Πήγαν να παίξουν τελικό Ελλάδας και έλειπε ο καλύτερός τους. Έβαλαν έναν μαθητή και πήραν το Κύπελλο.

Ήταν 28 Ιουνίου του 1970. Ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδος είχε βγει για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Και για πρώτη φορά, δεν υπήρχε καμία ομάδα από την Αθήνα. Ήταν Άρης–ΠΑΟΚ. Θεσσαλονίκη εναντίον Θεσσαλονίκης. Όλη η πόλη ανέπνεε στον ρυθμό ενός αγώνα.

Ο Άρης είχε φτάσει στην κορυφή. Όμως κάτι έλειπε. Έλειπε ο Τάκης Λουκανίδης. Ήταν τιμωρημένος. Ο πιο έμπειρος, ο πιο σπουδαίος παίκτης της ομάδας, απών στον σημαντικότερο τελικό της ιστορίας της. Στη θέση του, έβαλαν έναν 18χρονο μαθητή. Έναν πιτσιρικά με αθλητική καρδιά και παιδική ηλικία ακόμα στο βλέμμα. Τον Ιωσήφ Μιχαηλίδη.

Ήταν μαθητής λυκείου. Δεν είχε ξαναπαίξει σε τόσο μεγάλη διοργάνωση. Είχε δίπλα του ονόματα όπως ο Αλεξιάδης, ο Κεραμιδάς, ο Σπυρίδων. Κι όμως, εκείνο το απόγευμα δεν έπαιξε σαν μαθητής. Έπαιξε σαν άντρας. Με σιγουριά. Με καθαρό μυαλό. Με την πίεση όλης της πόλης να βαραίνει τους ώμους του.

Το ματς ξεκίνησε με ένταση. Στο 8ο λεπτό, ο Μανώλης Κεραμιδάς έκανε το 1–0. Η εξέδρα πήρε φωτιά. Ο Άρης είχε το προβάδισμα, αλλά κανείς δεν χαλάρωνε. Ο ΠΑΟΚ πίεσε. Είχε πέναλτι στο 33’, αλλά ο Κούδας το έχασε. Και μετά… σιωπή. Νεύρα. Αγωνία. Τίποτα δεν άλλαξε.

Ο Άρης κράτησε το σκορ. Κράτησε την ιστορία. Και την έγραψε αλλιώς. Όχι με τον μεγάλο του παίκτη. Με ένα παιδί. Ο Μιχαηλίδης τελείωσε το ματς όρθιος. Όχι απλά παρών. Ήρωας. Ο μαθητής που πήγε τελικό και δεν λύγισε.

Ήταν ο πρώτος και μοναδικός τίτλος Κυπέλλου του Άρη. Και ο πιο αναπάντεχος. Γιατί κερδήθηκε όχι με ονόματα, αλλά με ψυχή. Κι εκείνη την ημέρα, η ψυχή είχε πρόσωπο νεανικό. Είχε σπυράκια, βιβλία, και μια φανέλα του Άρη.