Με αυτογκόλ δεν παίρνεις κούπα

Ίδιον των αρχόντων: να θεωρούν πως τα πάντα κινούνται πέριξ αυτών, με αφορμή αυτούς, με κατάληξη τη δική τους σκιά και άνευ αυτών η γη δεν θα ξεκουνήσει ούτε πιθαμή από τη θέση της. 

Μπορεί να το πιστεύουν ακράδαντα, αλλά, φευ, δεν ισχύει. Η νομοτέλεια περιλαμβάνει και τους ίδιους, όπως κάθε κοινό θνητό. Το ότι είναι κάποιος πρόεδρος δεν τον καθιστά στο απυρόβλητο, δεν τον μετατρέπει σε «ιερή αγελάδα». Του Πάπα το αλάθητο έχει από καιρό χαθεί στα βάθη των αιώνων.

Εδώ και μέρες έχουμε πάψει να μιλάμε για τους τελικούς της Basket League. Η ειδησεογραφία έχει κατακλυστεί από μια γκρίζα απόχρωση που έχει μετατρέψει το άθλημα σε πεδίο παραγοντικής μάχης. Τίποτα το παράξενο: στην Ελλάδα, οι πρωταγωνιστές δεν υπήρξαν ποτέ οι παίκτες. Οι πρόεδροι ήταν πάντα αυτοί που τους έκλεβαν τη δόξα. Έτσι, για να κατανοήσουμε γιατί κάποιος επιχειρηματίας αποφασίζει να βάλει τα ωραία του λεφτά σε μιαν ομάδα. Τίνι τρόπω, άραγε, προσδοκά να του επιστραφεί η επένδυση; Νομίζω πως η απάντηση είναι προφανής.

Υπάρχει μια σωρεία αυτογκόλ από τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, αντίστοιχα με εκείνα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου κατά τη διάρκεια των αγώνων με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο αποπροσανατολισμός σε θέματα που δεν έχουν να κάνουν με τα αγωνιστικά, αλλά με έτερους στόχους είναι η μεγαλύτερη τρικλοποδιά που μπορεί να βάλει ένας παράγοντας στην ομάδα του. Γιατί το κάνει; Το ανέφερα στον πρόλογο, διότι πιστεύει πως ο κόσμος γυρίζει γύρω από τις δικές του σκέψεις (εμμονές;).

Πρώτα έγραψαν δημοσίως για τα πεπραγμένα της ομάδας τους τα τελευταία χρόνια, λες και χρειαζόταν να γίνει τώρα αυτό. Αίφνης, άπαντες άρχισαν να ψάχνονται τι εννοούν πίσω από τις γραμμές. Κι επειδή οι ίδιοι απαξίωσαν να αποκρούσουν τις φήμες, το έργο ανέλαβαν οι «διαδρομιστές» που μπήκαν με χάρη και τακτ στο μυαλό των προέδρων.

Ακολούθησε η ιστορία με την ΚΕΔ, για την οποία έχουν δίκιο, αλλά όχι στην παρούσα φάση. Τώρα, όχι μόνο χάνουν το έρεισμα που έχουν, αλλά προσφέρουν άνετους πόντους υπεροχής στον Γιώργο Βασιλακόπουλο.

Η επιστολή τους, δε, στον Αλέξη Τσίπρα είναι πράξη άνευ νοήματος – σχεδόν αστόχαστη. Το να πεις ότι ο πρωθυπουργός δεν ασχολείται με τίποτα, άρα γιατί να μην διαβάσει την επιστολή της ΚΑΕ Ολυμπιακός, είναι εκδοχή που μόνο στα καφενεία μπορείς να ακούσεις. Και σε κάποια δημοσιογραφικά «καφενεία» επίσης.

Το ζήτημα είναι ένα: οι παίκτες δεν μένουν ανέπαφοι από όλο αυτό το σκηνικό. Όπως δεν έμειναν κι αυτοί του Παναθηναϊκού. Τους έρχεται από το πουθενά ένα άλλοθι σε πιθανή αποτυχία. Ζουν με τη σκιά μιας αόρατης καταδίωξης που επιβουλεύεται την προσπάθειά τους. Ως εκ τούτου, γιατί να χολοσκάσουν αν χάσουν την κούπα ή την πρόκριση; Το παιχνίδι ήταν εξαρχής στημένο και το λέει και ο πρόεδρός τους. Τόμπολα!

Το πόσο ευμετάβλητη είναι η ψυχοσύνθεση ενός παίκτη θα έπρεπε να το γνωρίζουν, πρώτοι από όλους, οι πρόεδροι των ομάδων. Φαίνεται, όμως, πως τα προσωπικά τους «πάθη» υπερέχουν του κοινού καλού.

Εκτός αν και οι ίδιοι αναζητούν ένα κάποιο άλλοθι σε πιθανή αποτυχία. Πάντως, το μόνοι μας εναντίον όλων είναι φτηνό επιχείρημα και δεν πείθει. Σίγουρα όχι την πλειοψηφία που δεν είναι οπαδοί και δεν βλέπουν τα πράγματα μέσα από παρωπίδες.