Υπόκλιση στο μεγαλείο της πίστης: Η οικογένεια του Κυπριανού μας έδειξε πώς ο σταυρός του πένθους γίνεται ελπίδα ανάστασης!

Τραγωδία στα Τέμπη: Μέσα σε αυτές τις μαύρες μέρες για τον λαό μας, αξιωθήκαμε να γίνουμε μάρτυρες ενός μεγάλου θαύματος που μας γέμισε αναστάσιμη ελπίδα. Το να θεραπεύεται θαυματουργικώς το σώμα από μια σοβαρή αρρώστια, μπορεί να μοιάζει με μεγάλο θαύμα στο κοσμικό πνεύμα, άλλα δεν είναι μεγάλο θαύμα στη συνείδηση της εκκλησίας. Τα μεγαλύτερα θαύματα είναι τα θαύματα της πίστης. Το να σηκώνει ένας γονιός τον βαρύ σταυρό του χαμού του παιδιού του με δοξολογία προς τον Θεό, αυτό είναι θαύμα θαυμάτων. Μια όαση αναστάσιμης ευφροσύνης, μέσα σε μια έρημο απιστίας και ολιγοπιστίας. Μια σταυροαναστάσιμη αχτίνα ελπίδας που ξεπάγωσε τις ψυχές μας.

Αυτού του υπερκόσμιου θαύματος γίναμε μάρτυρες, στην εξόδιο ακολουθία του Κυπριανού. Μια ακολουθία που περισσότερο έμοιαζε με γάμο, παρά με κηδεία. Γάμος μιας αγνής ψυχής με τον Νυμφίο Χριστό, που βρήκε τον Κυπριανό γρηγορούντα και τον στεφάνωσε ως αθλητή της πίστης.

Ο 23χρονος Κυπριανός Παπαϊωάννου με καταγωγή από την Κύπρο ήταν ένας από τους φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους στο φρικτό δυστύχημα στα Τέμπη. Άριστος μαθητής, αφοσιωμένος ψάλτης και λαμπρός φοιτητής της Νομικής, που επρόκειτο να παντρευτεί την αγαπημένη του στις 27 Αυγούστου. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά του πατέρα Χριστόδουλου, ενός ιερέα με πύρινη πίστη που μαζί με μια πανάξια πρεσβυτέρα γαλούχησαν την οικογένεια τους στα αστείρευτα νάματα της Ορθοδοξίας.

Σύσσωμος ο κλήρος της Κύπρου βρέθηκε στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου του Αυγόρου Κύπρου για να στηρίξει την οικογένεια του αδικοχαμένου Κυπριανού. Και τελικά αυτή η αγιασμένη οικογένεια λιγότερο έλαβε στήριξη και ασυγκρίτως περισσότερο στήριξε όλους εμάς, ανοίγοντας τα θολωμένα μάτια μας που τα έχει σκιάξει το κράτος του θανάτου.

Η Ανάσταση «έσβησε» τον θάνατο

Ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, που αντιστοιχεί σε χιλιάδες νοήματα παρηγοριάς και ουράνιας ελπίδας. Μια εικόνα που μοσχοβολά αιωνιότητα, που ζωντανεύει συναξάρια αγίων, που ισοπεδώνει το κοσμικό φρόνημα και πλημμυρίζει τις καρδιές με το μήνυμα της Ανάστασης. Χαμόγελα! Φωτεινά πρόσωπα! Πουθενά η αντάρα του θανάτου!

Παραφροσύνη μοιάζει στο κοσμικό μάτι μια τέτοια παράδοξη εικόνα. «Απρέπεια» θα έλεγε κανείς! Παράταιρη! Αφύσικη! Και πράγματι, μοιάζει πολύ μακρινή κοιτώντας την μέσα από το φάσμα της ελεεινότητας μας. Η πίστη στην ανάσταση, η βεβαιότητα για τον παράδεισο που βρίσκεται πέρα από το κατώφλι του θανάτου, είναι βίωμα. Είναι προσωπική αποκάλυψη. Δεν μεταφέρεται με λόγια. Αντανακλά το μεγαλείο της όμως σε τέτοιες στάσεις ζωής, ανεκτίμητες για όποιους διαβάζουν τα νοήματα τους.

Ποτέ η αγιότητα δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου. Οι πραγματικοί χριστιανοί είναι κατεξοχήν ακατανόητα όντα, στα μάτια του κόσμου.

Μήπως η χοϊκή αντίληψη μας μπορεί να «χωνέψει» τις θυσίες των μαρτύρων της Ορθοδοξίας, που έπεφταν στη φωτιά και στο σπαθί και στα άγρια θηρία, δοξολογώντας τον Θεό;

Μήπως το κοσμικό πνεύμα της εποχής μας μπορεί να «χωνέψει» τους ηρωικούς θανάτους των εθνομαρτύρων μας, που έστηναν γιορτές και πανηγύρια πριν ανταμωθούν με τον Χάρο;

Άλλα και από τον ίδιο τον Χριστό οι Ιουδαίοι δεν ζητούσαν κοσμική δικαιοσύνη; Και Εκείνος τους εξόργιζε γιατί αντιπαρέθετε τον δρόμο της μακροθυμίας και της συγχώρεσης.

Δεν είναι αυτά ακατανόητα για την υλιστική εποχή μας; Δεν φαντάζουν παράλογα; Κι όμως έγιναν. Και το αίμα των μαρτύρων άλλαξε τον κόσμο. Η πίστη αλλάζει τον κόσμο και δίνει λόγο ύπαρξης στην γη για να συνεχίσει να γυρίζει. Πέρα και πάνω από τη κοσμική δικαιοσύνη υπάρχει το υπερκόσμιο μήνυμα του «εσφαγμένου αρνίου», του πάναγνου Χριστού που θυσιάστηκε για εμάς. Και με την επανάσταση του απέναντι στους ανθρώπινους κώδικες υπερέβη τη λογική του κόσμου και μετουσίωσε τον εκούσιο θάνατο σε πηγή ατελεύτητης ζωής. Είτε μπορούμε να το κατανοήσουμε – είτε όχι, αυτή η Θεία αρχή υφίσταται και παραμένει στο κέντρο των πνευματικών νόμων.

Ποια άλλη δύναμη στον κόσμο μπορεί να σου δώσει λόγο ευφροσύνης μπροστά στο σκότος του θανάτου; Κανένας πλούτος, καμία δόξα, καμία κοσμική ιδεολογία δεν είναι ικανή να σου προσφέρει ελπίδα και χαρά μπροστά σε ένα παγωμένο φέρετρο. Όλοι οι μεγάλοι της γης μπροστά στο σαρωτικό χτύπημα του θανάτου, γίνονται ένα ταπεινωμένο κουρέλι, μια δυστυχισμένη ύπαρξη γεμάτη αγωνία και ερωτηματικά. Μόνο η πίστη, και συγκεκριμένα η Ορθόδοξη πίστη μπορεί να φυσήξει σε έναν πενθούντα πνοή ανάστασης και ζωής αιώνιας.

Αυτή την υπερκόσμια αύρα, νοιώσαμε να χαϊδεύει λίγο τις ψυχές μας, βλέποντας την πίστη αυτής της οικογένειας. Ένα γραμμάριο αν είχαμε από την πίστη αυτών των ανθρώπων, θα είχε δοξαστεί η Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης.

Αυτό που βλέπουμε εμείς, είναι μόνο ένα στιγμιότυπο από τον σταυρό που σηκώνουν αυτοί οι άνθρωποι, όπως και οι δεκάδες οικογένειες που βιώνουν έναν πόνο που εμείς δεν μπορούμε ούτε κατά διάνοια να ψηλαφίσουμε. Μήπως αυτοί οι άνθρωποι δεν πόνεσαν επειδή τους βλέπουμε εμείς να χαμογελούν; Και πόνεσαν και έκλαψαν και ένιωσαν μέσα τους το σαράκι της αδικίας, αναρωτώμενοι το αμείλικτο «γιατί». Βάρος φοβερό θα σηκώνουν σε όλη τη ζωή τους. Επέλεξαν όμως να μετατρέψουν αυτό το πένθος σε αμόνι για να σφυρηλατήσουν την πίστη τους, τώρα που είναι τόσο καυτός ο πόνος. Ασύλληπτο και όμως το καταφέρνουν, με τη δύναμη του Θεού. Μόνο έτσι γίνεται.

Εμείς ζητούμε δικαιοσύνη – Εκείνοι συγχωρούν

Ο πατέρας Χριστόδουλος εμπιστεύτηκε τον γιο του στην ελληνική πολιτεία για τις σπουδές του και η ελληνική πολιτεία του επέστρεψε ένα φέρετρο με ένα μαρτυρικό σώμα. Ήταν ένας από τους δεκάδες μάρτυρες που έχασαν την ζωή τους, επειδή ο δρόμος τους διασταυρώθηκε με τα γρανάζια μιας διεφθαρμένης πολιτείας.

«Είναι δύσκολο για έναν γονιό να χάνει το παιδάκι του που το μεγαλώνει ώρα της ώρας, μέρα τη μέρα. Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου ήταν να χάσω παιδί. Κι όμως το βιώνω τώρα, και δεν μπορώ να ακούω αυτό το κυνηγητό που γίνεται. Άνθρωποι είναι όλοι. Όλοι μπορεί να κάνουμε λάθη. Αν τους συγχωρούμε, εκεί βρίσκω μέσα μου στήριγμα», είπε ο πατέρας Χριστόδουλος.

Όλοι εμείς, ακόμη και ενώ δεν χάσαμε κάποιο στενό πρόσωπο μας στα Τέμπη, διψάμε για ανθρώπινη δικαιοσύνη, βράζει το αίμα μας από αγανάκτηση και απαιτούμε δικαίωση για όλα αυτά τα θύματα. Εκείνος καίτοι έχασε το σπλάχνο του, είναι προσηλωμένος στον δρόμο του Σταυρού, της αυταπάρνησης και της συγγνώμης. Σε αυτούς που του στέρησαν το παιδί του, έδωσε έλεος από το περίσσευμα της αστείρευτης αγάπης του. Μιμήθηκε άξια αυτόν τον ουράνιο λόγο που ακούστηκε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια στον Γολγοθά: «Συγχώρεσε τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν».

Τι να πει κανείς γι’ αυτό το άφταστο μεγαλείο ψυχής; Απλά σαστίζει και το ατενίζει με δέος. Είναι πέρα από τη σαρκική λογική μας. Μοιάζει βγαλμένο από τον βίο του Αγίου Διονυσίου, που συγχώρεσε τον φονιά του κατά σάρκα αδερφού του.

Τι θα λέγατε στον γιο σας αν μπορούσατε να του πείτε μια τελευταία κουβέντα, ρώτησε ένας δημοσιογράφος τον πατέρα Χριστόδουλο. «Καλή ανάσταση, αυτό θα του έλεγα», απάντησε. Εκεί ξεκινούν, εκεί και τελειώνουν όλα. Στο «προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Στο μεγάλο αντάμωμα της ανθρωπότητας, που θα έρθει να συμπληρώσει το παιάνισμα του «Χριστός Ανέστη».

Θα αναρωτηθεί κανείς, με τη συγχώρεση τελειώνουν όλα σε αυτόν τον κόσμο; Οι υπεύθυνοι θα μείνουν ατιμώρητοι; Δεν θα ζητήσουμε αποκατάσταση αυτής της αβάσταχτης αδικίας; Δεν θα ζητήσουμε δικαιοσύνη; Ασφαλώς και θα ζητήσουμε, δεδομένου ότι δεν έχουμε εκείνη την πίστη να αφεθούμε στους πνευματικούς νόμους, θα καταφύγουμε στη σκιά τους, τους ανθρώπινους νόμους. Ή μάλλον ότι έχει απομείνει από αυτούς, δηλαδή τη σκιά της σκιάς.

Η λύπη, η κραυγή, η οργή και το πένθος είναι απολύτως ανθρώπινα και η κάθε οικογένεια περνά διαφορετικά τον σταυρό της, μετά από αυτήν την εθνική τραγωδία. Ιδιαίτερα η λύπη χωρίς Θεό είναι η πιο αβάσταχτη. Και κάθε λύπη, όπως και αν βιώνεται αυτή, οφείλουμε να την βλέπουμε με συντριβή, με σιωπή και με δέος.

Όμως με την στάση αυτής της αγιασμένης οικογένειας, θα θυμόμαστε πως κάπου πέρα από τα ανθρώπινα όρια, μας καρτερεί το υπέρλογο. Αυτό που φωτίζει τις ζωές μας, όσο εμείς κοιτούμε χαμηλά, στη γη.