Δεκαέξι χρονών παιδί από το Καρπενήσι. Πήγε για δουλειά και τον σκότωσαν γιατί δεν άλλαξε την πίστη του.
Ήταν μόλις δεκαέξι όταν αρνήθηκε να προδώσει την πίστη του. Για την απόφασή του αυτή, τον βασάνισαν και τον σκότωσαν.
Ήταν δεκαπέντε ετών όταν άφησε το Καρπενήσι για να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Τον πήγε ο πατέρας του, για να εργαστεί μαζί του σ’ ένα μικρό παντοπωλείο. Το παιδί ήθελε να μάθει γράμματα. Έμαθε την τουρκική γλώσσα για να μπορεί να διαβάζει. Μόλις έγινε δεκαέξι, τον πήρε ένας πρακτικός δάσκαλος για να μάθει τυπογραφία και να προοδεύσει. Κανείς δεν φανταζόταν πού θα οδηγούσε αυτό το βήμα.
Στον κύκλο του τυπογράφου υπήρχαν πολλοί νέοι, άλλοι πιστοί, άλλοι μπερδεμένοι. Εκείνος όμως κρατούσε σιωπή. Μιλούσε μόνο όταν έπρεπε. Ήταν πράος, αλλά δεν υποχωρούσε σε τίποτα. Ήξερε γιατί είχε φύγει από το Καρπενήσι. Ήξερε ποια ήταν η ρίζα του. Κι όταν ήρθε η ώρα, κι οι φωνές γύρω του ζητούσαν να αρνηθεί, δεν είπε ούτε ένα “ίσως”.
Τον πίεζαν για μέρες. Να αλλάξει όνομα. Να δηλώσει κάτι διαφορετικό. Να αρνηθεί για να ζήσει. Εκείνος απαντούσε μόνο με μία φράση: «Εγώ έτσι γεννήθηκα». Δεν ήθελε να προκαλέσει, ούτε να σηκώσει παντιέρες. Μόνο να μην προδώσει την καρδιά του. Και αυτό ήταν αρκετό για να γίνει στόχος.
Τον βασάνισαν. Του ζήτησαν να αρνηθεί την πίστη του για να τον αφήσουν ελεύθερο. Δεν αρνήθηκε. Τον βασάνισαν ξανά. Δεν ούρλιαξε, δεν κατηγόρησε, δεν έδειξε φόβο. Τον άφησαν να πεθάνει διψασμένος. Τον χτύπησαν με λόγχες. Του έδωσαν να πιει βραστό νερό. Έπειτα του έκοψαν το κεφάλι. Ήταν 23 Σεπτεμβρίου του 1672.
Τον αποκάλεσαν Νικόλαο τον Καρπενησιώτη. Δεν ήταν άγιος επειδή έκανε θαύματα. Ήταν άγιος γιατί δεν έκαμψε ούτε στιγμή. Ο λαός του κράτησε το λείψανό του, το τίμησε, το μετέφερε με ευλάβεια. Το κεφάλι του βρίσκεται σήμερα στο Άγιο Όρος. Το κορμί του στο νησί της Χάλκης. Κι η μνήμη του στην καρδιά όλων όσοι δεν δέχτηκαν ποτέ να γίνουν κάτι που δεν είναι.
Η θυσία του δεν ήταν εναντίον κάποιου. Ήταν υπέρ αυτού που πίστευε ότι είναι. Δεν μίσησε. Δεν κήρυξε. Μόνο παρέμεινε. Και αυτό ήταν το μαρτύριό του. Να μην πει ψέματα, ούτε για τη ζωή του. Αυτό πλήρωσε. Και γι’ αυτό, δικαιώθηκε.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
