Μάτι: Αυτή η οργή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη – «Καιγόμαστε» φωνάζουν οι οικογένειες και ο λαός, 7 χρόνια μετά

Επτά χρόνια πέρασαν σχεδόν, από την ημέρα που κάηκε η καρδιά της Ελλάδας, στην αποφράδα μέρα που 104 άτομα βρήκαν φρικτό θάνατο από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Η ολιγωρία των Αρχών, η έλλειψη σχεδίου εκκένωσης, ο εγκληματικός συντονισμός και η συγκάλυψη που ακολούθησε, όλα φωνάζουν τη λέξη: κακούργημα. Τόσο η τραγωδία των Τεμπών, όσο και η τραγωδία στο Μάτι, αποτελούν ανοιχτές πληγές στο σώμα της Ελλάδας, αποτελέσματα ενός κοινού εγκλήματος, εκείνου της κρατικής διαφθοράς.

Τόσο στην υπόθεση του Ματιού, όσο και στα Τέμπη, ο κοινός παρονομαστής είναι η εγκληματική πολιτική που αντιμετωπίζει ως περιττό κόστος την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Για διάφορους λόγους ο δικαστικός αγώνας των οικογενειών του Ματιού δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την ίδια δημοσιότητα με την υπόθεση των Τεμπών. Ωστόσο οι Έλληνες που κατάφεραν να ενώσουν τις διαφορές τους στο ιστορικό συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου, δηλώνουν ξεκάθαρα πλέον ότι τα μνήματα όλων των εγκλημάτων απαιτούν την ίδια δικαίωση. Είτε στο Μάτι, είτε στα συντρίμμια του Intercity στα Τέμπη, το «δεν έχω οξυγόνο» είναι κοινή κραυγή για τους αδικοχαμένους νεκρούς.

«Καιγόμαστε», έγραψαν σε πανό συγγενείς θυμάτων του Ματιού που βρέθηκαν από το πρωί της Τετάρτης (12/3) έξω από την είσοδο του Εφετείου Αθηνών. Η πρόεδρος συγγενών θανόντων και εγκαυματιών της τραγωδίας στο Μάτι, Κάλλι Αναγνώστου, δήλωσε:

«Θέλουμε να δούμε όλοι μας επιτέλους την αλήθεια να βγαίνει. Δεν έχει βγει ποτέ όπως θα έπρεπε σε αυτά τα εξίμισι χρόνια. Κι αν δεν βγει η δική μας η αλήθεια δεν θα βγει και για κανέναν άλλον. Όσα γίνονται τώρα τα έχουμε ζήσει εμείς εδώ και χρόνια. Και γι’ αυτό είναι που φωνάζαμε εξ αρχής. Να βγει η αλήθεια, να υπάρξουν οι ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν σε όποιον τις φέρει. Και να μη ξανασυμβεί. Το λέμε από την αρχή “ποτέ ξανά”».

Από την πλευρά της, η Βαρβάρα Φύτρου, η οποία έχασε τον σύζυγο της, Γρηγόρη, τον 11χρονο γιο της Ανδρέα και την 13χρονη κόρη της Εβίτα, η οποία για να σωθεί από τις φλόγες έπεσε σε γκρεμό, ζήτησε τη συμπαράσταση του κόσμου: «Θέλουμε όλο τον κόσμο κοντά μας έστω και την τελευταία στιγμή, μήπως γίνει ένα θαύμα, γιατί σε ένα θαύμα πλέον ελπίζουμε και να αλλάξει κάτι σε αυτή τη δίκη, σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι εμείς που έχουμε μείνει πίσω αυτό ζητάμε, δικαιοσύνη, και σε αυτό ελπίζουμε».

Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο επανεξετάζει την υπόθεση από την αρχή, μετά την έφεση που άσκησε ο Εισαγγελέας κατά της σκανδαλώδους πρωτόδικης απόφασης. Η έφεση αφορά τις αθωώσεις των δεκαπέντε κατηγορουμένων, αλλά και το ύψος των ποινών για τους πέντε που κρίθηκαν ένοχοι.

Στην αγόρευση της Εισαγγελέως, ειπώθηκε το εξής:

«Οργανωμένη προληπτική απομάκρυνση και εκκένωση γίνεται όταν αυτό μπορεί να γίνει με ασφάλεια, όχι όταν η φωτιά είναι μπροστά στα σπίτια. Όταν όμως η φωτιά είναι σε απόσταση 1, 2, 3, 5 χιλιομέτρων, τότε οι πολίτες δεν διατρέχουν άμεσα κίνδυνο, αλλά ο κίνδυνος είναι ορατός, και τότε εκεί μπορεί να γίνει προληπτική απομάκρυνση και πρέπει να γίνει προληπτική απομάκρυνση», υπογράμμισε η Εισαγγελέας, με τους συγγενείς των θυμάτων να ξεσπούν σε χειροκροτήματα.

Στη συνέχεια της αγόρευσής της η εισαγγελέας τόνισε: «Πώς μπορεί να πει ένα Σώμα ασφαλείας “θα σώσω αυτούς αλλά όχι τους άλλους”; Αυτό, αν μπορούσε να γίνει, θα ήταν μόνο σε συνθήκες πολέμου. Όταν έχει να κάνεις με την προστασία του πληθυσμού, δεν υπάρχουν α’ και β’ κατηγορίας πολίτες. Δεν υπάρχει ιεράρχηση, αλλά καθήκον είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής και βάσει αυτού κατευθύνεις τις δυνάμεις σου. Ουδείς άλλαξε ποτέ αυτή την προτεραιότητα».

Είναι αυτονόητο ότι η μοίρα της υπόθεσης του Ματιού είναι στενά συνδεδεμένη με την υπόθεση των Τεμπών. Όσο σε αυτή τη χώρα υπολειτουργεί το κράτος Δικαίου, η ίδια επιχείρηση συγκάλυψης αποτρέπει τη δικαίωση και για τα δύο εγκλήματα, αλλά και για κάθε μελλοντικό έγκλημα του οποίου μπορεί να είναι θύμα ο καθένας από εμάς.

Αυτή η οργή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Και σίγουρα ο λαός δεν πρόκειται να συγχωρήσει το έγκλημα στο Μάτι. Είναι κοινή πεποίθηση ότι γι’ αυτήν την τραγωδία υπάρχουν και σαφέστατες πολιτικές ευθύνες, οι οποίες όμως έχουν βγει από το κάδρο των ενόχων που παρουσιάζει η δικαιοσύνη. Όπως γίνεται και για τα Τέμπη, έτσι και στο Μάτι οι ευθύνες έπεσαν μόνο στους τελευταίους τροχούς της αμάξης. Είναι χρέος όλων μας να συμπαρασταθούμε σε αυτές τις οικογένειες που τόσα χρόνια υπομένουν το ψυχολογικό βασανιστήριο του αδικαίωτου πένθους.