παραδίδει το θέλημά του εξολοκλήρου στον Θεό, μπορεί να μεταστοιχειώσει το «γιατί σε εμένα Θεέ μου» στο κενωμένο «γιατί όχι σε εμένα», σκεπτόμενος τους συνανθρώπους που για χίλιους δυο λόγους, σηκώνουν τον ίδιο σταυρό ή και χειρότερο.

Ένα θαύμα που το έλεγαν «Μαρία»

Εκείνη η βουτιά στέρησε στον Γιάννη την ικανότητα να κινείται, αλλά η ζωή έκρυβε θαύματα στο δύσκολο μονοπάτι που απλωνόταν μπροστά του. Ένα δώρο Θεού έχασε και ένα – εξίσου σημαντικό – κέρδισε λίγο αργότερα. Δύο χρόνια μετά το συμβάν, παντρεύτηκε τη Μαρία, μια ακόμα λεβέντικη ψυχή που ανέλαβε τον ζυγό μιας τέτοιας ένωσης κάτω από την ευλογία του Θεού. Δεν τον εγκατέλειψε. Δεν διάλεξε τον δρόμο της φυγοπονίας και του συμφέροντος, αλλά εκείνο της αγάπης. Μια πανάξια σύζυγος με όλη τη σημασία της λέξης. Άραγε αυτό δεν είναι ένα θαύμα κι ένα αντίδωρο για το βάσανο που βρήκε τον νεαρό; Βεβαίως και είναι.

Λέει ο ίδιος: «Όταν ένας άνθρωπος είναι σε σχέση και παθαίνει τέτοιον τραυματισμό, το σοκ είναι ίδιο και για τους δύο. Εγώ είμαι στο αμαξίδιο, η Μαρία το περνάει όλο αυτό. Ο πόνος είναι και για τους δύο βαρύς. Είναι δυνατή η Μαρία».

Πόσο άξια είναι αυτά τα παιδιά και τι τρανταχτό παράδειγμα προσφέρουν για όλους μας; Εμείς που με την παραμικρή αναποδιά γογγύζουμε ή δραπετεύουμε στην ασφάλεια της βολής μας. Εμείς που ψάχνουμε πάντα παράπονα μέσα στις ευλογίες και όχι τις χιλιάδες ευλογίες μέσα στα κούφια μας παράπονα. Βλέπεις νέους στην ηλικία του Γιάννη να είναι αρτιμελείς, να σφύζουν από υγεία και να είναι πνευματικά «ανάπηροι». Χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα, χωρίς συναίσθημα, χωρίς να μπορούν να διαχειριστούν ούτε το παραμικρό δυσάρεστο που θα τους τύχει.

Και από την άλλη βλέπεις έναν Γιάννη και μια Μαρία να μετατρέπουν το κοινό βάσανό τους σε αμόνι για να σφυρηλατήσουν την αγάπη τους και την αγάπη προς τον Θεό. Ανεξίκακοι και ελεύθεροι από επίπλαστα «γιατί» που δεν ωφελούν σε τίποτα. Μια σειρά από πράγματα «συνωμότησαν» για να γεννηθεί αυτή η παράδοξη – για τα μέτρα του κόσμου – ευλογία. Αν άλλαζε κάτι από αυτά, ο Γιάννης θα μπορούσε σήμερα να περπατά αλλά θα μπορούσε και να μη ζει. Όμως ζει και καταθέτει ένα θαύμα. Το προσωπικό του θαύμα. «Στη ζωή έχω κερδίσει, δεν έχω χάσει», είπε στη συνέντευξη του. Ποιοι είμαστε εμείς για να αναιρέσουμε τη βιωματική αλήθεια του;

Σκεφτείτε το. Εκείνα τα Θεοφάνεια του 2021 δεν αγίασαν μόνο τα άψυχα ύδατα, αλλά έβαλαν σπόρο για να αγιάσουν δύο ψυχές. Ο Γιάννης και η Μαρία αγκυροβόλησαν με τον σταυρό τους στο λιμάνι της παρούσας και της μέλλουσας ζωής. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για όλους εμάς που συχνά επιστρέφουμε τους σταυρούς που επιτρέπει ο Θεός για τη σωτηρία μας…