Ήρθε η ώρα να θυμηθείς ξανά τι λέει η Παραβολή του Ασώτου Υιού

Είναι από εκείνες τις ιστορίες που σε γυρίζουν πίσω. Πίσω στα παιδικά σου χρόνια, τότε που άκουγες τις διηγήσεις από τον παππού ή τη γιαγιά, τότε που όλα ακούγονταν σαν παραμύθι, αλλά κάπου μέσα σου ήξερες πως έκρυβαν αλήθειες μεγαλύτερες από σένα. Η Παραβολή του Ασώτου Υιού είναι μια τέτοια ιστορία. Δεν είναι απλά μια αφήγηση από τα Ευαγγέλια. Είναι ένας καθρέφτης, και όποιος τολμήσει να κοιτάξει μέσα, θα δει κάτι από τον εαυτό του.

Ένας πατέρας. Δύο γιοι. Και μία επιλογή που αλλάζει τα πάντα. Ο νεότερος ζητά το μερίδιό του από την περιουσία. Δεν θέλει να περιμένει, θέλει να ζήσει. Τα μαζεύει, φεύγει, σπαταλάει τα πάντα, ξεμένει, πεινάει. Και τότε του έρχεται η σκέψη που αργά ή γρήγορα έρχεται σε όλους: “Και τώρα τι κάνω;”

Η λογική λέει πως ο δρόμος της επιστροφής δεν υπάρχει. Πώς να γυρίσει πίσω έτσι; Φτωχός, ταπεινωμένος, βουτηγμένος στη λάσπη. Μα ο δρόμος είναι εκεί. Ήταν πάντα εκεί. Μόνο που δεν φαινόταν, γιατί τον κάλυπτε ο εγωισμός. Και κάπως έτσι, ξεκινάει την πιο δύσκολη διαδρομή: την επιστροφή προς τον πατέρα του.

Και ο πατέρας τι κάνει; Τον βλέπει από μακριά και τρέχει να τον αγκαλιάσει. Δεν του ζητάει εξηγήσεις, δεν του κρατάει κακία. Δεν τον ρωτάει πού ήταν, τι έκανε, πώς έφτασε ως εκεί. Τον νοιάζει μόνο ένα πράγμα: “Ο γιος μου γύρισε”. Και τότε το σπίτι γεμίζει χαρά, φωνές, γιορτή.

Και ο μεγαλύτερος αδελφός; Οργίζεται. Στέκεται απ’ έξω, θυμωμένος. Εκείνος που έμεινε πίσω, που δούλευε, που δεν χάλασε ούτε δραχμή, βλέπει τώρα τον άσωτο να επιστρέφει και να γίνεται δεκτός σαν ήρωας. “Γιατί αυτός και όχι εγώ;” αναρωτιέται. Μα ο πατέρας του το εξηγεί: “Παιδί μου, εσύ ήσουν πάντα εδώ. Αλλά ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ξαναγύρισε στη ζωή”.

Αυτή η ιστορία δεν είναι ένα απλό δίδαγμα. Είναι η καρδιά της πίστης. Είναι η διαρκής υπενθύμιση ότι ο Θεός δεν είναι τιμωρός, αλλά Πατέρας. Και πως ό,τι κι αν κάνεις, αν θελήσεις να γυρίσεις πίσω, η αγκαλιά Του θα είναι ανοιχτή.