Σπύρος Κυβέλλος : Η παραβατικότητα των παιδιών ως ακραία συμπεριφορά αντίδρασης και αφύπνισης

Όλο και πιο συνηθισμένο «φαινόμενο» είναι η διαπίστωση των γονέων πως τα παιδιά τους έχουν ακραίες συμπεριφορές. Ο Σπύρος Κυβέλλος, γενικός ιατρός και ομοιοπαθητικός διεισδύει στο θέμα της παραβατικότητας των παιδιών ως μια ακραία συμπεριφορά αντίδρασης και αφύπνισης από την πλευρά των γονέων.

Η μία πλευρά της όλης ιστορίας είναι τα παιδιά. Η άλλη, ίσως και η πιο σημαντική σε μια τέτοια κατάσταση, είναι οι γονείς. Διαβάστε όσα έγραψε ο Σπύρος Κυβέλλος στα social media του  Κέντρου Κλασσικής Ομοιοπαθητικής.

«Όταν στο ιατρείο έρχονται γονείς αναφερόμενοι σε αντιδραστική, ακραία ή παραβατική συμπεριφορά των παιδιών τους, τους αφήνω πρώτα να μιλήσουν.

Μιλούν για τα παιδιά τους, αναφέρονται στις ακραίες αντιδράσεις τους και στη συνέχεια στα μειονεκτήματα του χαρακτήρα τους. Εάν τους αφήσω να μιλήσουν αρκετά, σιγά σιγά, μεταφέρουν τη συζήτηση στον εαυτό τους. Μιλούν συνήθως για το πόσο τους έχουν κουράσει οι ακραίες και αντιδραστικές συμπεριφορές του παιδιού και για τις δυσκολίες τους να κατανοήσουν και να τις χειριστούν.

Αν αφήσει κανείς αυτούς τους γονείς να μιλήσουν αρκετά, συνήθως αρχίζουν να αναφέρονται στα δικά τους καθημερινά δυσβάσταχτα προβλήματα, στην έλλειψη χρόνου δημιουργικού, ψυχαγωγίας, στόχου, για την έλλειψη χαράς στη ζωή τους. Δεν είναι δε λίγοι οι γονείς που θα αρχίσουν να μιλούν για τα δικά τους παιδικά χρόνια, σαν να έχουν ξεχάσει προς στιγμήν ποιος είναι ο «υποτιθέμενος» ασθενής της συνεδρίας.

Όταν το παιδί παρευρίσκεται στη συνεδρία, το πρώτο πράγμα που ρωτώ τους γονείς αυτούς μόλις αποφασίσω να παρέμβω είναι: ‘’Σε τι είναι πολύ καλός ο Γιάννης;’’. Παραδόξως, το μεγαλύτερο ποσοστό των γονέων σε αυτήν την ερώτηση, κομπιάζουν να απαντήσουν, και ανακόπτεται η ταχύτητα με την οποία μέχρι τώρα μιλούσαν. Το παιδί τους κοιτάει με έκδηλη συχνά απορία , κάποιες φορές μάλιστα έκπληξη που υποδηλώνει ότι τέτοια συζήτηση που να αφορά τα από φύσεως τάλαντα, δεν έχει γίνει εδώ και καιρό στην οικογένεια. Συχνά κάποιες σπασμωδικές απαντήσεις των γονέων αφορούν τελείως επίκτητες συνήθειες… είναι πολύ καλός στα ηλεκτρονικά παιγνίδια, οι οποίες με τον τρόπο που εκφράζονται περικλείουν ακόμα περισσότερη κριτική.

Το δεύτερο βήμα στην αντιμετώπιση του προβλήματος της ακραίας, αντιδραστικής ή παραβατικής συμπεριφοράς του παιδιού είναι να ζητήσω από τους γονείς να μείνουν μόνοι μαζί μου, οδηγώντας το παιδί ευγενικά στο σαλόνι, με ένα λυτρωτικό για αυτό χαμόγελο ή κλείσιμο του ματιού που το αποφορτίζει και του δίνει το μήνυμα: «Για να δούμε τώρα ποιος είναι πραγματικά ο ασθενής !»

Πολλά έχουν να πουν οι γονείς αυτοί για την παρέκκλιση από το «πρέπει» το «σύνηθες» και το «αναμενόμενο» και ελάχιστα για την παρέκκλιση από τη φύση του παιδιού. Πολλά έχουν να πουν για την απομάκρυνση από την εκπλήρωση, μέσω του παιδιού τους, του δικού τους προσωπικού οράματος και ελάχιστα για την δικαίωση του προσωπικού οράματος τους παιδιού τους.

Πάντα έτρεφα ένα απεριόριστο θαυμασμό για τους γονείς που «άκουσαν». Για τους γονείς των παιδιών χρηστών ουσιών, που «πήραν το μήνυμα» και άλλαξαν τα πάντα στη ζωή τους με μεγάλο προσωπικό κόστος. Κάποιοι που γνώρισα παράτησαν εργασίες, πολυάσχολες επιχειρήσεις, άνοιξαν την κλειστή ζωή τους και αγκάλιασαν τα παιδιά τους. Έγιναν μέρος της ζωής τους, έτρεξαν σε κοινότητες απεξάρτησης μαζί τους, δέχτηκαν και παραδέχτηκαν την ανάδειξη της προσωπικής τους «νόσου», ως γενεσιουργού και κυρίαρχης αιτίας της νόσου των παιδιών τους.

Γνώρισα όμως και γονείς που με τα ίδια κομψά ρούχα, το ίδιο μειδίαμα στην έκφραση, της ίδια πολυάσχολη εργασία, τους ίδιους εργασιακούς στόχους, αναζήτησαν και εναπόθεσαν τη θεραπεία των παιδιών τους σε «τρίτους» ειδικούς, παραχωρώντας τους παράλληλα και το γονεικό ρόλο. Θυμάμαι κάποιον πατέρα που πάνω στη δίνη της προσπάθειας απεξάρτησης του παιδιού του, άνοιξε και δεύτερο μαγαζί, καταποντίζοντας τα όνειρα του παιδιού για επικοινωνία με τον πατέρα και οδηγώντας το σε μεγάλη υποτροπή στην εξάρτηση. Οι γονείς που δεν άκουσαν.

Ακόμα όμως πιο ανάξια των περιστάσεων όμως σε στιγμές έξαρσης μίας ακραίας, αντιδραστικής ή παραβατικής συμπεριφοράς των παιδιών, είναι η συμπεριφορά των γονέων που «καμώνονται ότι ακούν». Αυτών που εκ του ασφαλούς, και χωρίς πραγματικό προσωπικό κόστος, χωρίς να αλλάξουν ριζικά κάτι μέσα τους, μετατρέπουν απλά τους κώδικες επικοινωνίας με το παιδί. Αυτή η διανοητικοποιημένη αντίδραση, χωρίς συναισθηματική ή πνευματική δόνηση, δημιουργεί ακόμα περισσότερο σύγχυση στην «αλήθεια» και στην ισοτιμία της σχέσης, οδηγώντας την σε απρόβλεπτες εξελίξεις, συχνά εξωθώντας την αντιδραστική συμπεριφορά του παιδιού σε βάθος χρόνου.

Ο γονιός που τώρα, κάνει ότι ακούει τα παράπονα του παιδιού του, χαμηλώνει αλλά δεν κλείνει τον ήχο της τηλεόρασης. Ξεκλέβει τώρα, ώρες για το παιδί του, αλλά δεν του της αφιερώνει. Χαμογελάει τώρα πιά, όταν εκδηλώνεται ένα φυσικό του τάλαντο που δεν του ικανοποιεί τις δικές του προσδοκίες αλλά δεν χαίρεται από καρδιάς. Η μητέρα που τώρα λέει ότι «εμείς είμαστε φίλες με την κόρη μου» και αγοράζει με περισσή αυταρέσκεια τα ίδια νεανικά ρούχα για να φορέσει και να βγει μαζί της, υποδηλώνοντας για μια ακόμα φορά, πιο συγκαλυμμένα, αλλά πιο επιθετικά από κάθε άλλη φορά την προσωπική της άρνηση να ακούσει.

Σύνεση, υπομονή επιμονή στην ενθάρρυνση και στα θετικά συναισθήματα, αποδοχή της προσωπικότητας του παιδιού, όρια με υπευθυνότητα, αφιέρωση χρόνου με προσωπικό κόστος εάν χρειαστεί. Και όπως αναφέρει ο Νίκος Σιδέρης στο εξαιρετικό του βιβλίο: «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν»

Σπύρος Κυβέλλος»