Premier League 2019/20: Ο απολογισμός της σεζόν

Η τελική εικόνα της φετινής Premier League, όπως κάθε βαθμολογίας, δεν λέει ψέματα. Πάντα μπορεί να υπάρχουν επί μέρους διαφωνίες ή εξαιρέσεις. Η σούμα ωστόσο, σπανίως παραπλανάει ως προς τα πραγματικά ουσιώδη. Ανταμείβει τους καλύτερους σε διάρκεια και ικανότητα. Τιμωρεί όσους ζυγίστηκαν ελλιπείς, όσους δεν στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων.

Μιλάμε για δείγμα που απλώνεται σε τόσο μεγάλο μάκρος χρονικά ώστε να μειώνει την ένταση και την επίπτωση των αδικιών (προσοχή: όχι και να εξαλείφει). Η άνωθεν διαπίστωση δεν τροποποιείται ούτε φέτος, τη σεζόν δηλαδή που ο κορονοϊός έφερε το μεγαλύτερο απρόοπτο όλων των εποχών στην Premier League και όχι μόνο.

Περίοδος 2019-20 τέλος, λοιπόν. Πάμε να κρίνουμε τα πεπραγμένα, μιας προς μίας, των 20 ομάδων της ελίτ.

Τη Λίβερπουλ, πρώτα. Υπόκλιση και χειροκρότημα σε μία πανάξια και περίλαμπρη πρωταθλήτρια. Τι κρίμα που αυτή η βασανιστική όσο και παράταιρη αναμονή 30 ετών έσβησε μπροστά σε άδεια από κόσμο γήπεδα. Τι κρίμα που αυτή η υπερομάδα του Γιούργκεν Κλοπ δεν έζησε τη δόξα ακριβώς όπως θα της έπρεπε.

Για τη Μάντσεστερ Σίτι πάλι, το ότι έχασε τα πρωτεία μετά από δύο σεζόν, συνιστά προφανές πειστήριο αποτυχίας. Παραμένει βέβαια μια ομάδα που συχνά απολαμβάνεις να βλέπεις. Απλώς φέτος συνέβη λιγότερο από πέρυσι και πρόπερσι. Ακόμα κι έτσι, το Champions League μπορεί να μετατρέψει το ανεπαρκές σε μεγαλειώδες.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν η υπενθύμιση του πώς και πόσο ένας παίκτης μπορεί να αλλάξει εντελώς μία αφήγηση. Ο Μπρούνο Φερνάντες συνιστά εκπληκτική (χειμερινή) προσθήκη και είναι ο κύριος λόγος που ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ απόλαυσε την πολυτέλεια του να προχωρά δίχως αμφισβήτηση και με προοπτική, κάτι που στο πρώτο μισό έδειχνε αδύνατο.

Η Τσέλσι δεν είχε παρά ελάχιστες σταθερές να πατήσει. Νέο και νεαρό προπονητή (Φρανκ Λάμπαρντ), απαγόρευση μεταγραφών. Δεδομένων αυτών των συνθηκών πήγε κάτι παραπάνω από καλά, προόδευσε και έβαλε τις βάσεις για μία εξαιρετική επόμενη σεζόν, σε συνδυασμό με τις ηχηρές μεταγραφές που έχει ήδη πραγματοποιήσει (Ζιγιές, Βέρνερ και πιθανόν Χάβερτς).

Η Λέστερ νιώθει ορθώς βαθιά απογοήτευση που έμεινε τελικά εκτός 4άδας. Ακούγεται «κάπως», αλλά ακόμα και τη χρονιά (2016) του παραμυθιού της επί Κλαούντιο Ρανιέρι δεν ήταν τόσο πειστική ως προς το ότι είναι ομάδα του τοπ επιπέδου. Στο φινάλε αδίκησε την προσπάθεια της.

Η Τότεναμ μπορεί να βγήκε Ευρώπη, αλλά αρκεί αυτό σε μια ομάδα που επί Μαουρίσιο Ποτσετίνο ήταν μια από τις καλύτερες εκεί έξω; Η μετάλλαξή της επί Ζοσέ Μουρίνιο είναι προβληματική, στο πλαίσιο της αβέβαιης αναζήτησής της για το πού και πώς θέλει να βαδίσει στο μέλλον.

Η Γουλβς, κι ας είναι πιθανό να μην «ξεσκονίσει» ξανά διαβατήριο (θα πρέπει να πάρει η Τσέλσι το Κύπελλο για να τα καταφέρει) επιβεβαίωσε την ωρίμανσή της, το μεγάλωμά της ως κλαμπ και δυναμική. Ο Ολυμπιακός θα κάνει μέγα άθλο αν την αποκλείσει σε λίγες ημέρες.

Η Άρσεναλ τερμάτισε τόσο χαμηλά (8η) για τα μέτρα της που θα πρέπει να κοκκινίζει. Η κατάκτηση του FA Cup μπορεί κάπως να σώσει τα προσχήματα. Το μόνο θετικό είναι ότι επί Αρτέτα έχουν εμφανιστεί σημάδια ότι στο εγγύς μέλλον θα γίνει σωστή αξιοποίηση του ταλέντου, που αναντίρρητα υπάρχει στους «κανονιέρηδες».

Η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ υπήρξε μια εξαιρετική νεοφώτιστη που δεν θύμισε σε τίποτα… νεοφώτιστη. Προσαρμόστηκε άμεσα στις απαιτήσεις της ελίτ, ήταν δύσκολος αντίπαλος για όλους.

Η Μπέρνλι ήταν όσο συμπαγής όσο την περιμέναμε, όσο την έχουμε συνηθίσει.

Η Κρίσταλ Πάλας ήταν πολύ καλή για να πέσει, ανεπαρκής για (το κάτι) παραπάνω, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Μπράιτον.

Με κόουτς τον Κάρλο Αντσελότι, η Εβερτον ήθελε πολλά περισσότερα, έκανε μια τρύπα στο νερό, μεγάλη απογοήτευση. Η Γουέστ Χαμ είναι…. μονίμως τέτοια, οπότε δεν κάνει εντύπωση το «μια από τα ίδια».

Η Σαουθάμπτον ξέρει καλά πόσα πολλά οφείλει στην παραγωγικότητα του Ντάνι Ίνγκς, αλλά η ιστορία δεν θα ήταν πλήρης αν δεν προτάσσαμε την ανθεκτικότητά της, άντεξε αποτελέσματα που άλλους θα τους είχαν διαλύσει, κυρίως το 9-0 που διασύρθηκε από τη Λέστερ.

Οι φαν της Νιούκαστλ πάντα θα βλέπουν την ομάδα τους ως πρωταγωνίστρια, όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι η άνετη εν τέλει παραμονή συνιστά υπέρβαση και ότι ο Στιβ Μπρους έκανε εξαιρετική δουλειά, πολύ καλύτερη του αναμενομένου.

Τα πολλά λεφτά που ξόδεψε η Άστον Βίλα για μεταγραφές ποτέ δεν της έφεραν την ευτυχία, έζησε με το άγχος ως το φινάλε. Πάντως απέφυγε τον πανικό και διατήρησε τη ψυχραιμία της, σε καλό της βγήκε.

Και τελειώνουμε με αυτές που «χαιρέτησαν»:

Για την Μπόρνμουθ και τον Εντι Χάουι «σώθηκαν» οι υπερβάσεις, ο υποβιβασμός πονάει, αλλά μάλλον περιγράφει το αναπόφευκτο τέλος ενός συχνά απίστευτου κύκλου.

Για τη Γουότφορντ η ιστορία θα ‘ταν πιθανον εντελώς διαφορετική χωρίς τον κορονοϊό, είναι στα κλαμπ που υπέστη μεγάλη ζημιά εξαιτίας της πανδημίας, όχι ότι αυτό την αθωώνει από τις ευθύνες της.

Η Νόριτς τέλος, ποτέ δεν έμοιαζε με ομάδα παραμονής, προκάλεσε απορία περισσότερο από θλίψη για το πόσο αμαχητί αποδέχτηκε ότι η μοίρα της ήταν να επιστρέψει στην Championship.