«Μπαμπά, γιατί δεν αγοράζουν κι άλλα αεροπλάνα για τις φωτιές;»
Η απορία ενός παιδιού που… παρότι έγινε μεγάλος, παραμένει ίδια και απαράλλαχτη.
Πικρές μνήμες, που δεν σβήνουν, σαν τις φωτιές που καταστρέφουν τα δάση και τις ζωές μας.
Δεκαετία του ’70. Καλοκαίρι. Θα ‘μουν 7-8 ετών, και ως συνήθως καιγόταν η Ελλάδα, άκουσα τον πατέρα μου να λέει: «Είναι λίγα τ’ αεροπλάνα… που να πρωτοπάνε…».
Και τότε τον ρώτησα: «Μα γιατί δεν αγοράζουν…». Μου μίλησε για μια χώρα φτωχή, που έβγαινε απ’ τη δικτατορία, για τους αμυντικούς εξοπλισμούς που τρώγανε την μερίδα του λέοντος των δαπανών, για την ανικανότητα ορισμένων, βλαστήμισε και κάποιους.
Το επόμενο καλοκαίρι η ίδια συζήτηση επανήλθε. Ξαναρώτησα: «Γιατί δεν αγοράζουν ένα κάθε χρόνο».
Τα χρόνια πέρασαν, το ερώτημα μένει αναπάντητο, όχι απ’ τον πατέρα μου, αλλά από εκείνους που πρέπει ν’ απαντήσουν.
Ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο, έχουν τα μέρτικά στις καμένες μας ζωές
Το περιβάλλον μας είναι το κόσμημά μας. Η Ελλάδα ίσως και να ‘ναι ο πιο ευλογημένος τόπος της γης.
Και το θέμα δεν είναι μόνο το καταστροφικό πριν. Το ζήτημα ήταν και είναι η επόμενη μέρα… που δεν ξημερώνει!
Κάπως έτσι λοιπόν, το ερώτημα συνεχίζει, εδώ και δεκαετίες, να μένει ορφανό.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
