Πετούσαν τους σκλάβους απο τα πλοία για να γλυτώσουν το πρόστιμο

Το 1807 η Βρετανική Αυτοκρατορία έκανε ένα βήμα που άλλαξε την ιστορία του Ατλαντικού. Με το Slave Trade Act απαγόρευσε το διατλαντικό δουλεμπόριο, τερματίζοντας επίσημα μια εμπορική πρακτική που είχε θρέψει αυτοκρατορίες για αιώνες. Μέχρι τότε, εκατοντάδες πλοία μετέφεραν κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από τις ακτές της Αφρικής προς την Καραϊβική και την Αμερική.

Το νέο διάταγμα προέβλεπε αυστηρά πρόστιμα για κάθε πλοίο που θα εντοπιζόταν να μεταφέρει σκλαβωμένους ανθρώπους. Η ποινή έφτανε τις £100 ανά άτομο — ποσό τεράστιο για την εποχή, που μπορούσε να καταστρέψει έναν καπετάνιο οικονομικά. Οι πλοιοκτήτες άρχισαν να αναζητούν τρόπους να διαφύγουν, ενώ πολλοί ναύτες δήλωναν άγνοια για το φορτίο που κουβαλούσαν.

Για να εφαρμοστεί ο νόμος, η Βρετανία δημιούργησε τη West Africa Squadron, μια ειδική ναυτική δύναμη που περιπολούσε αδιάκοπα στις δυτικές ακτές της Αφρικής. Από το 1808 μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, οι περιπολίες αυτές έσωσαν περισσότερους από 150.000 ανθρώπους και συνέλαβαν πάνω από 1.600 πλοία. Παρά την επιτυχία τους, το εμπόριο δεν σταμάτησε από τη μια μέρα στην άλλη.

Η πιο σκοτεινή τακτική του δουλεμπορίου

Όταν οι καπετάνιοι έβλεπαν στον ορίζοντα τα βρετανικά πλοία, γνώριζαν ότι αν εντοπιστούν με «φορτίο» θα έχαναν τα πάντα. Έτσι γεννήθηκε η πιο απάνθρωπη τακτική του δουλεμπορίου. Για να αποφύγουν τη σύλληψη και τα πρόστιμα, διέταζαν να πετάξουν τους σκλαβωμένους στη θάλασσα. Οι άνθρωποι που λίγα λεπτά πριν στοιβάζονταν κάτω από τα καταστρώματα έπεφταν τώρα στο σκοτάδι του ωκεανού, δεμένοι και αδύναμοι να αντιδράσουν.

Ναυτικές αναφορές και μαρτυρίες περιπολιών της εποχής κάνουν λόγο για σκοινιά κομμένα βιαστικά, αλυσίδες που επέπλεαν και ίχνη φορτίων που είχαν πεταχτεί στη θάλασσα λίγο πριν την άφιξη των Βρετανών. Κανείς δεν γνώριζε τον ακριβή αριθμό των θυμάτων, αλλά οι απώλειες ήταν τεράστιες.

Το περιστατικό του πλοίου Zong λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1781, αποκάλυψε το μέγεθος της φρίκης. Ο καπετάνιος Luke Collingwood διέταξε να ριχθούν 132 άνθρωποι στο νερό για να μπορέσει να εισπράξει την ασφάλεια του φορτίου. Το δικαστήριο της εποχής δεν θεώρησε το γεγονός φόνο, αλλά «απώλεια εμπορεύματος». Αυτή η υπόθεση θεωρείται το προοίμιο της αλλαγής που ακολούθησε.

Infographic για το τέλος του δουλεμπορίου και τον τρόπο που η Βρετανία το απαγόρευσε το 1807.

Ακόμη και μετά την απαγόρευση, η αγορά σκλάβων συνέχισε παράνομα για δεκαετίες. Πλοία πορτογαλικά, ισπανικά και αμερικανικά συνέχιζαν να μεταφέρουν ανθρώπους μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα. Οι Βρετανοί υπέγραφαν διεθνείς συνθήκες για να αποκτήσουν το δικαίωμα ελέγχου σε ξένα πλοία, όμως οι δουλέμποροι πάντα έβρισκαν τρόπους να ξεφεύγουν.

Σύμφωνα με τα ναυτικά αρχεία, πολλά από τα πλοία που εντοπίστηκαν μετά το 1820 έφεραν κρυφές δεξαμενές και διπλά καταστρώματα όπου έκρυβαν τους ανθρώπους. Η ζωή στις αποβάθρες της Δυτικής Αφρικής ήταν γεμάτη από ίχνη αυτής της εποχής. Κάθε σύλληψη ενός δουλεμπορικού ήταν και μια αναμέτρηση με το σκοτάδι της ανθρώπινης απληστίας.

Το 1833, με το Slavery Abolition Act, η Βρετανία κατάργησε τελικά τη σκλαβιά σε όλη την αυτοκρατορία της. Όμως, χρειάστηκαν δεκαετίες για να σταματήσει πλήρως η παράνομη διακίνηση ανθρώπων στις θάλασσες του Ατλαντικού. Μέχρι τότε, χιλιάδες ψυχές είχαν χαθεί στα νερά για να σωθούν οι περιουσίες των εμπόρων.