Δύο χρόνια Τέμπη: Και οι 57 ήταν εκεί

Η Ελλάδα δεν ξέχασε. Δύο χρόνια μετά, η πληγή δεν είχε κλείσει. Αντίθετα, άνοιγε ξανά, κάθε φορά που έλεγες ένα από τα 57 ονόματα. Κάθε φορά που μια μάνα ξυπνούσε και έφτιαχνε ακόμα ένα πρωινό που δεν θα τρωγόταν ποτέ. Κάθε φορά που ένας πατέρας κοιτούσε το κινητό του, περιμένοντας ένα μήνυμα που δεν θα ερχόταν. Κάθε φορά που ένα άδειο δωμάτιο έμενε έτσι, ανέγγιχτο, σαν να κρατούσε την ανάσα του, περιμένοντας κάποιον που δεν θα επέστρεφε ποτέ.

Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2025. Η Ελλάδα σταμάτησε ξανά. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στον Βόλο, στη Λάρισα, στην Κρήτη, σε κάθε γωνιά της χώρας, οι δρόμοι πλημμύρισαν από κόσμο. Οι πρώτες εκτιμήσεις μιλούσαν για τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους. Τέσσερα εκατομμύρια καρδιές που χτυπούσαν μαζί. Άνθρωποι που δεν ήξεραν ο ένας τον άλλον, αλλά εκείνη τη μέρα έγιναν ένα.

Δεν ήταν μια απλή πορεία. Ήταν η απουσία που γινόταν παρουσία. Ήταν 57 άδεια καθίσματα στο τραπέζι, 57 αναπάντητες κλήσεις, 57 ζωές που δεν συνέχισαν. Ήταν οι φωνές όσων έμειναν πίσω, να φωνάζουν για εκείνους που δεν μπορούσαν πια.

Οι γονείς των θυμάτων περπατούσαν μπροστά, με τα μάτια καρφωμένα στο κενό. Δεν κρατούσαν σημαίες, ούτε πανό. Κρατούσαν μόνο τη μνήμη. Κάποιοι σφίγγανε τις γροθιές τους. Κάποιοι περπατούσαν σιωπηλοί, με τα χείλη σφιγμένα, γιατί αν μιλούσαν, δεν θα άντεχαν.

Δύο χρόνια μετά, η χώρα δεν προχώρησε. Πώς να προχωρήσεις όταν δεν έχεις πάρει τις απαντήσεις που χρειάζεσαι; Όταν η αδικία καίει μέσα σου σαν πυρετός; Οι 57 δεν έλειπαν. Ήταν εκεί. Στους δρόμους, στις φωνές, στις σιωπές.

Και η Ελλάδα δεν θα τους ξεχάσει ποτέ.