Τι μπορούσες και τι δεν μπορούσες να κάνεις με τον πρώτο υπολογιστή Apple

Όταν λέμε σήμερα “υπολογιστής”, σκεφτόμαστε ένα γυαλιστερό λάπτοπ, μια οθόνη αφής ή ένα desktop γεμάτο εικονίδια. Ο πρώτος Apple όμως δεν είχε τίποτα από αυτά. Ήταν μια πράσινη πλακέτα με κολλημένα κυκλώματα και πυκνωτές, τόσο άγρια άσχημη όσο ένα μηχανικό έντερο. Και όμως, μέσα σε αυτή την πλακέτα υπήρχε το μέλλον.

Το 1976, ο Steve Wozniak έφτιαξε τον Apple I στο γκαράζ του Steve Jobs. Δεν είχε κουτί, δεν είχε πληκτρολόγιο, δεν είχε καν κουμπί on/off. Ήταν ένα κομμάτι τεχνολογίας για τους πολύ λίγους. Όποιος τον αγόραζε, έπρεπε να τον συνδέσει μόνος του σε μια τηλεόραση για να έχει εικόνα, να βάλει εξωτερικό πληκτρολόγιο για να πληκτρολογεί, και να κουμπώσει ένα κασετόφωνο αν ήθελε να αποθηκεύσει κάτι. Δεν υπήρχαν στικάκια. Δεν υπήρχαν δίσκοι. Τα προγράμματα φορτώνονταν και αποθηκεύονταν σε κανονικές ηχητικές κασέτες.

Αν τον άνοιγες, δεν έβλεπες εικονίδια ή επιφάνεια εργασίας. Έβλεπες μια μαύρη οθόνη με πράσινους χαρακτήρες και έναν αναβοσβήνοντα κέρσορα. Από εκεί και πέρα, όλα εξαρτιόνταν από σένα. Ήξερες κώδικα; Θα έγραφες εντολές σε BASIC και θα έκανες τον υπολογιστή να σου κάνει αριθμητικές πράξεις, να εμφανίζει κείμενα ή ακόμα και να παίζει ήχους. Δεν ήξερες; Τότε είχες μπροστά σου ένα πανάκριβο άχρηστο κουτί.

Ο Apple I μπορούσε να τρέξει βασικά προγράμματα, να εμφανίσει χαρακτήρες στην οθόνη, να κάνει αριθμητικούς υπολογισμούς, να επεξεργαστεί απλά δεδομένα. Αν ήσουν εφευρετικός, μπορούσες να του δώσεις λίγη ψυχή με αυτοσχέδια παιχνίδια, απλές προσομοιώσεις και χειροποίητα προγράμματα. Αν δεν ήσουν, θα έμενε σιωπηλός.

Αλλά το πιο σημαντικό ήταν αυτό: ήταν ο πρώτος υπολογιστής που μπορούσε να το κάνει αυτό μόνος του. Δεν ήταν εξάρτημα ενός μεγαλύτερου συστήματος. Δεν ήταν για εργαστήριο. Ήταν για σένα. Για το γραφείο σου. Για το γκαράζ σου. Ήταν η πρώτη φορά που η υπολογιστική δύναμη βγήκε από τα χέρια των επιστημόνων και πήγε στα χέρια των απλών ανθρώπων. Όχι γιατί ήταν εύκολο. Αλλά γιατί ήταν δυνατό.

Δεν είχε γραφικά. Δεν είχε ήχο. Δεν είχε σκληρό δίσκο. Δεν είχε interface. Δεν είχε τίποτα που να μοιάζει με σημερινό υπολογιστή. Κι όμως, εκεί μέσα γεννιόταν το μέλλον. Ήταν ο πρώτος σπόρος του προσωπικού υπολογιστή. Όχι επειδή τα έκανε όλα, αλλά επειδή έδειξε ότι μπορούσε να κάνει κάτι. Και αυτό το κάτι, με τα χρόνια, έγινε τα πάντα.