Χρήστος Τζόλης: Ένας παίκτης – ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, που ηγείται του ΠΑΟΚ στα 18 του!

Γκολάρα από αυτές, που… τρίβεις τα μάτια σου. Από αυτές, που θέλεις να δεις 4-5 ριπλέι για να τις ευχαριστηθείς. Από αυτές, που «χορταίνουν» τους ποδοσφαιρόφιλους και γεμίζουν τα γήπεδα. Μία τέτοια γκολάρα πέτυχε ο Χρήστος Τζόλης κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης και χάρισε στην ομάδα του μία τεράστιας σημασίας νίκη.

Το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι ο Χρήστος Τζόλης πέτυχε αυτό το εκπληκτικό τέρμα με απίστευτη πίεση στις πλάτες του.

Με τον ΠΑΟΚ να παίζει με παίκτη λιγότερο και λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα να γλιτώνει για εκατοστά από το 0-1.

Στην επόμενη φάση, ο 18χρονος επιθετικός του Δικεφάλου έκανε αυτό, που ξέρει πολύ καλά. Πιο καλά από κάθε άλλον συμπαίκτη του τη φετινή σεζόν: Συνδέθηκε με τα αντίπαλα δίχτυα.

Η διαφορά στο σημερινό ματς ήταν ότι κουβάλησε μόνος του τον ΠΑΟΚ. Χωρίς να έχει συμπληρώσει χρόνο στο ρόστερ της πρώτης ομάδας και σε ένα ματς στο οποίο ο Δικέφαλος φλέρταρε με την γκέλα ο Τζόλης ήταν εκεί. Φώναξε παρών. Πήρε την ομάδα στις πλάτες του, έβγαλε προσωπικότητα και την οδήγησε στη νίκη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΠΑΟΚ – Αστέρας Τρίπολης 2-0: Τι έκανες Τζόλη αγόρι μου; (vids)

Δεν ήταν μόνο το ασύλληπτο γκολ, που πέτυχε. Λίγα λεπτά μετά, μπήκε σαν κλασικός σέντερ φορ μπροστά από τον Πασαλίδη και πήρε το πέναλτι.

Για μερικά δευτερόλεπτα ζήτησε από τους συμπαίκτες του να το εκτελέσει εκείνος αλλά ορθά ο Σβαμπ του εξήγησε πως η οδηγία του πάγκου έλεγε Ζίβκοβιτς.

Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να κυριαρχεί η ψυχραιμία και όχι ο ενθουσιασμός και σωστά ο πάγκος του Δικεφάλου τήρησε την αρχική οδηγία.

Ο Χρήστος Τζόλης δεν ζήτησε την μπάλα από αλαζονεία ή εγωισμό. Τη ζήτησε γιατί έχει προσωπικότητα. Δεν αισθάνεται 18άρης, ούτε άπειρος μέσα στο γήπεδο. Έχει την αυτοπεποίθηση και την ψυχολογία να κάνει τη διαφορά. Και την κάνει. Σε κάθε ευκαιρία.

Οκτώ γκολ και τέσσερις ασίστ σε 18 ματς φέτος. Στα στατιστικά φυσικά δεν συμπεριλαμβάνονται ενέργειες όπως αυτή στο πέναλτι, όμως κάτι τέτοιες είναι, που σε εδραιώνουν στη συνείδηση των συμπαικτών σου.

Αυτός ο μικρός, γίνεται σταδιακά πολύ μεγάλος για τον ΠΑΟΚ. Κυρίως όμως γίνεται μεγάλος για τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί δείχνει προσγειωμένος, μεστός στις κινήσεις του και απόλυτα ψύχραιμος μέσα στο γήπεδο.

Μερικές στιγμές μετά την γκολάρα, που πετυχαίνει βγαίνει ξανά στην κόντρα, με αντίστοιχη φόρα και κίνηση. Αλλά δεν παρασύρεται. Ψάχνει την πάσα, επιχειρεί να βρει τους συμπαίκτες του και όχι να εκτελέσει ξανά.

Είναι γνήσιος επιθετικός. Δεν κυνηγάει… δέκα τελικές σε ένα ματς. Αλλά μία, δύο, το πολύ τρεις. Με προϋποθέσεις, όμως να κουνηθεί το δίχτυ. Και το κάνει με παροιμιώδη επιτυχία μέχρι στιγμής, «φωνάζοντας» ότι δεν έχει αγωνιστικό ταβάνι.

Για την ώρα, ο ΠΑΟΚ και το ελληνικό ποδόσφαιρο «τρίβουν» τα χέρια τους. Έχουν στο «οπλοστάσιό» τους έναν παίκτη-ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, που όμοιό του δεν έχει βγάλει η… φτωχομάνα ποδοσφαιρικά Ελλάδα πολλά χρόνια τώρα.

Αυτό, που ο ίδιος πρέπει να κάνει είναι να διατηρήσει άσβεστη αυτή η φλόγα. Το πάθος, τη διάθεση και την σπίθα στο βλέμμα του. Έρχεται το ματς με τη Γρανάδα και στη συνέχεια αυτό με τον Άρη. Γιατί φυσικά τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αντίθετα, όλα τώρα αρχίζουν…