Έστελναν παχύσαρκους σε ζωολογικούς κήπους για εξετάσεις επειδή τα νοσοκομεία δεν είχαν κατάλληλα μηχανήματα

Για δεκαετίες, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία έρχονταν αντιμέτωποι με ένα εξευτελιστικό δίλημμα. Όταν το βάρος τους ξεπερνούσε το όριο των αξονικών και μαγνητικών τομογράφων των νοσοκομείων, η μόνη λύση που τους προσφερόταν ήταν να μεταφερθούν σε ζωολογικούς κήπους ή κτηνιατρικές κλινικές, όπου υπήρχαν μηχανήματα σχεδιασμένα για μεγάλα ζώα.

Η πρακτική αυτή συνέβαινε κυρίως από τη δεκαετία του 1980 έως και τις αρχές του 2000, καθώς τα περισσότερα νοσοκομεία δεν διέθεταν διαγνωστικά μηχανήματα με επαρκή αντοχή βάρους. Ασθενείς που χρειαζόταν απεικονιστικές εξετάσεις για σοβαρές παθήσεις, όπως λοιμώξεις του αίματος, καρδιακές επιπλοκές ή εσωτερικές αιμορραγίες, έβλεπαν τις επιλογές τους να εξαντλούνται. Το αδιανόητο γινόταν πραγματικότητα: έπρεπε να μεταφερθούν σε κτηνιατρικά κέντρα για να λάβουν την ιατρική περίθαλψη που χρειάζονταν.

Πολλοί γιατροί αντιμετώπιζαν αυτή τη λύση ως πρακτική αναγκαιότητα, αλλά για τους ίδιους τους ασθενείς, η εμπειρία αυτή ήταν βαθιά ταπεινωτική. Η αδυναμία των νοσοκομείων να προσαρμοστούν στις ανάγκες ενός αυξανόμενου πληθυσμού ασθενών με παχυσαρκία έδειχνε τα όρια του ιατρικού συστήματος. Οι διακρίσεις εις βάρος αυτών των ανθρώπων δεν ήταν μόνο κοινωνικές αλλά και θεσμικές, καθώς η υγειονομική περίθαλψη δεν ήταν σχεδιασμένη για να τους εξυπηρετήσει ισότιμα.

Καθώς η παχυσαρκία έγινε όλο και πιο διαδεδομένη, οι κατασκευαστές ιατρικού εξοπλισμού άρχισαν να δημιουργούν μηχανήματα με μεγαλύτερη χωρητικότητα. Μέχρι το 2010, όλο και περισσότερα νοσοκομεία απέκτησαν εξοπλισμό που μπορούσε να εξυπηρετήσει ασθενείς με μεγαλύτερο βάρος, μειώνοντας σταδιακά την ανάγκη αυτής της εξευτελιστικής πρακτικής. Παρόλα αυτά, το γεγονός ότι κάποτε η ιατρική επιστήμη βασιζόταν σε κτηνιατρικά εργαλεία για τη διάγνωση ανθρώπων παραμένει ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της υγειονομικής περίθαλψης.