Bundesliga: Επιτέλους (κάτι σαν) κανονικότητα

Bundesliga: Χαρμόσυνη μέρα δεν (μπορεί να) είναι ακριβώς. Όχι μετά τα όσα έχουν προηγηθεί, όχι με την τόσο μεγάλη αβεβαιότητα που κυριαρχεί αναφορικά με την επόμενη ημέρα. Είναι όμως, μία άκρως ενθαρρυντική στιγμή. Μια ιστορική περίσταση και ο χαρακτηρισμός έχει τη βαρύτητα που του πρέπει. Δεν χρησιμοποιείται δηλαδή με τη συνήθη δημοσιογραφική υπερβολή. Έπειτα από δύο και πλέον μήνες, η Bundesliga επιστρέφει. Γίνεται το 1ο πρωτάθλημα που ξεπερνά την πανδημία ή έστω, φιλοδοξεί να τα (έχει) καταφέρει.

Κατανοητό να υπάρχουν ενστάσεις για το κατά πόσο το ποδόσφαιρο είναι σημαντικό σε ένα περίγραμμα όπως αυτό που βιώνουμε τους τελευταίους δύο μήνες. Μην υποτιμούμε ωστόσο, κάτι βασικό. Το τι αντιπροσωπεύει αυτό το τόσο όμορφο δευτερεύων πράγμα της ζωής μας. Το πόσο πολλά συναισθήματα εμπεριέχει, το πόσο συνυφασμένο είναι με αυτό που αποκαλούμε «φυσιολογική ζωή». Το ψυχολογικό κομμάτι δεν είναι ελάσσονος σημασίας. Η ελπίδα είναι κάτι. Δεν είναι πολύ; Είναι πολλά περισσότερα από τίποτα.

Οι Γερμανοί, είτε είναι… φίλοι μας είτε όχι, είναι αυτοί που θα περίμενε κανείς να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο πρώτοι. Τόσο επειδή οι μπίζνες είναι γι’ αυτούς κάτι το ιερό και ας το θέτουν συχνά χοντροκομμένα, όσο και επειδή η τεχνογνωσία τους και η οργάνωσή τους βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο. Έχουν πάρει τα καλύτερα δυνατά μέτρα ασφαλείας και προφύλαξης. Έχουν τρέξει διάφορα σενάρια προσομοίωσης. Έχουν κάνει το παν ώστε να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουνε οποιαδήποτε αναποδιά προκύψει.

Bundesliga: Ο οδηγός και μία κυνική παραδοχή

Όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος θα έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω τους. Το παράδειγμά τους θα αποτελέσει οδηγό. Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι τα νέα ήθη και έθιμα δεν θα ισχύσουν πιθανότατα μόνο για όσα πρωταθλήματα αρχίσουν ξανά στο εγγύς μέλλον, αλλά και για όλα όσα θα επιστρέψουν κανονικά (από) του χρόνου. Θα περάσει καιρός μέχρι να δούμε ξανά γεμάτα γήπεδα. Μέχρι να μην μας απασχολούν ζητήματα όπως οι μάσκες και η κοινωνική απόσταση. Η κανονικότητα είναι ακόμα μακριά, ας προσαρμοστούμε μια ώρα αρχύτερα στο «ενδιάμεσο».

Γιατί και κυρίως, σε τελική ανάλυση, οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι και όσοι εξαρτώνται από αυτούς, άμεσα ή έμμεσα, πρέπει να παίξουν για να ζήσουν. Ναι, τα κλαμπ δεν ενδιαφέρονται τόσο για το καλό του αθλήματος όσο για το πώς θα μειώσουν τη χασούρα τους. Αλλά τα δύο αυτά δεν είναι τόσο αντίθετα όσο νομίζουμε. Είναι ρομαντικό και αφελές να βγάζουμε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έξω από το καπιταλιστικό πλαίσιο.

Όμως, ας μην μείνουμε τόσο σε αυτό. Για μια φορά, για μια μέρα, ας γίνουμε πάλι παιδιά. Ας χαρούμε που το παιχνίδι επιστρέφει. Μια στιγμή ανεμελιάς, κάτι από τα παλιά, είναι κάτι παραπάνω από απλώς ευπρόσδεκτο. Γίνεται… Bundesliga αγάπη μου!