Νόμιζαν ότι την είχαν στείλει στην Ελβετία για σπουδές, αλλά εκείνη επέστρεψε κρυφά και ακολούθησε το όνειρό της

Όταν ήταν μικρή, οι μεγάλοι έλεγαν πως η Άννα είχε ένα ταλέντο που δεν χώραγε σε κανένα σαλόνι. Έτρεχε στη μέση του δωματίου, έφτιαχνε ιστορίες, έπαιζε όλους τους ρόλους, άλλαζε φωνές, έκλαιγε και γελούσε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Η μητέρα της την κοίταζε με ένα μισό χαμόγελο, ανάμεσα στη γοητεία και την ανησυχία. «Θα της περάσει», έλεγε. «Όλα τα παιδιά κάνουν θέατρο». Μα η Άννα δεν έπαιζε. Ζούσε.

Γεννήθηκε στην Κυψέλη, σε μια εποχή που οι κόρες καλών οικογενειών έπρεπε να μάθουν να στέκονται σωστά, να χαμογελούν διακριτικά και να σκέφτονται το μέλλον τους μέσα από γάμους και προσεκτικά επιλεγμένες σπουδές. Ο πατέρας της είχε αποφασίσει πως θα σπούδαζε στην Ελβετία. Εκεί, μακριά από τη φασαρία της Αθήνας, θα γινόταν μια «σοβαρή» γυναίκα, μορφωμένη, με ένα επάγγελμα που θα της εξασφάλιζε μια σταθερή ζωή.

Κανείς δεν κατάλαβε πώς ακριβώς έγινε. Η Άννα έφυγε για την Ελβετία, αλλά κάποια στιγμή, αθόρυβα, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν, βρέθηκε πάλι στην Αθήνα. Ήταν μια απόφαση που δεν είχε επιστροφή. Δούλεψε σκληρά, έκανε θυσίες, έμεινε μόνη πολλές φορές, αλλά τίποτα δεν την έκανε να σταματήσει. Δραματική Σχολή, θεατρικές σκηνές, μικροί ρόλοι που μεγάλωναν. Και ύστερα ήρθε η στιγμή που στάθηκε στη σκηνή και κατάλαβε πως το κοινό δεν την έβλεπε απλώς – τη ζούσε.

Το θέατρο έγινε το σπίτι της. Ένα σπίτι γεμάτο γέλια, δάκρυα, ατέλειωτες συζητήσεις στα καμαρίνια και βραδιές που κανείς δεν ήθελε να τελειώσουν. Μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή και άλλους ταλαντούχους ηθοποιούς, δημιούργησαν το «Ελεύθερο Θέατρο». Ήταν μια εποχή που το ελληνικό θέατρο άλλαζε, που ο κόσμος διψούσε για κάτι νέο, αληθινό, ανατρεπτικό.

Και ύστερα ήρθε η τηλεόραση. Δεν ήταν κάτι που κυνηγούσε, αλλά την κέρδισε. Μαντάμ Σουσού. Ένα όνομα που έγινε ταυτόσημο με την Άννα. Μια ηρωίδα που γελούσε δυνατά, πονούσε σιωπηλά και κέρδισε τις καρδιές όλων. Ακολούθησαν οι «Τρεις Χάριτες», το «Ντόλτσε Βίτα» και άλλες σειρές που αγαπήθηκαν τόσο πολύ, που ακόμα και σήμερα τα λόγια της Άννας ακούγονται σε σπίτια και δρόμους σαν να ειπώθηκαν χθες.

Στην προσωπική της ζωή, η Άννα ήταν μια γυναίκα γεμάτη πάθος, αλλά και τρυφερότητα. Αγάπησε, παντρεύτηκε, έγινε μητέρα. Ο γιος της, ο Δημήτρης, ήταν το μεγάλο της καμάρι. Και όσο κι αν το θέατρο και η τηλεόραση ήταν ένας κόσμος που απαιτούσε τα πάντα, εκείνη πάντα έβρισκε χρόνο για ό,τι αγαπούσε αληθινά.

Τα τελευταία χρόνια, τα φώτα χαμήλωσαν. Η μνήμη της άρχισε να ξεθωριάζει, όπως ξεθωριάζουν τα παλιά σκηνικά μετά από χρόνια στη σκηνή. Η Άννα έφυγε ήσυχα, όπως οι ηθοποιοί που ξέρουν πότε είναι η σωστή στιγμή να αφήσουν τη σκηνή. Αλλά οι ρόλοι της, οι φωνές της, οι στιγμές της έμειναν χαραγμένες στις μνήμες όλων.

Κάθε φορά που παίζεται ένα επεισόδιο από τις «Τρεις Χάριτες», κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται στη Μαντάμ Σουσού, κάθε φορά που μια νέα ηθοποιός ανεβαίνει στη σκηνή με το ίδιο πείσμα και την ίδια φλόγα, η Άννα είναι εκεί. Στην κουίντα, στο φως των προβολέων, στη σιωπή πριν από το πρώτο χειροκρότημα.