Κέρδισε το Νόμπελ αλλά το ξέχασε, έχασε τη μνήμη του μετά από θεραπείες με ηλεκτροσόκ

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ήταν πολλά περισσότερα από ένας συγγραφέας. Ήταν ένας πολεμιστής, ένας ταξιδιώτης, ένας λάτρης του κινδύνου, ένας άνθρωπος που ζούσε τη ζωή του με ένταση, αναζητώντας εμπειρίες που θα τροφοδοτούσαν το έργο του. Ο κόσμος τον ήξερε ως τον τραχύ, ατρόμητο λογοτέχνη, τον άνδρα που ψάρευε γιγαντιαία ψάρια, που κυνηγούσε στη σαβάνα, που πολέμησε σε πολέμους και έζησε για να τους αφηγηθεί. Κανείς όμως δεν μπορούσε να δει τι συνέβαινε στο εσωτερικό του.

Η ζωή του ήταν γεμάτη επιτυχίες. Έγραψε αριστουργήματα που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη λογοτεχνία, αποτυπώνοντας τη ζωή με έναν τρόπο ωμό, σχεδόν κινηματογραφικό. Το 1954 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ένας τίτλος που σφράγισε την κληρονομιά του. Όμως, την ίδια στιγμή, κάτι μέσα του είχε αρχίσει να σπάει. Ο άνθρωπος που κάποτε φαινόταν αλύγιστος πάλευε με την κατάθλιψη, την παράνοια και τον φόβο ότι έχανε τον έλεγχο του μυαλού του.

Η υγεία του είχε ήδη επιβαρυνθεί από χρόνια αλκοολισμού και πολλαπλούς τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένων δύο αεροπορικών δυστυχημάτων στην Αφρική. Το σώμα του πονούσε, αλλά το χειρότερο ήταν το βάρος που κουβαλούσε το μυαλό του. Ο Χέμινγουεϊ βασανιζόταν από την αίσθηση ότι παρακολουθούταν, ότι το FBI τον κατασκόπευε, ότι η σκέψη του δεν ήταν πια καθαρή.

Αναζητώντας βοήθεια, εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική όπου υποβλήθηκε σε θεραπείες με ηλεκτροσόκ. Η διαδικασία υποτίθεται ότι θα τον βοηθούσε να ξεπεράσει την κατάθλιψη. Αντ’ αυτού, τον διέλυσε. Μετά από αρκετές συνεδρίες, η μνήμη του είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Δεν μπορούσε να γράψει, δεν μπορούσε να θυμηθεί βασικές λεπτομέρειες της ζωής του. Για έναν άνθρωπο που η ύπαρξή του ήταν χτισμένη πάνω στις λέξεις και τις αναμνήσεις, αυτή ήταν η απόλυτη καταστροφή.

Ο Χέμινγουεϊ δεν άντεξε. Γυρίζοντας στο σπίτι του στο Άινταχο, απομονώθηκε όλο και περισσότερο. Κάποια στιγμή, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, όμως η οικογένειά του τον σταμάτησε. Λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Ιουλίου 1961, σηκώθηκε το πρωί, πήρε το κυνηγετικό του όπλο και έβαλε τέλος στη ζωή του.

Ήταν το τέλος ενός ανθρώπου που έζησε στα άκρα. Όμως το όνομά του δεν σβήστηκε ποτέ. Το έργο του συνεχίζει να εμπνέει, να συγκλονίζει, να κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός συγγραφέα που δεν φοβήθηκε να πει την αλήθεια. Ο Χέμινγουεϊ δεν ήταν απλώς ένας λογοτέχνης – ήταν ένας θρύλος, και όπως όλοι οι θρύλοι, η ιστορία του συνεχίζει να ζει.