Ο Έλληνας που δίδασκε τους Ρώσους πώς να πολεμούν. Τον έκαναν στρατηγό, τον τίμησαν σαν ήρωα, και μετά τον ξέχασαν όλοι

Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1726, γιος Έλληνα γιατρού που είχε φύγει από τη Βενετία και είχε καταλήξει στη Ρωσία. Ο πατέρας του έγινε αντιπρόεδρος της Ιατρικής Υπηρεσίας της Ρωσικής Αυλής. Ο μικρός Πέτρος μεγάλωσε ανάμεσα σε φιάλες, χειρόγραφα και χάρτες. Αλλά ήθελε να γίνει στρατιωτικός.

Στα 14 του, μπήκε στο πρώτο σώμα μαθητών της Στρατιωτικής Σχολής της Αγίας Πετρούπολης. Δεν μιλούσε τέλεια ρωσικά, αλλά είχε στρατηγικό μυαλό. Μέχρι το 1756 ήταν ήδη λοχαγός, και το 1759 ζήτησε να μετατεθεί στο πυροβολικό — εκεί όπου ένιωσε ότι μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο που διεξαγόταν ο πόλεμος.

Ο πρώτος μεγάλος πόλεμος ήταν ο Επταετής. Εκεί έμαθε τι σημαίνει να πολεμάς για κάτι που δεν είναι δικό σου — αλλά να το κάνεις καλύτερα από τους ίδιους. Όταν ξέσπασε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος του 1768, ήταν ήδη συνταγματάρχης. Διοικητής του πυροβολικού της 1ης Στρατιάς.

Η φήμη του εκτοξεύτηκε μετά τη μάχη του Καγκούλ. Οι Τούρκοι είχαν σπάσει το καρέ. Ο στρατός διαλυόταν. Ο Μελισσηνός, ψύχραιμος, έδωσε εντολή να ανοίξει το πυροβολικό πυρ στο κέντρο. Η βολή ήταν τέλεια. Οι Τούρκοι υποχώρησαν. Οι Ρώσοι σώθηκαν. Οι στρατηγοί τον κοίταζαν σαν να είχε κατέβει ο Θεός της Στρατηγικής.

Γι’ αυτό του έδωσαν το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Γ΄ Τάξεως. Και λίγο μετά, το Τάγμα της Αγίας Άννας. Έλεγαν ότι ήξερε να υπολογίζει την τροχιά του κανονιού πιο γρήγορα και σωστά απ’ οποιονδήποτε άλλο. Τον έκαναν στρατηγό το 1782.

Δεν ήταν απλώς στρατηγός. Ήταν δάσκαλος. Το 1783 ανέλαβε διευθυντής της Στρατιωτικής Σχολής Μηχανικού και Πυροβολικού του Μοζάισκ. Δίδασκε νέους στρατιωτικούς πώς να κάνουν τις βολές τους να κρίνουν πόλεμο. Τους μάθαινε κάτι που δεν γραφόταν σε βιβλία.

Το 1796 έγινε ο πρώτος Γενικός Επιθεωρητής Πυροβολικού σε όλη τη ρωσική αυτοκρατορία. Του έδωσαν το ανώτατο παράσημο του Αγίου Ανδρέα. Μερικές ημέρες μετά, πέθανε.

Σήμερα, λίγοι θυμούνται το όνομά του. Κανένας δρόμος στην Κεφαλονιά δεν φέρει το όνομά του. Κανένα σχολείο δεν διδάσκει τον Έλληνα που δίδαξε στους Ρώσους πώς να πολεμούν. Και όμως, χωρίς αυτόν, πολλές νίκες της Ρωσίας θα είχαν γίνει ήττες.