Οι συνομιλίες Τραμπ – Πούτιν και η συμμαχία των… «πουθενάδων»

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πριν τον Φλεβάρη του 2022 όπου ξεκίνησε ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος, και ερευνούσαμε ποια εξωτερική πολιτική θα μπορούσε να επιφέρει την χειρότερη μορφή διπλωματικής απομόνωσης για μια τρίτη χώρα, πιθανότατα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε όλα όσα έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τόσο τέλεια… λάθος. Κυριολεκτικά ούτε ο πιο αυτοκτονικός στρατηγικός σύμβουλος δεν θα μπορούσε να ένα αναπτύξει ένα τόσο άρτιο σχέδιο αυτοκαταστροφής.

Με φόντο την ιστορική συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα, και προσπαθώντας να βρω μια εξήγηση για το σημερινό φιάσκο της Ελλάδας, δεν μπορώ να δεχθώ ότι τριάμισι χρόνια απανωτών λαθών ήταν απλά αποτέλεσμα χαμηλής πολιτικής νοημοσύνης. Όταν ένας ηγέτης προβαίνει σε τόσες πολλές αστοχίες για τόσο πολύ καιρό, μόνο δύο εξηγήσεις υπάρχουν:

ή είναι απόλυτα δουλόφρων και έχει παραδώσει ολοκληρωτικά τη χώρα του σε ξένη ατζέντα χωρίς καμία εθνική εγγύηση (αλλά μόνο προσωπικές),

ή πιστεύει ότι ασκεί αυτόνομη πολιτική ζώντας μια ονείρωξη άμετρης αλαζονείας όπου η φατρία της ξένης ελίτ τον κοιμίζει με διαβεβαιώσεις ότι θα βρίσκεται πάντα στη… σωστή πλευρά της ιστορίας.

Αυτά τα δύο κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβαίνουν και ταυτόχρονα στην περίπτωση της δύσμοιρης Ελλάδας.

Ο ελληνικός λαός (η μεγάλη πλειοψηφία του έστω) αποδείχθηκε απείρως σοφότερος από την ψηφισμένη κυβέρνησή του, αφού εξαρχής έφερε αντιρρήσεις για τα… καραγκιοζιλίκια της απαγόρευσης των… Μπολσόι, την κήρυξη… πολέμου στη Ρωσία, τα πακέτα κυρώσεων, τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, τις ομιλίες Ουκρανοναζί στη Βουλή, τους κουτσαβακισμούς στο Κογκρέσο, τα επιχειρηματικά «πηγαινέλα» στο Κιέβο και την «όλα ή τίποτα» στήριξη των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ.

Τώρα ολόκληρη η Δύση σέρνεται πίσω από τα διπλωματικά καλεντάρια του Τραμπ και του Πούτιν, με τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» να μετατρέπεται σε ιστορία των γεοπολιτικών κομπάρσων. Η Ευρώπη στο σύνολό της εμφανίζει τα πολιτικά συμπτώματα του Μητσοτάκη. Είναι απόλυτα δουλόφρονες στη σκληρή ατζέντα της Νέας Τάξης (και όχι στην… εναλλακτική που ακολουθεί ο Τραμπ) και παράλληλα ζουν στην ψευδαίσθηση ότι διαθέτουν ακόμα παγκόσμια επιρροή, ενώ οι ίδιοι την παρέδωσαν στα υπερεθνικά κέντρα. Τις εξελίξεις τρέχει να προλάβει η λεγόμενη «Συμμαχία των Προθύμων», ενώ η χώρα μας ακολουθεί στη συμμαχία των… πουθενάδων.

Αναντίρρητα η εικόνα της Ευρώπης είναι πιο αξιολύπητη από ποτέ. Μακρόν, Στάρμερ, Μερτς και Φον ντερ Λάιεν, μοιάζουν σαν κλαμένες… χήρες που δεν θέλουν να αποχωριστούν με τίποτα τον «μακαρίτη» της ιστορίας. Καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα πιο διχασμένοι από ποτέ στην ευρωπαϊκή τους συνάφεια και πιο ενωμένοι από ποτέ στα διεθνιστικά τους σχέδια. Απονομιμοποιημένοι από τη συνείδηση των λαών τους, ανίσχυροι, αναξιόπιστοι, πλήρως προβλέψιμοι και παγιδευμένοι μέσα στην άμετρη διαπλοκή τους. Κι εδώ το μοτίβο Μητσοτάκη είναι εμφανές.

Στην εποχή που Αμερική και Ρωσία φροντίζουν να εδραιώσουν την ισχύ τους στον πολυπολικό κόσμο, η ΕΕ συνεχίζει να αναλώνεται πλήρως στη νεοταξική αυτοφαγία της, με λαθρομεταναστευτική ισλαμοποίηση, woke εκφυλισμό και πράσινο τεχνοφασισμό. Είναι ένας «πόλεμος των κόσμων» όπου η μια πλευρά (ΗΠΑ – Ρωσία) μοιάζει ικανή να σπρώξει τον τροχό της ιστορίας και η άλλη (Ευρώπη) μοιάζει με μια κάστα αυτοκαταστροφικών παλιάτσων που ποντάρουν τον πλανήτη στον τροχό της… τύχης. Ο δε Ζελένσκι μοιάζει με κλαψιάρικο σχολιαρόπαιδο που πήρε αποβολή και κουβαλάει παντού τους (ευρωπαίους) κηδεμόνες του για να ξαναπιάσει θρανίο στη (νέα) τάξη.

Όλα αυτά θα ήταν έως και αστεία, αν δεν είχαμε να κάνουμε με έναν πόλεμο με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και με μια συνθήκη που μοιάζει με αποσύνδεση καλωδίων σε ωρολογιακή βόμβα: ένα λάθος κομμένο καλώδιο μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη παγκόσμιου πολέμου.

Όσο παρατείνεται η εμμονή των ευρω – διεθνιστών να στηρίζουν την Ουκρανία την ώρα που αδιαφορούν για την κατεχόμενη Κύπρο και μεταχειρίζονται τον Ερντογάν σαν «σωματοφύλακα» της Εσπερίας, τόσο η υποκρισία τους δίνει καύσιμο στον τουρκικό επεκτατισμό. Και όσο ο Τραμπ μετατρέπει σε συστηματική πολιτική το να διαμοιράζει τα «ιμάτια» τρίτων, όπως της Ουκρανίας, της Γάζας και της Αρμενίας, τόσο κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο η χώρα μας για «ειρηνευτικές» Πρέσπες του Αιγαίου υπό την εποπτεία των ΗΠΑ. Έχουμε κι εμείς τη δική μας ντόπια «συμμαχία των προθύμων» που θα καλωσόριζαν μια τέτοια εξέλιξη.

Και αν προσμετρηθεί σε αυτή τη συγκυρία η ραγδαία αποσύνθεση της ΕΕ, η απομόνωση της χώρας μας από ΗΠΑ και Ρωσία, η αρνητική έως και αντίπαλη στάση Λιβύης, Αιγύπτου και Ιταλίας, και η διαχρονικά εχθρική στάση Τουρκίας, Αλβανίας, Σκοπίων, διανύουμε μια περίοδο ευαλωτότητας που δεν έχουμε δει όμοια της στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Αποτέλεσμα εγκληματικών αποφάσεων μιας ατομικής πολιτικής που ισοπέδωσε την εθνική. Σε κάθε ευκαιρία που παρουσιαζόταν (και συνεχίζει να παρουσιάζεται), εμείς απαντούσαμε με τη χειρότερη δυνατή απάντηση.

Όταν κερδίζουν οι Δημοκρατικοί εμείς μιλάμε απαξιωτικά για Τραμπισμό και όταν κάνει κουμάντο ο Τραμπ ανακαλύπτουμε ότι τα φύλα είναι τελικά δύο. Όταν ο κόσμος μοιράζεται με την ισχύ εμείς προβάλουμε την ασθενέστερη για να μη διαταράξουμε την ισχύ των αφεντικών μας. Όταν ο κόσμος αξιολογείται με το Διεθνές δίκαιο, εμείς διεκδικούμε το τίποτα ή στηρίζουμε κράτη που το παραβιάζουν συστηματικά. Όταν βρυχάται η Τουρκία δίνουμε ρεσιτάλ υποχωρητικότητας και όταν μας προδίδουν οι σύμμαχοι μας για τα μάτια της Τουρκίας, τους καταγγέλλουμε ως τουρκόφιλους. Όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί ζητούν Ευρώπη των εθνών εμείς απαιτούμε να δοθούν υπερεξουσίες στις Βρυξέλλες και όταν ελεγχόμαστε για σκάνδαλα απαντάμε ότι «εδώ είναι Ελλάδα και να μην ανακατεύεστε».

Αυτό το παρανοϊκό πανηγύρι είναι η περίληψη της ελληνικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Και με αυτό το όχημα πορευόμαστε σε έναν κόσμο που σαρώνεται όλο και περισσότερο από γεωπολιτική αστάθεια. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα, αν δεν υπήρχε ο Θεός για να ελπίζουμε στη βοήθειά Του…