Το 1879 ξέχασαν ένα βακτήριο πάνω στο ράφι. Όταν το έκαναν ένεση στις κότες, δεν πέθαναν.

Ήταν καλοκαίρι του 1879 και ο Λουί Παστέρ πάλευε με μια ασθένεια που χτυπούσε τα πτηνά: τη χολέρα των ορνίθων. Ήθελε να την καταλάβει, να την ελέγξει, να τη σταματήσει. Είχε δοκιμάσει τα πάντα χωρίς αποτέλεσμα και αποφάσισε να πάρει μερικές μέρες άδεια και να επιστρέψει στην πατρίδα του, στο Αρμπουά.

Πριν φύγει, έδωσε εντολή στους βοηθούς του να συνεχίσουν τα πειράματα και να ανανεώνουν καθημερινά τις καλλιέργειες του βακτηρίου. Το έργο ανέλαβε ο νεαρός ερευνητής Σαρλ Σαμπερλάν. Όμως έκανε ζέστη, η μέρα ήταν όμορφη, και όπως λέγεται, ο Σαμπερλάν αποφάσισε να πάει για ψάρεμα στον Σηκουάνα. Οι καλλιέργειες έμειναν παρατημένες πάνω στο ράφι. Ξεχασμένες. Παλιές.

Όταν ο Παστέρ επέστρεψε και είδε τις παραμελημένες καλλιέργειες, αντί να τις πετάξει, είπε στους βοηθούς του να συνεχίσουν τα πειράματα και να τις χρησιμοποιήσουν. Έκαναν ένεση στις κότες. Όμως αυτή τη φορά κάτι παράξενο συνέβη. Οι κότες δεν πέθαναν. Αρρώστησαν ελαφρά, αλλά σύντομα ανέκαμψαν.

Η επόμενη κίνηση ήταν το κλειδί. Οι ίδιες κότες, λίγες εβδομάδες αργότερα, δέχτηκαν ένεση με φρέσκο, ισχυρό βακτήριο – αυτό που μέχρι τότε σκότωνε σε λίγες ώρες. Όμως δεν πέθαναν. Δεν αρρώστησαν καν. Ήταν άνοσες.

Ο Παστέρ κατάλαβε ότι οι ξεχασμένες, εξασθενημένες καλλιέργειες είχαν λειτουργήσει σαν προστασία. Είχαν διδάξει στο σώμα των πουλιών πώς να αμυνθεί. Το παλιό βακτήριο, χωρίς να σκοτώσει, είχε ετοιμάσει τον οργανισμό για την πραγματική απειλή.

Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε κάτι μεγαλύτερο από μια παρατήρηση. Γεννήθηκε η έννοια του εμβολιασμού με εξασθενημένα παθογόνα. Ένα λάθος, μια παράλειψη, ένας καλοκαιρινός ψαράς και μερικές κότες έδειξαν στον κόσμο ότι μπορούμε να προστατευτούμε από τις ασθένειες πριν καν μας χτυπήσουν.

Κι από εκεί, ξεκίνησαν όλα.