Ζανκτ Πάουλι: Ένας άλλος, καλύτερος, κόσμος

Ζανκτ Πάουλι: Κάμερες του CNN είχαν «τραβηχτεί» παλαιότερα ως τη Γερμανία, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ για αυτήν που το αμερικανικό Μέσο χαρακτήριζε ως «την πιο κουλ ποδοσφαιρική ομάδα στον κόσμο».

Εδρεύει σε μία κακόφημη συνοικία του Αμβούργου, δίπλα σε πορνεία και λιμανίσια καπηλειά. Στις εξέδρες του γηπέδου της, του «Μίλερντορ», κυματίζουν περήφανα πειρατικές σημαίες με σήμα τη νεκροκεφαλή, το Hells Bell’s των ACDC ορίζει το soundtrack, το περίγραμμα.

Οι οπαδοί της (αυτό)χαρακτηρίζονται αναρχικοί, ιερόδουλες, πανκ, κομμουνιστές, καταραμένοι «ποιητές».

Ολοι οι καλοί χωράνε σε αυτήν την οικογένεια. Οι καλοί, ξαναλέμε. Και ακριβώς αυτή η μίξη πολιτικής και ποδοσφαίρου κάνει μοναδική τη Ζανκτ Πάουλι.

Ισως με τον καιρό να έπαψε να είναι τόσο διαφορετική. Αναγκαστικά, για να διατηρήσει θέση στο γερμανικό ποδοσφαιρικό σύστημα – παίζει στην Τσβάιτελιγκα τη δεδομένη στιγμή.

Η αλλαγή ή εξευγενισμός όπως θα το έθετε ένας κοινωνιολόγος, μπορεί να έχει συμβεί, αλλά οι ρίζες είναι πολύ πιο ισχυρές από τις όποιες υποχωρήσεις έγιναν στην πάροδο των ετών.

Η αποπομπή του Τσενκ Σαχίν αυτό υπενθυμίζει, ηχηρά. Ο Τούρκος ποδοσφαιριστής στήριξε ανοιχτά την εισβολή και τον πόλεμο της χώρας του στην Συρία και οι οπαδοί ζήτησαν, αμέσως, να φύγει. Η επιθυμία τους, έγινε πράξη.

Ηταν το αντανακλαστικό ενός κλαμπ που σέβεται και ακούει τους φαν του, που νοιάζεται για το πώς νιώθουν.

Το αντανακλαστικό ενός κλαμπ που έχει κηρύξει πόλεμο στον… πόλεμο.

Το αντανακλαστικό ενός κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ κι ας μας συμπαθά η Μπαρτσελόνα για την «κλοπή» του μότο της.

Ζανκτ Πάουλι: το τελευταίο Οχυρό

Κάποιοι, προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την ενέργεια, λέγοντας ότι ήταν εύκολη, επειδή ο 25χρονος μέσος δεν υπολογιζόταν πρακτικά. «Θα έκανε το ίδιο η Ζανκτ Πάουλι αν επρόκειτο για κομβικό παίκτη της;», αναρωτήθηκαν.

Υποθετικό ερώτημα, δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Μόνο αίσθηση, κυρίαρχη. Οτι δηλαδή το γερμανικό κλαμπ δεν θα κοιτούσε πρόσωπα μπρος στην υπεράσπιση του ενωτικού και κατά της βίας μηνύματος που κομίζει.

Ακριβώς δίπλα στο «Μίλερντορ» υπάρχει ένα τεράστιο κτίσμα. Οχυρό, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Περίεργο ότι μία γιγάντια υπενθύμιση του ναζιστικού παρελθόντος της Γερμανίας βρίσκεται πλάι στην έδρα της πιο αντιφασιστικής και κατά της βίας ομάδας στον κόσμο.

Υπάρχει όμως, επειδή «προσαρμόστηκε». Είναι πια πολιτιστικό στέκι. Κάτι δηλαδή άσχημο, δίχως ελπίδα και αγάπη, μετατράπηκε σε κάτι ενεργειακό, μοναδικό και παράδοξα ελκυστικό.

Αυτή η (εσωτερική) δύναμη έλκει όσους αγαπούν αυτήν την ομάδα, σε όλο τον κόσμο – και είναι πάρα πολλοί ειδικά αν σκεφτούμε ότι ποδοσφαιρικά δεν έχει πάρει ποτέ τρόπαιο. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν έχουν θέση οι Τσενκ Σαχίν αυτού του κόσμου. Και αυτός είναι ένας πολύ καλύτερος κόσμος.