Η σκληρή αλήθεια για τους παπαγάλους. Δεν σε ξεχνούν ποτέ· αν τους εγκαταλείψεις, τους διαλύεις

Δεν είναι όλα τα ζώα ίδια. Ο παπαγάλος δεν είναι σκύλος, ούτε γάτα. Είναι ένα πλάσμα με εκπληκτική νοημοσύνη, τρομακτική μνήμη και ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς. Αν δεθεί μαζί σου, σε θυμάται για μια ζωή. Αν τον εγκαταλείψεις, δεν το ξεπερνά ποτέ. Δεν είναι υπερβολή. Είναι αποδεδειγμένο φαινόμενο: η συναισθηματική κατάρρευση των εξημερωμένων παπαγάλων είναι κάτι τραγικά συνηθισμένο.

Οι παπαγάλοι είναι μονογαμικά πλάσματα. Στη φύση επιλέγουν σύντροφο μία φορά και συνήθως μένουν μαζί του για 50, 60 ή και 80 χρόνια. Δεν έχουν απλώς κοινωνική ζωή. Έχουν κοινωνικό σύστημα. Είναι ηγετικά, αφοσιωμένα και ιδιαίτερα απαιτητικά στη σχέση τους. Δεν είναι ζώα-διακοσμητικά. Είναι ψυχές που αγαπούν, θυμούνται και πενθούν.

Αν ο άνθρωπος στον οποίο δέθηκαν φύγει, ο παπαγάλος βυθίζεται σε μία μορφή ψυχολογικού σοκ. Μπορεί να σταματήσει να τρώει. Να χτυπιέται. Να σκίζει τις φτερούγες του με το ράμφος. Να τσιρίζει χωρίς σταματημό. Να γίνει ξαφνικά βίαιος και απρόβλεπτος. Το λένε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά εγκατάλειψης. Και συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι ο εγκέφαλος του παπαγάλου λειτουργεί με παρόμοιους μηχανισμούς συναισθημάτων με του ανθρώπου.

Όταν ένας παπαγάλος υιοθετείται από έναν άνθρωπο, δεν νιώθει ιδιοκτησία. Νιώθει δεσμός. Νιώθει οικογένεια. Δεν ανήκει στον άνθρωπο – ανήκει με τον άνθρωπο. Και όταν αυτή η σχέση διαρραγεί, η απώλεια βιώνεται με τρόπο σωματικό, βιολογικό. Όχι απλά συναισθηματικό.

Υπάρχουν αμέτρητες μαρτυρίες ιδιοκτητών, φροντιστών και εθελοντών που εξηγούν πως οι παπαγάλοι που έχουν εγκαταλειφθεί δεν ανακάμπτουν ποτέ πλήρως. Μπορεί να περάσουν χρόνια, και να συνεχίζουν να ψελλίζουν το όνομα του ανθρώπου που τους άφησε. Μπορεί να κοιμούνται δίπλα στο άδειο τους κλουβί. Ή να πετάνε βίαια τις τροφές τους μακριά. Ή να σταματήσουν να κελαηδούν. Ή, στη χειρότερη περίπτωση, να αυτοτραυματίζονται μέχρι θανάτου.

Η φροντίδα ενός παπαγάλου δεν είναι χόμπι. Είναι μακροχρόνια υποχρέωση. Είναι δέσμευση που κρατά δεκαετίες, και συχνά περισσότερο απ’ ό,τι ένα σκυλί ή γάτα. Αν δεν είσαι έτοιμος να γίνεις η σταθερά κάποιου για 40-60 χρόνια, τότε ο παπαγάλος δεν είναι για σένα. Είναι προτιμότερο να μην υιοθετήσεις ποτέ, παρά να εγκαταλείψεις.

Η σιωπή ενός παπαγάλου που έμεινε μόνος του, δεν είναι ηρεμία. Είναι πένθος.