Πήγε 800.000 χρόνια στο μέλλον και είδε πως η ανθρωπότητα διαλύθηκε σε δύο φυλές

Τον φαντάστηκαν ως τρελό. Ή ως φαντασιόπληκτο. Κι όμως, ο Χρονοταξιδιώτης του Χ. Τζ. Γουέλς δεν ήθελε να αλλάξει το παρελθόν. Ήθελε να δει το μέλλον. Και αυτό που βρήκε εκεί ήταν χειρότερο από πόλεμο, καταστροφή ή πυρηνική φωτιά. Ήταν παρακμή. Απόλυτη. Μεταλλάξεις. Και μια ανθρωπότητα που είχε σπάσει στα δύο.

Το έτος ήταν 802.701. Εκείνος ξεκίνησε από τη Βικτωριανή Αγγλία. Ένας επιστήμονας με καπέλο και μανίκια από δέρμα. Και βρέθηκε σε έναν κόσμο που έμοιαζε με παράδεισο αλλά ήταν ουσιαστικά ένα σκηνικό νεκροταφείου. Οι άνθρωποι εκεί είχαν γίνει μικροκαμωμένοι, χαμογελαστοί, ανέμελοι. Ήταν οι Ελοί. Τρέφονταν μόνο με φρούτα. Δεν δούλευαν. Δεν μιλούσαν για τίποτα. Φοβούνταν τη νύχτα. Και κάθε τόσο, κάποιος από αυτούς… απλώς εξαφανιζόταν.

Κάτω από το έδαφος, ζούσαν οι Μούρλοκ. Πλάσματα που έμοιαζαν με ανθρωποειδή πιθήκους, με μάτια που έβλεπαν μόνο στο σκοτάδι και δόντια για σάρκα. Ζούσαν σε υπόγειες στοές, ανάμεσα σε σκουριασμένες μηχανές. Ήταν οι εργάτες που κρατούσαν τον κόσμο των Ελοί ζωντανό. Και τη νύχτα, ανέβαιναν στην επιφάνεια για να τραφούν. Με τους ίδιους τους απογόνους των πάλαι ποτέ αριστοκρατών.

Η ανθρωπότητα είχε διασπαστεί. Όχι από πόλεμο. Αλλά από συνήθεια. Από τάξη. Από κοινωνική ανισότητα που κράτησε για αιώνες. Οι πλούσιοι είχαν ξεχάσει πώς να επιβιώνουν. Οι φτωχοί είχαν μεταμορφωθεί σε θηρία. Κανείς δεν ήταν πραγματικά άνθρωπος πια.

Ο Χρονοταξιδιώτης προσπάθησε να σώσει μία από τις Ελοί, τη Γουίνα. Αλλά ούτε αυτή μπορούσε να ξεφύγει από τη μοίρα της. Κανείς δεν μπορούσε. Το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο. Και δεν είχε ούτε λογική, ούτε ελπίδα. Είχε μόνο λησμονιά.

Όταν εκείνος ξαναμπήκε στη Μηχανή του και πήγε ακόμα πιο μπροστά στον χρόνο, είδε τη Γη να ερημώνει. Είδε τον Ήλιο να πεθαίνει. Τα τελευταία πλάσματα ήταν κάτι σαν κόκκινα καβούρια που κυνηγούσαν γιγάντιες πεταλούδες πάνω σε παραλίες βαμμένες με αίμα. Μέχρι και αυτά χάθηκαν. Και μετά, το τίποτα.

Η Μηχανή του Χρόνου δεν ήταν ποτέ απλώς ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ήταν ένα προειδοποιητικό μήνυμα. Ένα όραμα για το πού οδηγεί η ανισότητα, η υπεροψία, η βολή. Κι αν διαβάσεις καλά, δεν είναι ιστορία για το μέλλον. Είναι ιστορία για το παρόν.