Πετάνε το μπαλάκι στον κόσμο με τα Κέντρα Υγείας, λες και ξέρει αν χρειάζεται νοσοκομείο ή κέντρο υγείας

Η πολιτεία για άλλη μια φορά κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να πετάει την ευθύνη στον κόσμο, χωρίς να δίνει λύσεις. Μας λένε να μην πάμε όλοι στα νοσοκομεία. Μας λένε ότι υπάρχουν τα Κέντρα Υγείας. Μας λένε πολλά. Αλλά δεν μας λένε το πιο βασικό: πώς ο πολίτης, που δεν είναι γιατρός, θα αποφασίσει πού να πάει σε μια επείγουσα κατάσταση.

Τα νοσοκομεία ασφυκτιούν. Αυτό είναι γεγονός. Οι αναμονές στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) είναι εξαντλητικές, το προσωπικό έχει φτάσει στα όριά του και οι ελλείψεις είναι καθημερινό πρόβλημα. Η λύση που προτείνεται; Τα Κέντρα Υγείας. Ωραία, αλλά ποιος τους είπε ότι αυτά λειτουργούν σωστά;

Πολλοί πολίτες δεν γνωρίζουν καν τι ρόλο παίζουν τα Κέντρα Υγείας. Τα θεωρούν κατώτερης σημασίας δομές, γιατί αυτή την εικόνα τους έχουν δώσει. Και πώς να μην το πιστεύουν; Όταν φτάνεις εκεί και βλέπεις ελλείψεις σε εξοπλισμό, λιγοστό προσωπικό και την αίσθηση ότι «αν δεν είναι κάτι απλό, πήγαινε νοσοκομείο».

Ο Άδωνις Γεωργιάδης πρόσφατα μας είπε να μην τρέχουμε όλοι στα νοσοκομεία. Ότι μπορούμε να εξυπηρετηθούμε και στα Κέντρα Υγείας. Μόνο που αυτό που δεν λέει κανείς είναι ότι τα Κέντρα Υγείας δεν είναι έτοιμα να ανταποκριθούν σε σοβαρές ανάγκες. Και έτσι ο πολίτης βρίσκεται στη μέση μιας κατάστασης όπου πρέπει να κάνει τον γιατρό του εαυτού του, αποφασίζοντας αν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι αρκετά σοβαρό για νοσοκομείο ή «αρκετά απλό» για Κέντρο Υγείας.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η πολιτεία δεν παρέχει καμία σαφή οδηγία. Ο κόσμος είναι μπερδεμένος. Οι επαγγελματίες υγείας παλεύουν να κάνουν τη δουλειά τους σε ένα σύστημα που καταρρέει. Και ενώ οι λύσεις φαίνονται απλές – ενίσχυση προσωπικού, καλύτερος εξοπλισμός, ενημέρωση του κόσμου – η κυβέρνηση επιλέγει τη γνωστή τακτική. Να ρίξει το φταίξιμο αλλού.

Τα Κέντρα Υγείας θα μπορούσαν να είναι σωτήρια για την αποσυμφόρηση των νοσοκομείων. Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζονται περισσότερα από λόγια. Χρειάζονται επενδύσεις, οργάνωση και, πάνω απ’ όλα, σεβασμός στον πολίτη που δεν μπορεί να ξέρει πώς να διαχειριστεί μια επείγουσα κατάσταση.