Έστησαν επιθέσεις από βαμπίρ για να φοβίσουν τους στρατιώτες. Αφαίμαξαν πτώματα, έβαλαν σημάδια από δαγκώματα και τα άφησαν στο δάσος.
Δεν τους σκότωσαν με όπλα. Τους φόβισαν με βαμπίρ. Αφαίμαξαν πτώματα, άφησαν σημάδια και έπαιξαν με τους χειρότερους φόβους των αντιπάλων.
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν κάθε δυνατό μέσο για να αποδυναμώσουν το ηθικό των αντιπάλων. Από βόμβες ναπάλμ μέχρι ραδιοφωνικά μηνύματα τρόμου. Αλλά τίποτα δεν ξεπερνά αυτό: έστησαν σκηνοθετημένες επιθέσεις από “βαμπίρ”, αξιοποιώντας τοπικούς θρύλους και δεισιδαιμονίες για να σπείρουν πανικό στις ζούγκλες.
Οι Αμερικανοί είχαν μάθει ότι πολλοί Βιετναμέζοι χωρικοί και μαχητές πίστευαν στους “φί τους” – πνεύματα των νεκρών που δεν έχουν βρει ανάπαυση. Οι παραδόσεις μιλούσαν για πλάσματα που ρουφούν αίμα, που περιφέρονται στο σκοτάδι, και που κυνηγούν όσους δεν έχουν θαφτεί σωστά. Έτσι γεννήθηκε μια ιδέα: να μετατρέψουν τον θρύλο σε όπλο πολέμου.
Σε απομακρυσμένα χωριά, Αμερικανοί στρατιώτες εντόπιζαν πτώματα Βιετκόνγκ. Τα αφαιμάσσωναν και στη συνέχεια χάραζαν στον λαιμό μικρές κυκλικές πληγές, μιμούμενοι τα σημάδια από δαγκώματα. Τα πτώματα τοποθετούνταν προσεκτικά σε περιοχές που θα τα έβρισκαν άλλοι στρατιώτες. Οι σκηνές ήταν φτιαγμένες ώστε να παραπέμπουν σε κάτι απάνθρωπο. Κάτι που δεν σκότωσε απλώς. Ρούφηξε τη ζωή.
Το σχέδιο αυτό συνοδευόταν συχνά από ψυχολογικές επιχειρήσεις όπως η “Operation Wandering Soul”. Από μεγάφωνα σε ελικόπτερα και δέντρα, Αμερικανοί μετέδιδαν ηχογραφημένες κραυγές, μουρμουρητά και ήχους φαντασμάτων που μιλούσαν σε τοπική διάλεκτο. Ήταν φωνές νεκρών που «αναζητούσαν εκδίκηση», λέγοντας ότι δεν αναπαύτηκαν επειδή δεν είχαν ταφεί σωστά.
Αν και δεν υπάρχουν επίσημες στρατιωτικές αναφορές για το πόσο επιτυχημένες ήταν οι “βαμπιρικές επιχειρήσεις”, αναφορές πεδίου περιγράφουν μαχητές να εγκαταλείπουν θέσεις χωρίς μάχη, τρομοκρατημένοι. Για τον εχθρό, μπορεί να ήταν απλώς στρατηγική. Για τους στρατιώτες όμως, μέσα στη ζούγκλα, το σκοτάδι και τον θρύλο, η φαντασία έκανε τη δουλειά της.
Ήταν μια από τις πιο αλλόκοτες σελίδες στην ιστορία του ψυχολογικού πολέμου. Όχι με σφαίρες. Αλλά με αίμα, μύθους και φόβο.