Όλη η πόλη έπαιξε jazz, επειδή ο δολοφόνος προειδοποίησε πως δε θα σκοτώσει όσους ακούνε τζαζ εκείνο το βράδυ

Ήταν Μάρτιος του 1919 όταν η Νέα Ορλεάνη έλαβε μια επιστολή που πάγωσε το αίμα των κατοίκων της. Ένα ανώνυμο γράμμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Times-Picayune από κάποιον που δήλωνε ότι ήταν ο διαβόητος “Axeman” – ένας δολοφόνος με τσεκούρι, που είχε ήδη σκορπίσει τρόμο με μια σειρά φόνων.

Η επιστολή ήταν σατανικά γραμμένη. Ο συντάκτης δήλωνε πως τη νύχτα της Τρίτης 18 Μαρτίου, θα περιπλανιόταν ξανά στους δρόμους της πόλης. Έγραφε όμως και κάτι ανατριχιαστικό: ότι αγαπούσε την jazz. Και πως δεν θα σκότωνε κανέναν σε σπίτι ή χώρο όπου θα παιζόταν ζωντανή jazz μουσική.

Η προειδοποίηση ήταν ξεκάθαρη. Οποιος ήθελε να σωθεί, ας φρόντιζε να έχει jazz στο σπίτι του. Οποιος όχι… ας αναλάμβανε την ευθύνη.

Η αντίδραση της πόλης ήταν ασύλληπτη. Εκείνο το βράδυ, κάθε μπαρ, κάθε εστιατόριο, κάθε σπίτι, κάθε αυλή, γέμισε ήχους από πιάνα, σαξόφωνα, κλαρινέτα, φωνές, γέλια και φόβο. Επαγγελματίες μουσικοί περιόδευαν ασταμάτητα, παίζοντας για γείτονες που δεν ήξεραν ούτε να χτυπήσουν ρυθμό. Οι πλούσιοι πλήρωναν μπάντες. Οι φτωχοί άνοιγαν το ραδιόφωνο στο τέρμα. Όλοι ήξεραν: η σιωπή ίσως να σήμαινε θάνατο.

Και όντως, εκείνη τη νύχτα, δεν δολοφονήθηκε κανείς.

Ο δολοφόνος του τσεκουριού δεν εμφανίστηκε ξανά για εβδομάδες. Η ιστορία του Axeman πέρασε στον θρύλο. Δεν συνελήφθη ποτέ. Κάποιοι πίστευαν πως ήταν παράφρων. Άλλοι, ότι το έκανε για διαστροφή. Μερικοί είπαν ότι ήταν ο ίδιος μουσικός. Κανείς δεν έμαθε.

Αλλά η νύχτα της 18ης Μαρτίου έμεινε στην ιστορία. Ως η βραδιά που μια ολόκληρη πόλη επέζησε παίζοντας jazz.