Δεν έσωσε μόνο τη βασιλοπούλα από τον δράκο. Ο Άγιος Γεώργιος έγινε ο τρόμος των κατακτητών και το σύμβολο της ελληνικής λευτεριάς

Στην Καππαδοκία γεννήθηκε. Στην αυτοκρατορική αυλή ανέβηκε. Και στην πλατεία της Νικομήδειας μαρτύρησε. Ο Άγιος Γεώργιος δεν ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο. Ήταν ένας νέος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού που προτίμησε να βασανιστεί μέχρι θανάτου παρά να απαρνηθεί την πίστη του. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός δεν μπορούσε να ανεχθεί πως ένας από τους πιο αγαπητούς του στρατιώτες δήλωνε δημόσια Χριστιανός.

Η καταγωγή του ήταν ελληνική. Ο πατέρας του, Συγκλητικός, πέθανε νωρίς και η μητέρα του τον μεγάλωσε στη Λύδδα της Παλαιστίνης, όπου και βαπτίστηκε. Δεν ήταν ήρωας μόνο για τους Χριστιανούς. Ήταν ήρωας για κάθε καταπιεσμένο. Ο θρύλος του απλώθηκε στα πέρατα της Αυτοκρατορίας, και η εικόνα του να σκοτώνει τον δράκο έγινε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας.

Ο δράκος δεν ήταν πάντα δράκος. Στον συμβολισμό των Βυζαντινών, ήταν ο δυνάστης, ο εισβολέας, ο κατακτητής. Γι’ αυτό και ο Άγιος Γεώργιος έγινε προστάτης του ελληνικού στρατού. Στα μάτια των σκλαβωμένων Ελλήνων, ο δράκος ήταν ο Τούρκος. Κι ο Άγιος ήταν ο έφιππος εκδικητής της Ιστορίας. Τον έβλεπαν σε εικόνες, με λόγχη και πανοπλία, όχι σαν έναν ήσυχο άγιο, αλλά σαν πολεμιστή.

Οι πρώτοι ναοί του στην Καππαδοκία έγιναν ιερά προσκυνήματα πολύ πριν το Βυζάντιο τον καθιερώσει. Στη Σμύρνη, στις Κυδωνιές, στην Προύσα και στη Νεάπολη στήθηκαν εκκλησιές στο όνομά του. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι πρόσφυγες έφεραν τον άγιο μαζί τους στην Ελλάδα και έκτισαν πάλι ναούς, εκεί όπου ξαναέστησαν τις ζωές τους.

Η ιστορία με τον δράκο στην πηγή της Λιβύης, όπου ο Άγιος σώζει τη βασιλοπούλα, είναι μεν θρύλος, αλλά κουβαλά τις αλήθειες των λαών. Κάθε εποχή έχει τον δικό της δράκο. Οι λαοί χρειάζονται κάποιον να τους υπενθυμίζει ότι το κακό δεν είναι ανίκητο. Και πως, αν κάποιος τολμήσει, μπορεί να το νικήσει.

Ο Άγιος Γεώργιος τιμάται όχι μόνο από Χριστιανούς αλλά και από μουσουλμάνους. Στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία, μουσουλμάνοι πίστευαν πως ήταν προφήτης και τον συνέδεαν με τον Χιντίρ ή τον Ηλία. Ήταν άγιος πέρα από θρησκείες. Ένας κοινός ήρωας της Ανατολής.

Όταν βλέπεις την εικόνα του πάνω στο άλογο, να χώνεται με την λόγχη του στον λαιμό του δράκου, δεν βλέπεις παραμύθι. Βλέπεις έναν λαό που ζητά ελπίδα. Έναν στρατιώτη που δεν λύγισε. Έναν άγιο που δεν υποχώρησε. Κι έναν μύθο που ζει ακόμη, γιατί δεν έχει πάψει να είναι αληθινός.