Υπάρχει το τέλειο έγκλημα; Μπορεί κάποιος να πεθάνει από δολοφονική ενέργεια και να μην το μάθει κανείς;

Το “τέλειο έγκλημα”, δηλαδή ένα έγκλημα που δεν ανακαλύπτεται ποτέ ή δεν μπορεί να αποδειχθεί, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει τόσο τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο όσο και την εγκληματολογία. Μπορεί να υπάρξει όμως το τέλειο έγκλημα;

Στη θεωρία, ναι. Στην πράξη, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιος μπορεί να πεθάνει από δολοφονική ενέργεια και να μην θεωρηθεί ποτέ δολοφονία.

Ένας θάνατος μπορεί να φαίνεται φυσικός (π.χ. καρδιακή προσβολή προκληθείσα από δηλητήριο που δεν ανιχνεύεται εύκολα).

Ένα έγκλημα μπορεί να μεταμφιεστεί ως ατύχημα (π.χ. τροχαίο, πτώση από ύψος) ενώ αν το πτώμα δεν βρεθεί ποτέ, ο θάνατος μπορεί να μην αποδοθεί σε εγκληματική ενέργεια.

Αν δεν υπάρχουν στοιχεία (DNA, μάρτυρες, κίνητρο), η υπόθεση μπορεί να κλείσει ως ανεξιχνίαστη, όμως οι τεχνολογικές εξελίξεις (DNA, κάμερες, ψηφιακά ίχνη) κάνουν την τέλεια συγκάλυψη σχεδόν αδύνατη.

Οι ασυνείδητες ενέργειες του δράστη (π.χ. μια τυχαία τρίχα, ένα αποτύπωμα) μπορεί να τον προδώσουν ενώ οι δράστες συχνά κάνουν λάθη ή προδίδονται από τον ψυχολογικό τους φόρτο.

Αν και υπάρχουν υποθέσεις που παραμένουν ανεξιχνίαστες, το “τέλειο έγκλημα” με την απόλυτη έννοια του όρου είναι σπάνιο. Η δικαιοσύνη μπορεί να αργήσει, αλλά συχνά βρίσκει τον δρόμο της.