Το κοριτσάκι που το άρπαξε αετός και το πήγε στην κορυφή ενός βράχου
Κανείς δεν πίστευε ότι θα ζούσε. Ένας αετός την άρπαξε μπροστά στα μάτια του χωριού. Επτά ώρες αργότερα, την βρήκαν ζωντανή στη φωλιά του.
Ήταν καλοκαίρι του 1932, όταν ένα μικρό χωριό της Νορβηγίας πάγωσε από τρόμο. Ένα κοριτσάκι τριάμισι ετών, με κατάξανθα μαλλιά και μάτια σαν λίμνες του Βορρά, έπαιζε έξω από το σπίτι της, δίπλα σε κάτι ξύλα. Κανείς δεν πρόλαβε να φωνάξει. Ένας τεράστιος αετός κατέβηκε με δύναμη, άνοιξε τα νύχια του και άρπαξε το παιδί σαν να ήταν κουνέλι.
Ο πατέρας έτρεξε να προλάβει. Η μάνα ούρλιαζε. Μέσα σε λίγα λεπτά, ολόκληρο το χωριό σηκώθηκε στο πόδι. Περισσότερα από 200 άτομα –χωρικοί, ξυλοκόποι, κυνηγοί, ψαράδες– άφησαν ό,τι έκαναν κι έτρεξαν προς το βουνό. Ο αετός είχε ήδη εξαφανιστεί με το κορίτσι στα νύχια του.
Η αναζήτηση ήταν απελπισμένη. Ο καιρός άλλαζε, τα φώτα της μέρας λιγόστευαν, και το βουνό είχε κάθετους βράχους, απόκρημνα περάσματα και χαράδρες. Όμως κανείς δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ίσως να μην το ξανάβλεπαν ποτέ. Το πλάσμα που το άρπαξε ήταν ένας χρυσαετός – από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη – και είχε τη φωλιά του σε ένα βράχο 180 μέτρων.
Χρειάστηκαν επτά ώρες. Ήταν ήδη βραδάκι όταν ένας από τους κυνηγούς, που είχε ανέβει σχεδόν με γυμνά χέρια, κοίταξε μέσα στη φωλιά. Το κοριτσάκι ήταν εκεί. Ανέγγιχτο. Κουλουριασμένο σε μια γωνιά, χωρίς γρατζουνιά. Ο αετός είχε φύγει.
Τη σήκωσαν απαλά και την κατέβασαν. Το χωριό ξέσπασε σε δάκρυα, προσευχές, φωνές. Τη θεώρησαν παιδί-θαύμα. Η μητέρα της δεν την άφησε να βγει μόνη της για χρόνια.
Το κορίτσι εκείνο ονομαζόταν Άσγκριν. Έζησε μέχρι το 2010. Δεν έδινε πολλές συνεντεύξεις, μα σε μία από τις λίγες που έδωσε σε τοπική εφημερίδα στα 81 της, είχε πει:
«Μπορεί να με πήρε ο αετός, αλλά δεν με πείραξε. Ίσως να με πέρασε για δικό του μωρό».
Κανείς δεν ξέρει γιατί την άφησε ζωντανή. Μερικοί λένε ότι ήταν πολύ μικρή και δεν την είδε ως απειλή. Άλλοι ότι ο αετός είχε ήδη χορτάσει. Άλλοι, ότι στα βουνά της Σκανδιναβίας, η φύση ακόμα κάνει τα δικά της θαύματα.
Αυτό όμως που ξέρουμε είναι ότι η ιστορία της Άσγκριν παραμένει μοναδική: μια από τις λίγες φορές στην καταγεγραμμένη ιστορία όπου ένας άνθρωπος σώθηκε μετά από επίθεση αετού.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
