Ο παχύσαρκος νεκροθάφτης που εφηύρε τη δίαιτα γιατί δεν μπορούσε να δέσει τα κορδόνια του
Ουίλλιαμ Μπάντινγκ ήταν νεκροθάφτης, αλλά αυτό που «έθαψε» τελικά ήταν το πάχος του. Και μαζί, άλλαξε για πάντα την ιστορία της διατροφής.
Ήταν μικρόσωμος, είχε ύψος μόλις 1,65, αλλά στα εξήντα του χρόνια είχε φτάσει να ζυγίζει 92 κιλά. Για πολλούς σήμερα, αυτά τα νούμερα δεν προκαλούν εντύπωση. Στο Λονδίνο του 19ου αιώνα, όμως, ένα τέτοιο σώμα ήταν λόγος για να σε κοιτούν στον δρόμο. Ο Ουίλλιαμ Μπάντινγκ δεν μπορούσε πια να δέσει τα κορδόνια του, ούτε να κατεβεί κανονικά τις σκάλες. Τις κατέβαινε ανάποδα, με πλάτη, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι, σαν γέρος με ακρωτηριασμένα γόνατα.
Η ειρωνεία ήταν πικρή: εργαζόταν ως νεκροθάφτης. Κατασκεύαζε φέρετρα για τους πιο πλούσιους νεκρούς της Βρετανίας, είχε φτιάξει και το φέρετρο του ίδιου του Δούκα του Ουέλλινγκτον. Ήταν προνομιούχος και με πολύ καλό χιούμορ, αλλά το βάρος του άρχισε να τον χτυπά αργά και ύπουλα. Είχε αρχίσει να χάνει την ακοή του και δεν καταλάβαινε το γιατί. Η διάγνωση ήταν παράξενη: ο λιπώδης ιστός στον λαιμό του πίεζε τις ευσταχιανές σάλπιγγες. Για να μπορέσει να ακούει ξανά, έπρεπε να αδυνατίσει.
Η λύση δεν ήταν προφανής. Ο γιατρός του, Ουίλλιαμ Χάρβεϋ, είχε παρακολουθήσει μαθήματα διαβήτη στο Παρίσι και του έδωσε ένα διατροφικό πλάνο που τότε ακουγόταν αιρετικό: χωρίς ψωμί, χωρίς πατάτες, χωρίς γάλα, χωρίς μπύρα. Το ψωμί, οι πατάτες και το βούτυρο ήταν οι καθημερινές απολαύσεις του Μπάντινγκ. Είχε ακόμα και ιδιωτικό κελάρι με πανάκριβα κρασιά. Κι όμως, ξεκίνησε να πίνει μόνο κόκκινο κρασί, τσάι χωρίς ζάχαρη, να τρώει μπέικον, ψητό ψάρι και παξιμάδια. Αποκλείστηκαν αυστηρά ο σολομός, η μπύρα και το χοιρινό.
Το αποτέλεσμα τον ενθουσίασε. Έγραψε ένα φυλλάδιο με τίτλο «Γράμμα περί Παχυσαρκίας» και το τύπωσε με δικά του έξοδα. Δεν ήταν γιατρός, αλλά η ιστορία του έγινε viral στη βικτωριανή εποχή. Πούλησε 63.000 αντίτυπα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο όρος «Banting» μπήκε στην αγγλική γλώσσα ως συνώνυμο της δίαιτας. Οι άνθρωποι δεν έλεγαν “κάνω δίαιτα”, έλεγαν “bant”.
Ο ίδιος παρέμεινε ταπεινός. Δεν ανέφερε το όνομα του γιατρού του στις πρώτες εκδόσεις. Δώρισε όλα τα έσοδα από το φυλλάδιο σε φιλανθρωπίες. Παρουσίασε δημόσια αναλυτικό λογαριασμό για κάθε στερλίνα. Δεν ένιωθε άνετα να πλουτίζει επειδή οι άλλοι υπέφεραν. Ακόμα και όταν κυκλοφόρησαν εφημερίδες που έλεγαν ότι πέθανε εξαιτίας της δίαιτάς του, απάντησε με φωτογραφία όπου φορούσε τα παλιά του, φαρδιά ρούχα, για να δείξει τη διαφορά. Έζησε μέχρι τα 81.
Η δίαιτά του έγινε πρότυπο για κάθε χαμηλοϋδατανθρακική διατροφή που ακολούθησε: από την Atkins μέχρι την keto. Αλλά ο ίδιος ήθελε κάτι πιο απλό. Να δένει τα κορδόνια του. Να κατεβαίνει τις σκάλες όρθιος. Και να ακούει, επιτέλους, ξανά.