Τι διαφορά έχουν τα Άνγκους από τα παλιά μοσχάρια που τρώγαμε στο χωριό μας; Τι είναι το Black, το Red, το White και το Brindle Angus
Το μοσχάρι Άνγκους φημίζεται για το μαρμάρωμα και την τρυφερότητα του κρέατός του, σε αντίθεση με τα πιο σκληρά ντόπια μοσχάρια του παρελθόντος.
Τα μοσχάρια Άνγκους είναι από τις πιο γνωστές φυλές βοοειδών στον κόσμο, αλλά λίγοι γνωρίζουν πώς συγκρίνονται με τα παραδοσιακά μοσχάρια που υπήρχαν στα ελληνικά χωριά. Στο παρελθόν, οι κτηνοτρόφοι στα χωριά έτρεφαν τα μοσχάρια τους με φυσικές τροφές, κυρίως χόρτα και δημητριακά, χωρίς εντατικές πρακτικές πάχυνσης. Το κρέας ήταν πιο σκληρό, αλλά είχε έντονη γεύση. Αντίθετα, το Άνγκους είναι μια φυλή που αναπτύχθηκε ειδικά για το τρυφερό και μαρμαρωμένο κρέας της, δηλαδή το λίπος που κατανέμεται ομοιόμορφα μέσα στις μυϊκές ίνες, προσφέροντας πιο ζουμερή υφή και πλούσια γεύση.
Η πιο γνωστή ποικιλία είναι το Black Angus, που προέρχεται από τη Σκωτία και αποτελεί την πιο διαδεδομένη επιλογή για υψηλής ποιότητας βοδινό. Το σκούρο τρίχωμά του βοηθά τα ζώα να προσαρμόζονται στο κρύο και τα κάνει ανθεκτικά. Παράλληλα, το Red Angus είναι μια φυσική γενετική παραλλαγή του Black Angus, με κόκκινο τρίχωμα που το καθιστά πιο ανθεκτικό στις υψηλές θερμοκρασίες, αφού το κόκκινο χρώμα αντανακλά καλύτερα τον ήλιο. Ενώ έχουν παρόμοια γευστικά χαρακτηριστικά, το Red Angus δεν είναι τόσο δημοφιλές εμπορικά όσο το μαύρο.
Πιο σπάνιες παραλλαγές είναι το White Angus και το Brindle Angus. Το White Angus δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη ποικιλία, αλλά εμφανίζεται σποραδικά λόγω γενετικής μετάλλαξης, με το τρίχωμα να είναι πολύ ανοιχτόχρωμο. Από την άλλη, το Brindle Angus έχει ραβδώσεις στο τρίχωμα, ένας ιδιαίτερος χρωματισμός που προκύπτει από σπάνιες γενετικές διαφοροποιήσεις και δεν συναντάται συχνά.
Η κύρια διαφορά των Άνγκους από τα μοσχάρια που έτρωγαν οι παππούδες μας δεν είναι μόνο το χρώμα, αλλά ο τρόπος εκτροφής και η διαχείριση του κρέατος. Το Άνγκους εκτρέφεται με συγκεκριμένες μεθόδους που διασφαλίζουν υψηλό επίπεδο μαρμαρώματος, κάνοντάς το πιο τρυφερό και λιγότερο ινώδες από τις ντόπιες φυλές. Παρόλα αυτά, το ελληνικό μοσχάρι που μεγάλωνε φυσικά στα βοσκοτόπια είχε μοναδική γεύση, που για πολλούς είναι ασύγκριτη.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
