Το μουσείο που είναι πιο ψηλά κι απ’ τον Όλυμπο. Για να φτάσεις, ανεβαίνεις κάθετα 3.000 μέτρα.
Μπορεί ένα μουσείο να σε κάνει να νιώσεις ότι πετάς; Αυτό βρίσκεται πιο ψηλά κι από τον Όλυμπο, και για να φτάσεις πρέπει να ανέβεις 3.000 μέτρα στο απόλυτο κενό.
Το τελεφερίκ ξεκινάει ήσυχα. Στο σταθμό του Σαμονί, άνθρωποι με γυαλιά ηλίου, παιδιά με σκουφιά, παρέες με φωτογραφικές μηχανές. Μέσα σε λίγα λεπτά, όμως, το τοπίο αλλάζει. Τα δέντρα μικραίνουν, τα σύννεφα πλησιάζουν, και η καμπίνα ανεβαίνει κάθετα. Χωρίς πυλώνες. Χωρίς σταθμούς. Σαν να σε τραβάει ένα αόρατο σκοινί προς τα σύννεφα.
Από τα 1.035 μέτρα φτάνεις στα 3.842. Περίπου 3.000 μέτρα ύψος σε λιγότερο από είκοσι λεπτά. Είναι η πιο απότομη ανάβαση τελεφερίκ στην Ευρώπη. Και δεν είναι απλώς ανάβαση. Είναι αλλαγή κόσμου. Από το πράσινο στο παγετώνα. Από την αναπνοή στο λαχάνιασμα. Από τη βόλτα στο δέος.
Στην κορυφή, υπάρχει ένα μουσείο. Το πιο ψηλό μουσείο της Ευρώπης. Πιο ψηλά κι από την κορυφή του Ολύμπου. Είναι αφιερωμένο στους ορειβάτες, στις θρυλικές διαδρομές των Άλπεων, στους ανθρώπους που είδαν το αδύνατο και το επιχείρησαν. Κοιτάς τις παλιές φωτογραφίες με τα σκοινιά και τις χιονοστιβάδες, ενώ έξω το χιόνι είναι ζωντανό, σε τυλίγει, σφυρίζει στα αυτιά.
Από την πλατφόρμα βλέπεις τα πάντα. Την Ιταλία, την Ελβετία, τη Γαλλία. Βλέπεις τον Mont Blanc σαν να είναι στο ίδιο επίπεδο. Τα σύννεφα είναι πιο χαμηλά από σένα. Ο αέρας είναι λεπτός, σχεδόν κοφτερός. Κάποιοι γελάνε. Άλλοι σωπαίνουν. Όλοι κοιτάνε.
Και μετά έρχεται το βήμα στο κενό. Μια γυάλινη καμπίνα, πέντε πλευρές διάφανες, σε περιμένει στην άκρη του βράχου. Μπαίνεις μέσα. Από κάτω, 1.000 μέτρα κάθετης πτώσης. Τίποτα δεν σε κρατάει — εκτός από 36 χιλιοστά γυαλί. Ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια σου. Δεν είναι ατραξιόν. Είναι δοκιμασία.
Κάποιοι τολμούν και φωτογραφίζονται. Άλλοι βγαίνουν πίσω πίσω, χωρίς να κοιτάξουν κάτω. Μια γυναίκα στα 60 φωνάζει: «Δεν είναι δυνατόν αυτό που βλέπω». Κανείς δεν την ακούει. Όλοι νιώθουν το ίδιο.
Το μουσείο αυτό δεν είναι για να βλέπεις πίνακες. Είναι για να βλέπεις τον εαυτό σου. Πόσο αντέχεις. Πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις πριν σου κοπεί η ανάσα. Πόσο κοντά μπορείς να πλησιάσεις τον ουρανό χωρίς να χαθείς.
Και όταν κατεβαίνεις, πίσω στην κοιλάδα, κοιτάς εκεί ψηλά και λες: «Ήμουν εκεί πάνω». Και αυτό δεν θα στο πάρει ποτέ κανείς.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
