Δολοφονία Τσάρλι Κερκ: Η μοιραία σφαίρα που χώρισε τον πλανήτη σε ανθρωπότητα και απανθρωπότητα

Μονάχα ένα ον υπάρχει που αγάλλεται με κάθε δολοφονία από τότε που πλάστηκε το ανθρώπινο γένος. Δεν είναι άλλος από τον αρχέκακο και μισάνθρωπο διάβολο. Αυτό το αρχέγονο μίσος για τον άνθρωπο και τους νόμους του Θεού, έχει μετατραπεί στην εποχή μας σε ένα λυσσαλέo μηδενιστικό κίνημα που όσο οδηγούμαστε σε πνευματική σύγκρουση δύο κόσμων, τόσο αποκαλύπτει το θηριώδες πρόσωπο του.

Οι λωτοφάγοι των ηδονών πολιτεύονται πλέον μόνο με τα ζωώδη ένστικτα τους. Ψηφίζουν με τη σάρκα. Διαδηλώνουν για την ασυδοσία του κρέατός τους. Γιορτάζουν το μίσος. Πανηγυρίζουν το αθώο αίμα. Για να οργιάσουν είναι διατεθειμένοι ακόμα και να σκοτώσουν. Χορεύουν νοητά πάνω από τάφους ενάρετων ανθρώπων. Ευφραίνονται με κάθε νίκη του κακού απέναντι στο καλό. Είναι πνευματικά τέκνα του αρχαίου αφεντικού τους.

Στις διαταραγμένες μέρες μας το κακό απεκδύεται όλους τους ιδεολογικούς μανδύες του και παρουσιάζεται με όλη τη μεγαλοπρεπή φρίκη της αληθινής μορφής του. Φύγαμε από τα πολιτικά μανιφέστα, τις παραδοσιακές ιδεολογίες, τις ταξικές ζυμώσεις. Η δαιμονοπληξία είναι αυτή που παγιώνεται ως κοινωνικοπολιτικό ρεύμα. Πρωτόγονη, ωμή και οργιώδης όπως στα αρχαία σκοτάδια της ειδωλολατρίας ή όπως στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, όταν οι χριστιανοί τάιζαν με τις μαρτυρικές σάρκες τους τα θηρία και τα όργανα βασανιστηρίων.

Η κτηνώδης δολοφονία του Τσάρλι Κερκ σε πανεπιστήμιο της Γιούτα, δεν έρχεται να βαθύνει την τομή ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς, σε Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς, σε συντηρητικούς και «προοδευτικούς». Ως ένα ακόμα εσχατολογικό ορόσημο του καιρού μας, εντείνει τον διαχωρισμό σε κάτι πολύ ευρύτερο και κοσμογονικό. Είναι ένα απύθμενο όρυγμα μεταξύ της ανθρωπιάς και της απανθρωποποίησης. Είναι μια πνευματική ρομφαία που τέμνει το φως από το σκοτάδι.

Γιατί τι άλλο παρά άνθρωποι του σκότους είναι όσοι τέρπονται με αρρωστημένη ηδονή από τη δολοφονία ενός 31χρονου οικογενειάρχη; Πόσα ανομολόγητα δεν είδαν τα μάτια μας και δεν άκουσαν τα αυτιά μας από τη στιγμή που η σφαίρα καρφώθηκε στον λαιμό του νεαρού ακτιβιστή που έκανε θραύση με τη δράση του στη νεολαία των ΗΠΑ;

Προτού καν κηδευτεί ο Κέρκ, άλλοι πανηγυρίζουν ανοιχτά, άλλοι δηλώνουν ότι καλά έπαθε, άλλοι λένε ότι θα τον δολοφονούσαν και οι ίδιοι, άλλοι περνάνε το πτώμα του από woke ιερά εξέταση, άλλοι τυπώνουν κοροϊδευτικά μπλουζάκια με το στιγμιότυπο της δολοφονίας του και όλοι μαζί ξερνάνε τόνους σκατοψυχιάς από το περίσσευμα της μηδενιστικής χαβούζας όπου κολυμπούν.

Μην αναρωτηθείτε πώς κατάντησε έτσι ο κόσμος μας. Τα πράγματα δεν πήραν αυτήν την τροπή από τη μια στιγμή στην άλλη. Το ταξικό μίσος είναι μια ανεστραμμένη εντολή του Θεού που καλλιεργείται εδώ και αιώνες σαν καρκίνωμα της ανθρωπότητας που ξεκίνησε με τον Διαφωτισμό και σήμερα έφτασε να δίνει τις τελικές του μεταστάσεις. Το ταξικό μίσος ήταν η κινητήριος δύναμη του Μαρξισμού, του Εθνικοσοσιαλισμού και κάθε αντίχριστου καθεστώτος που ασέλγησε στο «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» του Χριστού.

Μόνο που στην εποχή μας το ζητούμενο του ταξικού μίσους παύει να είναι η αναδιανομή πλούτου και εξουσίας. Το μίσος λαμβάνει οντολογικές διαστάσεις. Το υπέρτατο αγαθό είναι η αμαρτία και η νομιμοποίησή της. Η πάλη των τάξεων γίνεται σύγκρουση μεταξύ του εθελούσιου κολασμού και της σωτηρίας. Και η πιο σκληρή καταδίκη αξίζει σε εκείνον που υπενθυμίζει στους λωτοφάγους της ηδονής τους αφυπνιστικούς νόμους του Ευαγγελίου.

Ένας αφυπνιστής ήταν και ο Τσάρλι Κερκ. Μέσω της διαλεκτικής αποδείκνυε με επιχειρήματα τις παρανοϊκές θέσεις του δικαιωματισμού. Συγκέντρωνε πάρα πολλές από τις προϋποθέσεις που τσουρουφλίζουν τον νεοταξικό μηδενισμό. Άνθρωποι που μέχρι χθες δεν τον ήξεραν, τον χαρακτηρίζουν ακροδεξιό, φασίστα, ομοφοβικό και μισογύνη, γιατί πολύ απλά είδαν ότι αποδομούσε τη δικαιωματιστική Βαβέλ τους, γιατί κεντρίζει σαν αγκάθι τα προσωπικά πάθη τους, γιατί ασκούσε κριτική στις διαστροφές, τις έξεις και τα εγκλήματα τους.

Παρόλα αυτά το έκανε με ζωντανό διάλογο πρόσωπο προς πρόσωπο για να αφυπνίζει τη νεολαία με τη λογική, κάτι που μόνο φασίστα δεν θυμίζει. Σε αντίθεση με τον wokeισμό που επιβάλλεται με νόμους, ποινές, απαγορεύσεις, αποκλεισμούς, βλασφημίες, χρυσοπληρωμένες καμπάνιες, παρελάσεις, στρατολογήσεις μαθητών και φοιτητών και τόσα άλλα.

Ελάχιστη σημασία έχει αν ο φερόμενος δολοφόνος του Τσάρλι Κέρκ, Τάιλερ Ρόμπινσον, θα ήταν λευκός ή έγχρωμος, straight ή μη, συντηρητικός ή «προοδευτικός» κ.ο.κ. Όπως και όλες οι πολιτικές δολοφονίες, η δολοφονία του Κερκ δείχνει να έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος από έναν αχυράνθρωπο που πάτησε τη σκανδάλη. Τα κίνητρα του δολοφόνου είναι εντελώς ξεχωριστό ζήτημα από τον πόλεμο των δύο διαφορετικών κόσμων που περνάει στην πιο εκρηκτική φάση του. Και ίσως εκεί να κρύβεται και ο πραγματικός λόγος της δολοφονίας, δηλαδή στο να οδηγηθεί η πόλωση σε μια νέα κλιμάκωση που θα δημιουργήσει ντόμινο παγκόσμιων εξελίξεων.

Η δολοφονία του Κερκ είναι δολοφονία της ελεύθερης γνώμης, της διανόησης, της λογικής, της κριτικής και του υγιούς διαλόγου. Είναι μια «11^η Σεπτεμβρίου» για το ελεύθερο πνεύμα. Και σε αντίθεση με την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, αυτή η εγκληματική ενέργεια δεν αφορά ένα έθνος, αλλά όλα τα έθνη. Η καρδιά του διχασμού μπορεί να χτυπάει στις ΗΠΑ αλλά επεκτείνεται σε όλη την υφήλιο αφού είναι ένα ζήτημα που αγγίζει τον πυρήνα της προαίρεσής μας προς το καλό ή προς το κακό. Ο σκοτεινός αγώνας για κατοχύρωση της διαστροφής του ανθρώπου δεν γνωρίζει πλέον σύνορα. Το κακό είναι οικουμενικό.

Το μίσος στον Θεό και τον ένθεο άνθρωπο είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Η αποκτήνωση των ανθρώπων φέρνει μηδενική ενσυναίσθηση μπροστά και στον πιο βίαιο θάνατο. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου αναφέρεται για τα έσχατα χρόνια ότι όταν θα επιτρέψει ο Θεός να φονευτούν οι δύο μεγάλοι προφήτες Του (ο Ηλίας και ο Ενώχ κατά τους Πατέρες) οι άνθρωποι θα έχουν τέτοια σατανική μανία και τέτοια αγαλλίαση που θα ανταλλάζουν δώρα από τη χαρά τους. Τόσο πολύ θα υποφέρουν και θα «καίγονται» από τον ελεγκτικό λόγο των προφητών.

Ανακαλώντας όλο αυτό το απύθμενο μίσος που εκτοξεύεται στις μέρες μας για έναν δολοφονημένο και άταφο άνθρωπο, βρίσκετε ότι απέχουμε πολύ από τη ζοφερή εικόνα που περιγράφει ο Ιωάννης;