Παίρνουν τη θέση της βασίλισσας, τη μυρωδιά της και την εξουσία της – χωρίς να φτιάξουν τίποτα δικό τους
Δεν καταλαμβάνουν αποικίες με στρατό. Τη σκοτώνουν, τρίβονται πάνω της, και γίνονται εκείνες. Και κανείς δεν το καταλαβαίνει.
Δεν είναι άνθρωποι. Δεν είναι σφήκες. Είναι μυρμήγκια. Και κάνουν πραξικοπήματα που θα ζήλευαν αυτοκρατορίες. Δεν μπαίνουν να κλέψουν τροφή. Μπαίνουν να κλέψουν ταυτότητα.
Ορισμένα είδη μυρμηγκιών — όπως το Polyergus ή το Formica sanguinea — έχουν εξελιχθεί ως παρασιτικά. Δεν χτίζουν τις δικές τους αποικίες. Αντίθετα, εισβάλλουν σε υπάρχουσες. Και στόχος τους είναι ένας: η βασίλισσα. Μόλις μπουν στη φωλιά, τη δολοφονούν. Χωρίς μάχη. Κατευθείαν στον στόχο.
Κι εκεί αρχίζει το αδιανόητο. Η παρασιτική βασίλισσα τρίβεται πάνω στο νεκρό σώμα της βασίλισσας που μόλις σκότωσε. Κυλιέται στο πτώμα, λούζεται με τις φερομόνες της, τις χημικές ουσίες που η παλιά βασίλισσα εξέπεμπε για να γίνεται αποδεκτή.
Οι εργάτριες, μυρίζοντας τα ίχνη της νεκρής βασίλισσας πάνω στην εισβολέα, μπερδεύονται. Την αναγνωρίζουν σαν δική τους. Δεν την επιτίθενται. Την ακολουθούν. Και κάπως έτσι, η αποικία συνεχίζει να λειτουργεί, χωρίς να καταλάβει ποτέ ότι κυβερνάται από την εχθρό.
Σε άλλα είδη, το παρασιτικό μυρμήγκι κρατάει τα κομμένα κεφάλια των προηγούμενων ενοίκων μέσα στη φωλιά. Όχι σαν λάφυρα. Αλλά για να διαχέονται οι μυρωδιές τους και να συνεχίζεται η απάτη. Το καμουφλάζ είναι τόσο ισχυρό, που ακόμα κι αν η παλιά βασίλισσα λείπει, η αποικία «μυρίζει» όπως παλιά.
Αυτά τα μυρμήγκια δεν χτίζουν. Δεν υπηρετούν. Δεν περιμένουν. Παίρνουν τον έλεγχο με μία κίνηση. Και τον κρατούν μέχρι θανάτου.