Σωκράτης Γκιόλιας – 15 χρόνια μετά: Στις 19/7/2010 ξεκίνησαν να δολοφονούν την ελεύθερη Ελλάδα

Είναι κοινή παραδοχή ότι η πατρίδα μας σήμερα βουλιάζει στον υπόκοσμο της διαφθοράς και της μαφίας. Και σκέφτομαι ότι ίσως οι αναλυτές του μέλλοντος που θα ζουν σε μια καλύτερη Ελλάδα από εμάς, να ερευνήσουν κάποτε το πώς ξεκίνησε να ξετυλίγεται αυτό το κουβάρι του σημερινού ξεπεσμού. Ποιοι ήταν οι πρώτοι πεσόντες υπέρ δημοκρατίας, υπέρ ελευθερογνωμίας και ελευθεροτυπίας. Ποια ήταν τα πρώτα μνήματα που άρχισαν να σφραγίζουν μέσα τους τη φωνή της ελεύθερης Ελλάδας. Τη φωνή της συνείδησης, της καταγγελίας, της διαφωνίας, της αντισυστημικής γνώμης, της ορθής ενημέρωσης. Της δημοσιογραφίας υπέρ του λαού και όχι υπέρ των αφεντικών. Αυτή τη φωνή που σήμερα έχει λιγοστέψει να ακούγεται όσο ποτέ.

Και ψάχνοντας τα κιτάπια των περασμένων δεκαετιών οι ερευνητές θα συναντήσουν τα πρώτα θύματα που δολοφονήθηκαν για μια ανένδοτη αλήθεια, ώστε να στρωθεί ο δρόμος για το ψέμα και την ανομία. Κι εκεί μοιραία θα σταθούν και σε μια μαύρη σελίδα με ημερομηνία 19 Ιουλίου του 2010. Η μέρα που 17 σφαίρες ήχησαν δυνατότερα με τον ξερό κρότο τους, από την αδέσμευτη φωνή του Σωκράτη Γκιόλια. Η μέρα που η ελληνική δημοσιογραφία δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Η μέρα που οι άνομοι έστειλαν προς πάσα κατεύθυνση το πρώτο μήνυμα ότι το να πράττεις ελεύθερα ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Ένα μήνυμα που τότε ήταν θρασύδειλο και σήμερα κοντεύει να γίνει αξίωμα.

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε. Στο νοητό κοιμητήριο της ελεύθερης Ελλάδας αυξήθηκαν γεωμετρικά τα παραπονεμένα μνήματα, όσο αυξήθηκε η σήψη και ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής έναντι της εξουσίας. Κάθε μορφής εξουσίας, θεμιτής ή αθέμιτης. Ποικίλουν οι δράστες, ποικίλουν οι ηθικοί αυτουργοί, ποικίλουν τα σκοτεινά συμφέροντα, αλλά πάντως όλα αυτά τα εγκλήματα έχουν κοινό παρονομαστή τη συγκάλυψη. Από έναν σκιώδη μηχανισμό που αλληλοεξαρτάται όπως το ένα καρκινικό κύτταρο που συνδέεται με το άλλο, κι όλα μαζί καταστρέφουν τους υγιείς ιστούς της κοινωνίας. Και αν σήμερα η ελευθερία της γνώμης είναι ημιθανής, η δολοφονία του Σωκράτη ήταν απ’ τα πρώτα προειδοποιητικά σημάδια αυτής της νοσηρής εξέλιξης.

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν και ούτε ένα επιπλέον στοιχείο δεν έχει προστεθεί για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Ούτε ένας φάκελος δεν έχει ανασυρθεί από τα αραχνιασμένα συρτάρια. Ούτε μισή συγγνώμη δεν έχει προφερθεί από τον Χρυσοχοΐδη και τους προκατόχους του για τη σκανδαλώδη απραξία τους. Ούτε μισό δράμι ντροπής δεν έχουν δείξει μπροστά στις ευρωπαϊκές καταγγελίες για τις δολοφονίες δημοσιογράφων στην Ελλάδα. Ακινησία, αδιαφάνεια και ένοχη σιωπή. Το κράτος δικαίου γίνεται καθηλωμένος βάλτος όπου δεν σαλεύει τίποτα στην επιφάνεια, παρά μόνο ό,τι δεν κοστίζει στους λασπωμένους.

Κάθε τέτοια μέρα είμαστε με την ίδια πικρή γεύση της αδικίας να στέκεται σαν κόμπος βαρύς στο λαιμό. Μνημονεύουμε τον Σωκράτη για όσα ήταν και πενθούμε για όσα δεν πρόλαβε να γίνει. Εξοργιζόμαστε γιατί ζούμε σε μια τριτοκοσμική χώρα που η ιστορία της ελεύθερης δημοσιογραφίας γράφεται όλο και λιγότερο με μελάνι κι όλο περισσότερο με αίμα. Αίμα από σφαίρες κατά παραγγελία, αίμα από αποκλεισμούς, αίμα από απειλές, αίμα από διώξεις, αίμα από τραμπουκισμούς. Οι πρακτικές διαφέρουν, αλλά η ελευθερογνωμία το ίδιο αιμορραγεί και σήμερα κοντεύει να ξεματώσει.

Χορτάριασε το κοιμητήριο των πεσόντων υπέρ αλήθειας. Γέμισε με ζιζάνια συσκότισης. Η δημοκρατία δεν τους επισκέφθηκε ποτέ. Η δικαιοσύνη δεν περνάει ούτε απ’ έξω. Η πολιτική αισχύνη έχει ενταφιαστεί προ πολλού, σε άλλο τόπο, ζοφερό. Τα καντηλάκια των αδικοχαμένων σιγοκαίνε αναμένοντας την Ανάσταση. Αλλά πρεσβεύουν συνάμα και για την εθνική ανάταση. Για εκείνη την ευλογημένη μέρα που με ένα νεύμα του Θεού όλες αυτές οι σιγανές φλόγες θα φουντώσουν από το οξυγόνο της αλήθειας, θα γίνουν πύρινος ποταμός που θα εξαγνίσει το καθεστώς της αδικίας.

Θα έρθει αυτή η μέρα. Είναι βέβαιο, όσο βέβαιο είναι το πείσμα της ιστορίας να γιατρεύει τις πληγές της αργά ή γρήγορα. Δεκαπέντε χρόνια οι ένοχοι μπορεί να διαφεύγουν, αλλά τα μαρτυρικά μνήματα δεν μετρούν το άδικο σε χρόνια. Το μετρούν σε στεφάνια. Το εναποθέτουν στον άχρονο Θεό που γνωρίζει πώς να ευεργετήσει τους πενθούντες και πώς να ξεσκεπάσει τους κύκλους των ανόμων. Τόσες προσευχές είναι αδύνατον να μην ανθίσουν. Τόσο βαρύς ουρανός, είναι αδύνατον να μη μιλήσει. Θα βρει τον τρόπο και τον χρόνο.

Σε μια καλύτερη Ελλάδα από τη σημερινή, η Δικαιοσύνη θα μας πει ολόκληρη την ιστορία του Σωκράτη…