La Liga: Τα παιδιά στην κερκίδα δεν είναι η μόνη ελπίδα

Η La Liga βρήκε τον τρόπο, τη δύναμη. Ακόμα ένα (μεγάλο) ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα επιστρέφει. Είναι μάλιστα περισσότερο συμβολικό σε σύγκριση με την Bundesliga. Δεδομένου ότι η Ισπανία ήταν μία από τις χώρες που χτυπήθηκαν πιο σκληρά από τον κορονοϊό. «Η επιστροφή είναι η νίκη», όπως λέει το σλόγκαν που λάνσαρε η Λίγκα για να διαφημίσει το comeback.

Η σέντρα της (επαν)εκκίνησης είναι προγραμματισμένη για απόψε, με «εκλεκτό» πρώτο πιάτο: El Gran Derbi. Το μεγάλο ντέρμπι, δηλαδή. Σεβίλλη Vs Μπέτις. Στο «Σάντεθ Πιθχουάν», 4 μόλις χιλιόμετρα μακριά από το «Μπενίτο Βαγιαμαρίν», εκεί δηλαδή που πριν από κοντά τρεις μήνες είχε παιχτεί το προτελευταίο, πριν τη διακοπή, παιχνίδι στην Ισπανία – η Μπέτις είχε νικήσει τότε τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Είναι το είδος ακριβώς του παιχνιδιού που σε κάνει να κατανοείς στην ολότητά του πόσο βαρύ και άχαρο είναι για το ποδόσφαιρο να παίζεται δίχως θεατές στα γήπεδα (ας ελπίσουμε σύντομα να έχουμε διαφορετικά, καλά, νέα). Μία έλλειψη που δεν καλύπτεται. «Σαν να χορεύεις με την αδελφή σου», για να δανειστούμε τα λόγια του εκλέκτορα της εθνικής Ισπανίας, Λουίς Ενρίκε. Ειδικά σε τέτοιο φημισμένο παγκοσμίως ντέρμπι, πονάει διπλά ότι θα λείπουν «τα παιδιά στην κερκίδα». Ελα όμως που αυτή τη στιγμή αυτή είναι η… ελπίδα. Η ελπίδα δηλαδή ότι μέρα τη μέρα, γεγονός το γεγονός, επιστρέφουμε στη ζωή όπως τη θυμόμασταν.

Αυτό που στην αρχή ήταν σουρεαλιστικό ή σε έκανε να νομίζεις ότι κάποιος σου κάνει (κακόγουστη) πλάκα και σε έβαλε κομπάρσο σε ταινία, είναι πια αποδεκτό ως μέρος μιας νέας πραγματικότητας. Τα πάντα μοιάζουν πια περισσότερο φυσιολογικά – κι ας μην είναι. Η εφευρετικότητα και η προσαρμοστικότητα επίσης, κάνουν τα πράγματα πιο βατά. Κάπως έτσι το άδειο «Σάντσεθ Πιθχουάν» δεν θα ‘ναι τόσο άδειο. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, θα ακούγονται συνθήματα και θα δημιουργείται η ψευδαίσθηση της παρουσίας οπαδών. Εικονική πραγματικότητα, το λένε.

La Liga: Το οικονομικό και οι (α)βεβαιότητες

Δεν το παραγνωρίζουμε, μήτε το λησμονούμε. Το κίνητρο για επιστροφή στη δράση ήταν και είναι κατά βάση οικονομικό. Η χασούρα για τις ισπανικές ομάδες της ελίτ θα είναι τώρα «μόλις» 350 εκατ. ευρώ. Θα ξεπερνούσε το 1 δισ. αν το «στοπ» ήταν οριστικό. Μία «βιομηχανία» που ισοδυναμεί με το 1,37% του ΑΕΠ της Ισπανίας και έμμεσα ή άμεσα δίνει δουλειά σε 800.000 ανθρώπους, έπρεπε να προστατευτεί. Το ότι αυτό επετεύχθη, συνιστά καρπό ενότητας στον κοινό σκοπό, με ξεκάθαρο και αποφασιστικό τρόπο. Για μία συχνά διαιρεμένη χώρα όπως η Ισπανία, δεν ήταν δεδομένο. Κάτι που το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Στην Primera (μας) περιμένουν ακόμα 110 παιχνίδια. Με όλα τα μέτωπα (τίτλος, Ευρώπη, υποβιβασμός) εντελώς ανοιχτά. Το «κάτι παραπάνω». Ερχεται να συμπληρώσει το σασπένς του ότι και στο ισπανικό, όπως σε όλα τα πρωταθλήματα που επιστρέφουν, αρκετές βεβαιότητες του πρόσφατου παρελθόντος έχουν χαθεί ή εμποτιστεί με το σαράκι της αμφιβολίας.

Δείτε στιγμιότυπα από το ματς του α’ γύρου ανάμεσα σε Μπέτις και Σεβίλλη: