Δε μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε όταν απαγορεύτηκε το ψωμί του τοστ, έγινε τέτοιος χαμός που το πήραν πίσω

Τον Ιανουάριο του 1943, εν μέσω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έκανε κάτι που έμοιαζε λογικό στα χαρτιά, αλλά προκάλεσε ένα κύμα αγανάκτησης τόσο δυνατό, που αναγκάστηκε να το αναιρέσει μέσα σε λίγες εβδομάδες. Με σκοπό να εξοικονομηθούν μέταλλα για τον στρατό και να μειωθεί η κατανάλωση του πολύτιμου κεριού που χρησιμοποιούνταν για τη συσκευασία, η πώληση προ-κομμένου ψωμιού απαγορεύτηκε. Φαινομενικά, μια μικρή θυσία για το καλό της πατρίδας. Στην πραγματικότητα, μια από τις πιο αποτυχημένες και σύντομες απαγορεύσεις στην ιστορία.

Μέσα σε λίγες ημέρες, ο κόσμος άρχισε να ξεσηκώνεται. Οι αρτοποιοί παραπονέθηκαν ότι το κόψιμο των ψωμιών στα σπίτια θα σήμαινε περισσότερη σπατάλη, καθώς το ψωμί θα μούχλιαζε πιο γρήγορα. Οι εστιάτορες που βασίζονταν στην ευκολία των έτοιμων φετών βρέθηκαν ξαφνικά να χάνουν πολύτιμο χρόνο στην προετοιμασία των γευμάτων. Αλλά η πιο δυνατή φωνή διαμαρτυρίας ήρθε από εκεί που δεν το περίμενε κανείς: τις νοικοκυρές της εποχής.

Μια ανώνυμη επιστολή που δημοσιεύτηκε στους New York Times συμπύκνωσε την οργή όλης της χώρας. Η γυναίκα που την έγραψε, προφανώς εξοργισμένη, δήλωνε ότι η ζωή της είχε γίνει αφόρητη χωρίς το προ-κομμένο ψωμί. Περιέγραφε πώς κάθε πρωί χρειαζόταν πολύ περισσότερο χρόνο για να προετοιμάσει τα σάντουιτς των παιδιών της και του συζύγου της, πώς τα κομμάτια έβγαιναν άνισα και πώς το χάος στην κουζίνα της είχε γίνει αφόρητο. Ήταν σαν να της είχαν στερήσει ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

Το υπουργείο γεωργίας προσπάθησε να δικαιολογήσει την απόφαση, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο. Οι εφημερίδες γέμισαν με άρθρα και διαμαρτυρίες. Οι άνθρωποι είχαν μεγαλύτερες ανησυχίες λόγω του πολέμου, αλλά η απαγόρευση του ψωμιού του τοστ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και έτσι, μόλις 47 ημέρες μετά την απαγόρευση, η κυβέρνηση έκανε πίσω. Το ψωμί του τοστ επέστρεψε στα ράφια, η κοινωνική τάξη αποκαταστάθηκε, και όλοι μπορούσαν να απολαύσουν ξανά το πρωινό τους χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν το χέρι τους με ένα ατσούμπαλο μαχαίρι.