Νίκος Δένδιας: Μίλησε ανοιχτά για «κακιά ώρα» με την Τουρκία, την ώρα που το Μαξίμου ζει την «ώρα του παιδιού»

Ο Νίκος Δένδιας είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση πολιτικού της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με άλλους υπουργούς, δεν αγαπά τη φλυαρία, δεν συνηθίζει να περιγράφει πλαστές πραγματικότητες, δεν αναλώνεται σε «αγαπολογίες» για την Τουρκία. Είτε συμφωνεί – είτε διαφωνεί κάποιος με τις θέσεις του, είναι κοινώς παραδεκτό ότι εκφέρει μια σοβαρή άποψη για τα εθνικά θέματα. Και οι σοβαρές απόψεις στην πολιτική είναι αρετή υπό εξαφάνιση σήμερα.

Μπροστά στο μητσοτακικό «μπλοκ» του ασύστολου ενδοτισμού, ο Νίκος Δένδιας μοιάζει πολλές φορές σαν να είναι μόνος μεταξύ ξένων. Και σε επικοινωνιακό επίπεδο πρεσβεύει τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας στην εξωτερική πολιτική μας (με αυτή την κυβέρνηση). Δεν αποκλείεται καθόλου βέβαια να βολεύει το Μαξίμου αυτός ο ρόλος του «σκληρού» που υιοθετεί ο Δένδιας και αρέσει στο πατριωτικό κοινό, την ώρα που Μητσοτάκης, Γεραπετρίτης και Καιρίδης έχουν αναλάβει τους τεμενάδες στον Σουλτάνο. Παρόλα αυτά δεν έχει μείνει κρυφό ότι οι σχέσεις Μητσοτάκη – Δένδια δεν ήταν ποτέ οι καλύτερες.

Σε αντίθεση με το μητσοτακικό «γκρουπ» διπλωματίας που αναμασά το φαντασιόπληκτο αφήγημα των «ήρεμων νερών» στο Αιγαίο, ο Νίκος Δένδιας έθεσε τα ελληνοτουρκικά σε ρεαλιστική βάση. Περιέργως πολύ ρεαλιστική, ακόμα και για τα δεδομένα του Δένδια. Ουσιαστικά ο υπουργός Άμυνας με αυτά που είπε, έκανε τον Μητσοτάκη να μοιάζει γραφικός και παράλογος, δηλαδή ακριβώς αυτό που είναι.

Δήλωσε λοιπόν:

«Δεν έχουμε την πολυτέλεια της ασφάλειας που έχουν οι δυτικές χώρες, οι υπόλοιπες δυτικές χώρες ή οι περισσότερες από αυτές. Εμείς, δυστυχώς, λέω πάντα, μην έρθει η κακιά η ώρα, αλλά μπορεί να έρθει η κακιά η ώρα», είπε ο Ν.Δένδιας, επισημαίνοντας πως αυτή η κακιά ώρα «θα προέλθει από μία χώρα με δεκαπλάσιο πιθανόν, ως προς το να προέλθει, μια χώρα με δεκαπλάσιο πληθυσμό, με τετραπλάσιο Α.Ε.Π. που σημαίνει ότι αν εμείς δεν αντιληφθούμε ότι πρέπει να είμαστε σε εκπληκτικά καλό επίπεδο, δεν θα τα καταφέρουμε, και έχουμε όλοι μια μεγάλη ευθύνη απέναντι σε αυτό».

Σαν να μην έφτανε η «φωτογράφηση» της Τουρκίας ως απειλή, ο υπουργός πρόσθεσε ότι τον «διακατέχει μια τεράστια αγωνία» πάνω σε αυτό το ζήτημα. Μάλιστα χαρακτήρισε τον εξ’ ανατολών κίνδυνο ως «υπαρξιακή απειλή» και είπε ότι «εάν δεν δουλέψουμε με πολύ μεγάλη επιμέλεια, δεν θα τα καταφέρουμε. Και πρέπει να ξεκινήσουμε σήμερα. Και είμαστε πολλά χρόνια καθυστερημένοι».

Πως αποκωδικοποιούνται αυτές οι δηλώσεις; Είναι απλά μια στάση ειλικρίνειας; Είναι προεκλογικό «τυράκι» για τους ψηφοφόρους που έχουν φρίξει με τα ελληνοτουρκικά «φλερτ» του πρωθυπουργού; Μήπως εννοεί ότι χωρίς Δένδια και ΝΔ στο τιμόνι της χώρας «δεν θα τα καταφέρουμε»;

Μήπως αυτές οι δηλώσεις παρέχουν προκαταβολική κάλυψη ενός απευκταίου σεναρίου σύγκρουσης, επειδή ο κ. Δένδιας γνωρίζει κάτι που δεν το γνωρίζει ο λαός; Ή μήπως είναι διαμόρφωση ενός κλίματος ηττοπάθειας απέναντι σε μια χώρα που ο Δένδιας παρουσιάζει ως υπερδύναμη, ενώ δεν είναι;

Το ΑΕΠ και ο πληθυσμός μιας χώρας αναμφισβήτητα είναι κρίσιμα μεγέθη για τις ισορροπίες δυνάμεων, ωστόσο φαίνεται ανάρμοστο το ότι ο κ. Δένδιας εξομολογείται δημόσια ότι βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση. Η διπλωματική γλώσσα σε καμία περίπτωση δεν ορίζει το να τονίζεις τις δικές σου αδυναμίες, αλλά τις αδυναμίες της άλλης χώρας. Αυτό είναι το μόνο επικοινωνιακό ατόπημα που εντοπίζω στα λόγια του Νίκου Δένδια. Για τις υπόλοιπες προθέσεις που κρύβονται στους λόγους του, μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις.

Σε κάθε περίπτωση, εδώ που έχουμε φτάσει, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να ακούγεται ο λόγος της «κακιάς ώρας» με την Τουρκία, παρά να ζούμε την «ώρα του παιδιού» με τα αφηγήματα του Μαξίμου και του ΥΠΕΞ. Καλό θα ήταν επίσης να μας έλεγε ο κ. Δένδιας και πώς έφτασε το ΑΕΠ της χώρας μας στα τάρταρα. Και ποιες κυβερνήσεις το έφτασαν εκεί.

Όμως ποια χρήσιμα συμπεράσματα προκύπτουν από τις δηλώσεις του υπουργού Άμυνας που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα αφηγήματα του Μαξίμου; Τα εξής:

• Δεν υπάρχουν «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο (η φαινομενική ηρεμία κρατά μόνον όσο διαρκούν οι ενδοτικές «διαπραγματεύσεις» από την πλευρά μας, προσθέτουμε εμείς)
• Η Τουρκία ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή για τη χώρα μας και δεν πρέπει να υπολογίζουμε στην προστασία κανενός συμμάχου, αν πρώτα απ’ όλα εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε (παρατηρήστε ότι ο Δένδιας δεν αναφέρει πουθενά ΝΑΤΟ και ΕΕ στις δηλώσεις του)
• Η «κακιά ώρα» με την Τουρκία είναι σχεδόν δεδομένη ότι θα έρθει, αν η «ψαλίδα» ανοίξει ή παραμείνει ως έχει
• Η ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι κυρίως ζήτημα εξοπλισμών και όχι διαπραγματεύσεων. Σε αντίθεση με τον Γεραπετρίτη που έδωσε σύνθημα για Πρέσπες του Αιγαίου λέγοντας ότι δεν θέλει τα παιδιά του «να ζουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη», ο Δένδιας υποστήριξε ότι όσο πιο γρήγορα προετοιμαστούν οι «σκανδάλες», τόσο το καλύτερο
• Η υπογεννητικότητα εξελίσσεται στον μεγαλύτερο εθνικό μας κίνδυνο
• Η μεγάλη διαφορά των οικονομιών καλύπτεται μόνο με στοχευμένες επενδύσεις στα εξοπλιστικά που θα μας προσφέρουν στρατηγική ευελιξία και αυτάρκεια. Όχι με «Διακηρύξεις των Αθηνών», με τουρκικές βίζες και με υποσχέσεις από τις ΗΠΑ.

Αυτά μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα από τις λέξεις. Και μακάρι αυτά να μην ήταν μόνο «γραμμή» Δένδια, αλλά «γραμμή» ολόκληρης της κυβέρνησης. Παρακολουθώντας τα δημοσιογραφικά «στέκια» της λίστας Πέτσα, ο κόσμος θα έπρεπε να έχει αρχίσει να πιστεύει ότι στην άλλη άκρη του Αιγαίου βρίσκεται η… Ελβετία και ότι η μισή Κύπρος ήταν ανέκαθεν τουρκική. Τόση προπαγάνδα ραγιαδισμού δεν έχει ξαναγίνει.

Οι φωνές τύπου Δένδια χρειάζεται να γίνουν περισσότερες και πυκνότερες. Αλλά να περάσουν στις πράξεις και να μην μένουν στις διαπιστώσεις. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τονίζονται τα πλεονεκτήματα της Τουρκίας. Εκτός και αν υπερτονίζονται επίτηδες για να πειστεί ο κόσμος με τους δυσμενείς συσχετισμούς και να θεωρήσει αναπόφευκτο το να κάτσει «στο τραπέζι» με την Τουρκία, όπου θα σερβιριστούν «φιλέτα» της Ελλάδας.