Σκότωνε κορίτσια για να μείνει νέα. Ήταν κόμισσα, πλούσια, και κανένα δικαστήριο δεν την άγγιξε

Στα τέλη του 16ου αιώνα, μέσα σε ένα κάστρο της Ουγγαρίας, οι φήμες άρχισαν να μαζεύονται γύρω από την κόμισσα Ελίζαμπεθ Μπάθορι. Οι υπηρέτριες που έφταναν για δουλειά εξαφανίζονταν. Άλλες έφευγαν τραυματισμένες, σιωπηλές. Κάποιες δεν έφευγαν ποτέ. Και η κυρά του πύργου έδειχνε όλο και πιο φρέσκια, όλο και πιο νεανική, λες και ο χρόνος δεν την άγγιζε.

Είχε γεννηθεί σε έναν από τους ισχυρότερους ευγενείς οίκους της Ουγγαρίας. Ήταν ανιψιά βασιλέων, συγγενής των Αψβούργων. Είχε εξουσία, πλούτο και ένα όνομα που την προστάτευε. Κι όμως, κάτι σκοτεινό την ακολουθούσε. Λέγεται πως πίστευε ότι το αίμα των νεαρών κοριτσιών είχε τη δύναμη να ανανεώνει τη σάρκα και να καθυστερεί τα γηρατειά.

Το 1610, ο Ούγγρος αξιωματούχος Γκιόργκι Θούρζο, με άδεια του βασιλιά, έκανε έφοδο στο κάστρο. Αυτό που αντίκρισε, τον έκανε να σταματήσει τη σιωπή. Ένα κορίτσι νεκρό, άλλο να ψυχορραγεί, και στα υπόγεια, πτώματα σε αποσύνθεση. Δεκάδες μαρτυρίες εμφανίστηκαν. Άλλες υπό πίεση, άλλες με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Έκαναν λόγο για βασανισμούς, ακρωτηριασμούς, καψίματα και ξυλοδαρμούς.

Ο αριθμός των θυμάτων επισήμως καταγράφηκε στους 80. Ανεπιβεβαίωτες φήμες τον ανέβαζαν στους 650, αλλά ποτέ δεν βρέθηκε το υποτιθέμενο ημερολόγιο που τους μετρούσε. Κι όμως, για την ίδια την Μπάθορι δεν στήθηκε ποτέ δίκη. Ο τίτλος της, το φύλο της και οι πολιτικές ισορροπίες την προστάτεψαν. Οι υπηρέτες της εκτελέστηκαν. Εκείνη φυλακίστηκε στο ίδιο της το κάστρο — μέσα σε ένα δωμάτιο δίχως παράθυρα.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια ώσπου να πεθάνει, ξεχασμένη, απομονωμένη. Αλλά το όνομά της δεν ξεχάστηκε ποτέ. Έγινε θρύλος, σύμβολο της διαστρέβλωσης της εξουσίας, και πρόσωπο που ενέπνευσε ιστορίες για θηλυκούς βρικόλακες. Κανείς δεν ξέρει αν το έκανε για την ομορφιά ή για κάτι πιο άρρωστο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν την άγγιξε ποτέ το χέρι του νόμου.