Ο παππούς, ο Ντιόγκο Ζότα και ο Νούνιες: Η πιο σιωπηλή στιγμή αληθινής αδελφοσύνης

Μέσα σε τρεις μόλις μέρες, ο Ντάργουιν Νούνιες έδειξε τι σημαίνει άντρας, σύντροφος, συμπαίκτης και άνθρωπος.

Πρώτα γύρισε στην Ουρουγουάη, για να πει το τελευταίο αντίο στον παππού του. Μια απώλεια που τον λύγισε. Κι όμως, χωρίς να ζητήσει κανένα λεπτό ξεκούρασης, την επόμενη κιόλας μέρα πέταξε με τη σύντροφό του στην Πορτογαλία.

Γιατί; Για να σταθεί δίπλα στην οικογένεια του Ντιόγκο Ζότα, που θρηνούσε για τον θάνατο του αδερφού του, Αντρέ Σίλβα.

Ο Νούνιες πρώτος εκεί. Σιωπηλός. Παρών.

Ο Νούνιες ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ που έφτασε στο σημείο. Δεν έκανε δηλώσεις. Δεν στάθηκε μπροστά σε κάμερες. Δεν έψαξε χειροκροτήματα.

Στεκόταν αθόρυβα, με το κεφάλι χαμηλά και την καρδιά βαριά. Γιατί αυτή δεν ήταν μια υποχρέωση. Ήταν μια πράξη καρδιάς. Μια χειρονομία σεβασμού προς έναν συμπαίκτη που έγινε οικογένεια μέσα από τον πόνο.

Δίπλα στον Ζότα. Δίπλα στην απώλεια. Δίπλα στην αγάπη.

Δίχως λόγια. Μόνο παρουσία.

Και κάπου εκεί, η Λίβερπουλ μεγάλωσε λίγο ακόμα. Όχι σαν σύλλογος. Σαν οικογένεια. Γιατί εκεί, κανείς δεν περπατά μόνος.