Η Ελληνίδα πριγκίπισσα που έσωσε τα γραπτά του μικρού διαδόχου και έγραψε ένα από τα πιο συγκινητικά βιβλία του αιώνα

Ήταν μόλις δεκατριών ετών. Ένα παιδί που γεννήθηκε μέσα στον χρυσό και έζησε σαν αιχμάλωτος. Ο μικρός διάδοχος του ρωσικού θρόνου έπασχε από αιμορροφιλία. Ο πατέρας του ήταν ο Τσάρος. Η μητέρα του πίστευε σε μυστικιστές. Ο Ρασπούτιν τον είχε αγγίξει με τα χέρια του, λέγοντας πως μπορούσε να απαλύνει τον πόνο. Κι όμως, το μόνο που τον περίμενε ήταν ένα υπόγειο γεμάτο σφαίρες.

Η ιστορία του δεν θα σωζόταν ποτέ, αν δεν ήταν μια Ελληνίδα πριγκίπισσα. Η Ευγενία της Ελλάδας και της Δανίας, κόρη του Πρίγκιπα Γεωργίου και εγγονή του Γεωργίου Α΄, δεν μεγάλωσε απλώς μέσα στα παλάτια. Μεγάλωσε με τις σκιές τους. Τις κουβάλησε μαζί της. Και κάποια στιγμή, αποφάσισε να τις γράψει.

Δεκαετίες μετά τη δολοφονία της τσαρικής οικογένειας, η Ευγενία ανακάλυψε τα χειρόγραφα του μικρού διαδόχου. Ημερολόγια, σημειώσεις, αλληλογραφία. Ένα παιδί που ήξερε ότι πεθαίνει από μέσα του, έγραφε σιωπηλά τις τελευταίες του λέξεις. Δεν μπορούσε να παίξει. Δεν μπορούσε να πέσει κάτω, γιατί μια πτώση σήμαινε αιμορραγία μέχρι θανάτου. Η μοναξιά του ήταν απόλυτη. Οι κραυγές του καταπνιγμένες μέσα σε τοίχους που έσταζαν μίσος για τους τσάρους.

Η Πριγκίπισσα Ευγενία δεν έκανε απλώς ιστορική έρευνα. Έγραψε με πόνο. Με σεβασμό. Με το χέρι ενός παιδιού να της ακουμπάει τον ώμο από το παρελθόν. Το βιβλίο της στα γαλλικά ονομάστηκε Le Tsarevitch, Enfant Martyr. Ήταν το βιβλίο ενός μαρτυρικού παιδιού, που έβλεπε τον θάνατο να πλησιάζει με ρωσικές μπότες, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπάει τη μητέρα του και τον πατέρα του. Μέσα στις λέξεις του υπήρχαν προσευχές, παραμύθια, φόβοι, και μια αθωότητα που δεν πρόλαβε να βγάλει φτερά.

Η Ευγενία, που μεγάλωσε κι εκείνη με τον φόβο της εξορίας, των πολέμων, της πολιτικής μοναξιάς, κατάλαβε το βλέμμα του παιδιού. Σαν να του χρωστούσε μια φωνή. Σαν να της μιλούσε μέσα από τα κιτρινισμένα χαρτιά. Και αυτή, ως Ελληνίδα πριγκίπισσα σε έναν ξένο κόσμο, του έδωσε την πιο ανθρώπινη ταφή: τη μνήμη.

Το βιβλίο της δεν έγινε παγκόσμιο best seller. Αλλά όποιος το διάβασε, δεν το ξέχασε ποτέ. Και κανείς δεν μίλησε ξανά για τον μικρό τσάρο χωρίς να θυμηθεί τη γυναίκα που του έδωσε πίσω το όνομά του — όχι αυτό που του έδωσε η δυναστεία, αλλά αυτό που του πήρε η Ιστορία: παιδί.