Ήταν τρελός, κακός και επικίνδυνος. Και ήρθε να πεθάνει για την ελευθερία των Ελλήνων

Στην Αγγλία τον απέφευγαν. Έλεγαν πως ήταν επικίνδυνος, ακόλαστος, φίλος της αμαρτίας. Η Λαίδη Κάρολαϊν Λαμπ, πρώην ερωμένη του, τον αποκάλεσε «Mad, bad and dangerous to know». Ήταν μια κοινωνία που δεν μπορούσε να τον συγχωρήσει για το πνεύμα του, για τη σαρκική του δίψα, για τους έρωτές του — με γυναίκες, με άντρες, ίσως και με την ίδια του την αδερφή. Κι όμως, αυτός ο ίδιος άντρας πέθανε στα 36 του, μόνος, άρρωστος, μαχητής, μέσα στο βάλτο του Μεσολογγίου.

Ήταν λόρδος, ποιητής, ωραίος σαν ήρωας. Μα από μικρός ήταν χωλός — με πρόβλημα στο δεξί του πόδι. Ξεκίνησε να γράφει για τον εαυτό του, για τον κόσμο, για ό,τι δεν μπορούσε να έχει. Έγινε διάσημος εν μία νυκτί με το «Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ» και λατρεύτηκε από μια Ευρώπη που λαχταρούσε το μελόδραμα. Αλλά και εκείνος λαχταρούσε κάτι: την αποδοχή, το πάθος, την ουτοπία.

Έφυγε από την Αγγλία καταδιωγμένος. Από χρέη. Από φήμες. Από έναν γάμο που κατέρρευσε. Από ένα παιδί που του άρπαξαν. Περιπλανήθηκε στην Ιταλία, στην Ελβετία, στη Βενετία — έγραφε, ερωτευόταν, πολεμούσε τα όριά του. Και όταν οι Έλληνες σήκωσαν κεφάλι το 1821, είδε εκεί την ευκαιρία να δώσει τέλος στην περιπλάνηση: να βρει έναν σκοπό ανώτερο από τον εαυτό του.

Πήγε στο Μεσολόγγι. Ξόδεψε τα πάντα. Έκανε δικό του στρατό. Συντόνισε επιχειρήσεις. Πλήρωσε Έλληνες και Φιλέλληνες. Τάισε πρόσφυγες και ενίσχυσε τον Μαυροκορδάτο. Και στο τέλος… είχε μόνο έναν πυρετό. Έναν θάνατο που κανείς δεν περίμενε. Όχι στη μάχη. Όχι με δόξα. Μα με υγρασία, σήψη, λάσπη και σιωπή.

Όταν πέθανε, το Μεσολόγγι τίναξε στον ουρανό 37 κανονιές. Ήταν 36 ετών. Η τελευταία κανονιά για το μέλλον που δεν πρόλαβε. Ο Σολωμός έγραψε επική ωδή για εκείνον. Οι Έλληνες τον έθαψαν σαν δικό τους.

Ο Βύρων δεν ήταν άγιος. Ήταν άσωτος. Δεν ήταν στρατηγός. Ήταν ποιητής. Δεν ήταν ήρωας από τους συνηθισμένους. Αλλά έγινε σύμβολο του Ρομαντισμού και του Φιλελληνισμού, όχι γιατί έζησε τέλεια, αλλά γιατί πέθανε για κάτι που αγάπησε βαθιά χωρίς να το κατέχει.

Σήμερα, το όνομά του είναι γραμμένο σε δρόμους, σε ανδριάντες, σε σελίδες. Όχι γιατί ήταν άψογος, αλλά γιατί τόλμησε να είναι άνθρωπος όπως δεν τόλμησε κανένας από τους κριτές του. Και για να πεθάνει — για εμάς.