Η φτωχή Ελληνίδα που την υιοθέτησε βασίλισσα και όλοι προσπαθούσαν να την παντρευτούν για τα λεφτά της

Δεν είχε προίκα. Δεν είχε παπούτσια. Δεν είχε πατρίδα. Το μόνο που είχε ήταν ένα όνομα, μια μητέρα που την φώναζαν Πανορία και την Ελλάδα που καιγόταν γύρω της. Γεννήθηκε σε καιρό σφαγής, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν φωνή, πόσο μάλλον μια Ελληνίδα χωρίς καν σπίτι. Ήταν παιδί όταν είδε τον τρόμο από κοντά. Και όταν βρέθηκε στην Ευρώπη, όλοι της μιλούσαν σαν να μην έζησε τίποτα.

Η ζωή της άλλαξε όταν τη συνάντησε η βασίλισσα Καρολίνα της Νάπολης. Μια Γερμανίδα που έγινε σύζυγος βασιλιά και αντίπαλος της αυλής. Είδε στη μικρή Ελληνίδα κάτι που οι άλλοι δεν έβλεπαν: περηφάνια κάτω από τη σκόνη. Ήταν η εποχή που οι βασιλιάδες υιοθετούσαν ιδέες, όχι παιδιά. Κι όμως, εκείνη την πήρε μαζί της. Της έδωσε μόρφωση, ρούχα, ταξίδια. Και την είπε “κόρη”.

Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Την πάντρεψαν με τον Καπετάν Ντόναλντ, έναν Άγγλο αξιωματικό. Στα δεκατρία της χρόνια ήταν ήδη χήρα. Και πλούσια. Είχε περιουσία, κληρονομιά, και όνομα. Και τότε ξεκίνησε ο εφιάλτης. Όλοι προσπαθούσαν να την παντρευτούν. Όχι για εκείνη — για τα λεφτά της.

Ένας πρίγκιπας στην Ινδία της έταξε χρυσό και σμαράγδια. Ένας Άγγλος στρατιωτικός, δήθεν προστάτης, προσπάθησε να την εξαναγκάσει σε γάμο. Ένας συγγενής της οργάνωσε παγίδα. Την έκλεισαν σε δωμάτια, της έλεγαν τι να πει και τι να νιώσει. Εκείνη όμως δεν λύγισε. Έγραφε τα πάντα. Και όταν δεν την άφησαν να μιλήσει, τα εξέδωσε.

Το βιβλίο της κυκλοφόρησε το 1849 στο Λονδίνο με τίτλο Adventures of a Greek Lady. Μέσα του, περιγράφει τα πάντα: τις σφαγές που έζησε, τη βασίλισσα που την πήρε για παιδί της, την προδοσία, τις απόπειρες γάμου, τον έρωτα που δεν ήρθε ποτέ. Τα έγραψε όλα, για να μην τα διαγράψει κανείς.

Ταξίδεψε στην Ινδία, στη Νάπολη, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη. Την θαύμασαν σε δεξιώσεις και την κυνηγούσαν σε καπηλειά. Έζησε σε παλάτια και έκλαψε σε δωμάτια ξενοδοχείων. Πίσω από το ελληνικό της πρόσωπο κρυβόταν ένας αγώνας: να μη χάσει τον εαυτό της.

Δεν ήταν η πρώτη Ελληνίδα που έγινε σύμβολο. Αλλά ήταν από τις λίγες που άφησαν πίσω τους μια φωνή. Όχι σε ποίηση. Σε μαρτυρία. Γιατί δεν ήθελε να συγκινήσει. Ήθελε να αποδείξει ότι έζησε.