Ζάκυνθος: Ένα δίχρονο παιδάκι νεκρό από πίτμπουλ – Χάσαμε το μέτρο απέναντι στη φύση και το πληρώνουμε με αίμα;

Όσο ο άνθρωπος βαφτίζει «πολιτισμό» την εξίσωσή του με τα άλογα ζώα, τόσο η φύση του επιφυλάσσει ανείπωτες τραγωδίες από τετράποδα. Όχι γιατί είναι κακά τα ζώα φυσικά, αλλά γιατί η φύση έχει σαφή όρια και δεν δίνει δεκάρα αν εσύ τα παραποιείς με δικούς σου νόμους και κοινωνικές νόρμες.

Στην εποχή μας, ο άνθρωπος έχει τη φαντασίωση ότι εκπολιτίζει τα ζώα για να τα χωρέσει στον τεχνητό πολιτισμό του, ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: η κοινωνία του γίνεται ζωώδης την ίδια στιγμή που εκλείπει η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Όμως με όση «φιλοζωία» και να ερμηνεύεις το ζωικό βασίλειο, θα έρθει η στιγμή που εκείνο θα απαντήσει με τους απαράβατους νόμους του και τα αρχέγονα ένστικτά του.

Η τραγωδία στη Ζάκυνθο με το δίχρονο αγοράκι που το κατακρεούργησε ένα πίτμπουλ που είχαν μαζέψει οι γονείς του για να το φροντίσουν, είναι ένα σπαρακτικό σήμα συναγερμού ότι έχουν χαθεί οι διαχωριστικές γραμμές – όχι πια μόνο μεταξύ των φύλων – αλλά και μεταξύ ανθρώπου και ζώων.

Η υποτιθέμενη αγάπη για τα κατοικίδια, γίνεται συχνά τόσο τοξικά εξωπραγματική που καταλήγει να κάνει κακό και στον άνθρωπο και στο ζώο. Ο άνθρωπος φτάνει να εξαρτά πλήρως τη ζωή του στα μέτρα ενός τετράποδου, να απομονώνεται, να αναπτύσσει απέχθεια για τον πλησίον του και να ζει μια αυτιστική πραγματικότητα όπου το κατοικίδιο γίνεται αντίλαλος του «εγώ» του.

Το δε ζώο ασφυκτιεί μέσα σε ένα κλουβί αρρωστημένης «αγάπης», στερείται τη φυσιολογική του ζωή, καταπιέζει τα ένστικτά του. Και αυτά τα ένστικτα κάποιες φορές γίνονται ωρολογιακή βόμβα που «σκάει» και σκορπίζει θάνατο. Ειδικά σε ράτσες που η ανθρώπινη ματαιοδοξία έχει σχεδιάσει γενετικά τέλειους «φονιάδες», και πάλι η διαταραχή της φύσης έρχεται να μας προσφέρει τους πικρούς καρπούς της αχόρταγης πλεονεξίας μας.

Με την κουλτούρα «εξανθρώπισης» των κατοικίδιων σε σημείο παράνοιας, φτάσαμε να παραβλέπουμε κάθε κίνδυνο, κάθε ασυμβατότητα, κάθε φυσική παρόρμηση των ζώων, κάθε αξίωμα της τροφικής αλυσίδας. Ένας καλός φιλαράκος που όντως μπορεί να είναι ένας σωστά μεγαλωμένος σκύλος, γίνεται τελικά μια μονόδρομη σχέση αυτοεπιβεβαίωσης και ένα υποκατάστατο κοινωνικής κατάθλιψης. Τα κενά ενός ζώου γεμίζονται πολύ ευκολότερα από τα κενά ενός ανθρώπου και τρέφουμε την αυταπάτη ότι θα ευτυχήσουμε δι’ αντιπροσώπου. Έτσι, κάνουμε προσωπικό μας σλόγκαν ότι «τα ζώα είναι καλύτερα από τους ανθρώπους», βαφτίζουμε τη μισανθρωπία μας ως ζωοφιλία και περιμένουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο η φύση θα προσαρμοστεί στα σαλόνια της απανθρωποποίησής μας.

Και όταν ένα δίχρονο παιδάκι φανεί στα μάτια ενός σκύλου σαν ανταγωνιστής ή εχθρός ή θήραμα, ο πραγματικός θύτης δεν είναι το ζώο, αλλά μια κοινωνία που βαφτίζει «πρόοδο» το να περπατάει στα τέσσερα. Αφού για τα ίδια μας τα παιδιά επιφυλάσσουμε γενοκτονία με άπειρες εκτρώσεις, η φύση μας «ανταμείβει» με τα επίχειρα του ζωικού είδους που επιλέγουμε να ταυτιστούμε.

Εσύ μπορεί να περιγράφεις έναν αγγελικά πλασμένο σκυλόκοσμο επειδή έμαθες να ορίζεις τη φύση σύμφωνα με τα υποκειμενικά «θέλω» σου, αλλά τα 42 δόντια ενός άλογου τετράποδου έρχεται η ώρα που θα διαφωνήσουν κάποια στιγμή. Κανένας δεν πρόλαβε να εξηγήσει σε αυτό το δίχρονο αγοράκι ότι μερικά σκυλιά δεν χρειάζεται να έχουν «κακία» για να δολοφονήσουν. Χρειάζεται απλά μια στιγμή που θα ανταποκριθούν σε ένα «απολίτιστο» κάλεσμα ενός ενστίκτου τους.

Έχει χαθεί εντελώς το μέτρο

Στη Νότια Κορέα που αποτελεί τη χώρα με το χαμηλότερο δείκτη γεννητικότητας στον κόσμο, τo 2023 πουλήθηκαν στη χώρα περισσότερα καρότσια για σκύλους, παρά για μωρά. Αλλά και στην Ελλάδα δεν απέχουμε καθόλου μακριά από αυτήν την πραγματικότητα. Σε πρόσφατη έρευνα του ΕΟΔΥ κατεγράφησαν συνολικά 2.820 περιστατικά επιθέσεων σκύλων σε πολίτες που κατέληξαν σε δομές υγείας. Αν δεν δείχνει αυτό μια κοινωνία που πληρώνει με αίμα την υπερβολική σύνδεσή του με τα ζώα, τότε τι δείχνει;

Νέοι νόμοι σε ευρωπαϊκές χώρες υποχρεώνουν τους επίδοξους ιδιοκτήτες σκύλων να εκπαιδεύονται πρώτα για να λάβουν άδεια υιοθεσίας. Αντί να εκπαιδεύεται ο σκύλος, εκπαιδεύεται ο άνθρωπος, προφανώς γιατί ο δεύτερος επιθυμεί να μοιάσει στον πρώτο. Όλο και πιο τρελοί νόμοι επιστρατεύονται για να συντηρήσουν αυτή την αρρωστημένη συνθήκη, ενώ το μόνο που θα έφτανε είναι ο σεβασμός στα όρια της φύσης.

Στην Ισπανία το 2022 μπήκε σε ισχύ νόμος που αναγνωρίζει νομικά τα κατοικίδια ως μέλη της οικογένειας, των οποίων πρέπει να διασφαλιστεί η ευζωία τους σε περίπτωση διαζυγίου, ακριβώς όπως γίνεται για τα παιδιά. Σε έτερο νομοσχέδιο του 2023, αποφασίστηκε ότι αν ένας ιδιοκτήτης αφήσει το κατοικίδιό του στο αυτοκίνητο, θα πληρώσει πρόστιμο 10.000 ως 50.000 ευρώ αν υποστεί σωματική βλάβη, ενώ αν πεθάνει θα πληρώσει 200.000 ευρώ. Παρόμοιοι νόμοι έχουν ψηφιστεί σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Η κακοποίηση ζώων και η αμέλεια φυσικά και θα πρέπει να τιμωρούνται, αλλά εδώ έχουμε φτάσει σε φρενοβλαβή επίπεδα. Μιλώ ως άνθρωπος που είχε σκυλάκι και το υπεραγαπούσε. Εννοείται ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σκύλων είναι ήμερα πλάσματα που δεν θα προξενήσουν κακό. Εννοείται ότι τα επιθετικά ξεσπάσματα συχνά συνδέονται με κακοποίηση, με κακή εκπαίδευση, αλλά και με υπερβολικά «καλομαθημένη» ζωή, να προσθέσω εγώ. Αλλά όλα αυτά δεν αναιρούν την ανυπότακτη φύση τους, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος οφείλει ΠΑΝΤΑ να έχει το νου του, ειδικά όταν μπαίνει στην εξίσωση και ένα μικρό παιδί.

Και κάπου να ξαναβρούμε το μέτρο που χάσαμε. Φτάσαμε σε σημείο να νομοθετούμε 100 προστατευτικούς νόμους μη τυχόν και ξεφύγει κάποιο αγέννητο παιδί από τον χασαπογιατρό, και παράλληλα άλλους 100 για να μη λείψει ούτε τρίχα από το κατοικίδιο. Η ζωοφιλία ξέφυγε από τον ευγενή χαρακτήρα της και έχει γίνει μια νέα μορφή ειδωλολατρίας. Στην Αίγυπτο λάτρευαν ζωόμορφους «θεούς» κι εμείς το εξελίξαμε και λατρεύουμε απευθείας τα ζώα.

Και όπως μας έχει διδάξει η πνευματική ιστορία, τα «είδωλα» έρχεται ώρα που ζητούν αίμα. Πληρώνουμε μια νοσηρή σχέση με τα ζώα που αντί να συντροφεύουν διακριτικά τη ζωή μας, τα κάναμε να μας προστάζουνε…