Τελικά το λαϊκό μας τραγούδι είναι σαν το «Αγριολούλουδο»: Αντέχει!
Όσο κι αν δεν το προβάλλουν, όσο κι αν το παραποιούν και κακοποιούν δήθεν και καιροσκόποι.
Ακολουθεί μια… αληθινή ιστορία. Δώστε βάση:
Ορεινή Αρκαδία, 700 μέτρα υψόμετρο, στο τελείωμα του δεύτερου δεκαήμερου του Αυγούστου.
Μικρό το χωριό αλλά λόγω των ημερών στα πάνω του.
Καρφίτσα δεν πέφτει στις δύο ταβέρνες και τα δύο μεζεδοπωλεία.Για να κάτσεις να φας σε μία απ’ τις πρώτες έπρεπε να κάνεις κράτηση. Και μιλάμε για πλατιά πλατώματα με πλατάνια και πολλές δεκάδες τραπέζια.
Ίδια κατάσταση και στο ένα και μοναδικό μπαράκι, το after… της περίπτωσης. Ανάμεικτες ηλικίες, κυρίως νεολαία, λυκειόπαιδα, φοιτητές αλλά και αρκετές πιο ώριμες κλάσεις.
Μέχρι τις 4 βούιζαν τα ξένα… Ροκιές μελένιες στην αρχή και μετά πιο χορευτικά και σύγχρονα. Πέσανε και μερικά ελληνικά τραπ… αλλά η ώρα δεν σήκωνε τέτοια.
Το πρόγραμμα το πήρε η πιτσιρικάδα στα χέρια της. Αλλαγή επιτόπου… ή όπως κάποιος έλεγε παλιά: Εδώ και τώρα!
Η αρχή έγινε με το «Βραδιάζει». Στροφές και χαμός… Ξέρεις τι είναι να βρίσκεσαι γλυκοχάραμα στην πλαγιά του βουνού, περικυκλωμένος απ’ το πράσινο, και να αντηχεί η φωνή του Στέλιου στα ωραία του Νικολόπουλου και της Σώτιας Τσώτου: «Κι έρχεται η ώρα η δικιά μου…» και «Παιδί της νύχτας μια ζωή δεν το αντέχω το πρωί».
Το μουσικό νερό της ζωής είχε πει στ’ αυλάκι του. Μετά ήρθε η «Ρόζα». Ακολούθησε στο «Κελί 33» με τον Γιώργαρο και ξανά μανά η «Ρόζα». Ο Μητσάρας έχει μεγάλο γκελ στα νεαροακροατήρια.
Τα τραγούδια τα ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά όλο το παιδομάνι και τα χόρευε. ΟΙ ίδιοι που πριν χορεύανε τα ξενικά…
Το φινάλε ήρθε λίγο μετά τις 6…Αναμενόμενα όπως και στην αρχή…
Η φωνή του Καζαντζίδη άστραφτε και βρόνταγε στην τραγουδάρα των δύο ξεχωριστών Τρικαλινών: «Εγώ δεν ζω γονατιστός είμαι της Γερακίνας γιος». Το κομμάτι ακούστηκε δύο φορές… απανωτά. Θέλανε πολλοί να το γυροφέρουνε.
Φινάλε με περίτεχνο χασάπικο: «Διώξε με και μη λυπάσαι τι θα γίνω μη φοβάσαι…»
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
