Η γιαγιά που κανείς δεν θυμάται αλλά χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαν ούτε ο Elvis ούτε ο Johnny Cash

Την έλεγαν Sister Rosetta Tharpe και φορούσε φορέματα με λουλούδια, γάντια και καπέλο της εκκλησίας. Κι όμως, όταν έπιανε την ηλεκτρική κιθάρα, έβγαινε από μέσα της κάτι άγριο, κάτι θεϊκό και δαιμονικό ταυτόχρονα. Έπαιζε ριφ σαν άντρας, τραγουδούσε σαν κήρυκας και κουνούσε το σώμα της σαν να προκαλούσε σεισμό. Οι λευκοί ροκάδες των επόμενων δεκαετιών τη λάτρευαν. Οι μαύροι πιστοί την παρεξηγούσαν. Κι όμως, εκείνη άνοιξε το δρόμο για όλους.

Γεννήθηκε το 1915 στο Κότον Πλαντ του Αρκάνσας, κόρη ιεροκήρυκα και κιθαρίστρια από τα πέντε της. Μεγάλωσε μέσα στην gospel μουσική αλλά ποτέ δεν περιορίστηκε σ’ αυτή. Στα 30 της, έβγαινε στη σκηνή με full band και ενισχυτή, κάτι αδιανόητο για γυναίκα, μαύρη και εκκλησιαζόμενη. Ήταν η πρώτη που έκανε τα πλήθη να χορεύουν σαν δαιμονισμένα για τον Θεό. Ήταν η πρώτη που συνέδεσε την πίστη με το πάθος της ηλεκτρικής κιθάρας.

Το 1944 ηχογράφησε το “Strange Things Happening Every Day”. Πολλοί θεωρούν πως ήταν το πρώτο rock κομμάτι που μπήκε στα charts. Πολύ πριν τον Chuck Berry, πολύ πριν τον Little Richard. Ο ήχος της ήταν καινούριος, δυναμικός, ασυμβίβαστος. Κι όμως, ακόμα έπαιζε για κοινό που δεν ήξερε ότι παρακολουθεί ιστορία.

Ο Elvis Presley τη λάτρευε. Ο μικρός Έλβις την άκουγε στο ραδιόφωνο και μιμούνταν τον τρόπο που κουνούσε το σώμα της. Πολλές από τις κινήσεις του στη σκηνή δεν ήταν έμπνευση από τον διάβολο, όπως έλεγαν τότε, αλλά δάνειο από την κιθαρίστρια του Ευαγγελίου. Ο Johnny Cash, αργότερα, έλεγε ότι μεγάλωσε ακούγοντάς τη. «Ήταν αυτή που με έκανε να πιστέψω πως γίνεται να αγαπάς τον Θεό και ταυτόχρονα να παίζεις την κιθάρα σαν να είσαι σε πυρκαγιά», είπε κάποτε.

Η Rosetta δεν αναγνωρίστηκε όσο ζούσε. Το 1973 πέθανε σχεδόν ξεχασμένη, με το ένα πόδι ακρωτηριασμένο από διαβήτη, λίγους μήνες πριν μπει στα στούντιο ξανά. Η ταφόπλακά της έμεινε για χρόνια χωρίς όνομα. Μέχρι που κάποιοι νεότεροι ροκάδες άρχισαν να τη σκάβουν μέσα απ’ τις δισκοθήκες.

Σήμερα, θεωρείται δικαίως η «Νονά του Rock and Roll». Οι ριφ της είναι ίδιοι με εκείνους που έκαναν διάσημους τους άνδρες που τη μιμήθηκαν. Η ιστορία την έκρυψε πίσω από τα φώτα, αλλά ο ήχος της αντηχεί ακόμα σε κάθε ροκ τραγούδι που παίζεται με πάθος.