Η ταινία με τη Βουγιουκλάκη που όλοι οι κάτοικοι του νησιού έγιναν κομπάρσοι, οδηγοί και τεχνικοί

Το καλοκαίρι του 1960, ένα μικρό νησί του Αιγαίου σταμάτησε τον χρόνο. Οι κάτοικοί του δεν πήγαιναν στα χωράφια, δεν πήγαιναν για ψάρεμα, δεν είχαν τουρίστες. Είχαν κινηματογράφο. Είχαν συνεργείο. Είχαν τζιπ, προβολείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και μικρόφωνα. Και το πιο σημαντικό απ’ όλα: είχαν ρόλο.

Η ταινία που γυριζόταν τότε δεν είχε γυμνά, δεν είχε δράση, δεν είχε ούτε φαντασμαγορικά εφέ. Είχε όμως φως, χαρακτήρες, χιούμορ, ανθρωπιά. Και η παραγωγή της έγινε ιστορική, γιατί ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου εκτός στούντιο. Το στούντιο ήταν το ίδιο το νησί. Και το νησί ήταν η Αντίπαρος.

Η Φίνος Φιλμ μετέφερε εκεί ολόκληρο το συνεργείο της και μαζί την Πριγκίπισσα του ελληνικού κινηματογράφου, την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οι ντόπιοι δεν ήξεραν πολλά από κάμερες, ήχο και μοντάζ, αλλά ήξεραν από αγάπη, φιλοξενία και ενθουσιασμό. Σε λίγες μέρες έγιναν κομπάρσοι, βοηθοί σκηνοθέτη, φωτιστές, οδηγοί, ακόμα και μάγειρες του πλατό.

Το νησί δεν είχε ούτε δρόμους. Το πρώτο αυτοκίνητο που πάτησε χώμα στην Αντίπαρο ήταν ένα τζιπ του Φίνου, που έφερε εξοπλισμό. Οι κάτοικοι το κοιτούσαν σαν κάτι εξωγήινο, όπως κοιτούσαν και την Αλίκη που κατέβαινε τα σοκάκια σαν να είχε βγει από καρτ ποστάλ.

Όλοι ήθελαν να βοηθήσουν. Να κρατήσουν μια κάμερα, να φτιάξουν έναν καφέ, να σταθούν σιωπηλά στη σκηνή. Το χωριό μετατράπηκε σε πλατό, οι αυλές έγιναν σκηνικά και το γλέντι της ταινίας ήταν τόσο αληθινό που για πολλούς συνεχίστηκε και μετά τα γυρίσματα.

Οι σκηνές της ταινίας αποτύπωσαν την αυθεντική κυκλαδίτικη ζωή, χωρίς φίλτρα και χωρίς ψεύτικα ντεκόρ. Ήταν μια στιγμή που ο ελληνικός κινηματογράφος αποφάσισε να βγει έξω. Και οι κάτοικοι του νησιού ήταν εκεί για να τον βοηθήσουν, με κάθε τρόπο.

Η ταινία έμεινε στην ιστορία, αλλά για την Αντίπαρο εκείνο το καλοκαίρι ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν η χρονιά που έγινε ένα με τον κινηματογράφο. Η χρονιά που όλο το νησί ήταν σε μια ταινία — χωρίς σενάριο για αυτούς, μόνο συμμετοχή.